Nu Madrid zucht onder een verzengende hitte, is voor de Spanjaarden de belangrijkste dag in 24 jaar aangebroken: de finale van het EK. Na een reeks indrukwekkende wedstrijden, waarin achtereenvolgens met Rusland, Zweden, Griekenland, Italië en opnieuw Rusland afgerekend werd, staan de Spanjaarden eindelijk in de finale van het EK. Een trauma van twee decennia, waarin de "vloek van de kwartfinale" elke keer weer toesloeg, is ten einde. Na de wedstrijd tegen Rusland, die Spanje volkomen terecht won, barstte opnieuw een groot feest los, net als na de kwartfinale tegen Italië. Het Plaza Colón in Madrid stond op zijn kop en de Madrilenen gingen toeterend, juichend en schreeuwend door de straten. Niet vreemd. Bovendien zoals gezegd, volkomen terecht. Spanje heeft dit EK het meest constant gespeeld en verzorgd, attractief voetbal laten zien. Rusland was een stuk zwakker dan tegen Nederland, maar wellicht is dat ook de verdienste van Spanje. In Spanje hebben we een terechte finalist en een ploeg die het verdient om te winnen.
Dit alles in schril contrast met die andere finalist. Onze oosterburen hebben zich weer door het toernooi gezwijnd met afbraakvoetbal, dat nét voldoende was om het te redden. Een matige, niet imponerende zege op een weinig tegenstand biedend Polen, een terechte nederlaag tegen Kroatië en een worstelpartij met de Oostenrijkers. Voor de kwartfinale Duitsland-Turkije waren we nabij de Avenida de América, omdat we daar voor een bezoekje moesten zijn. In een tapasbar (bij lange na geen Quevedo, want het was én duurder en allemaal een stuk minder, het miste de passie), hebben we deze zinderende wedstrijd gekeken. Weinig volk in de bar, maar Elena en ik waren zeer zeker enthousiast. Turkije had al veel positiefs laten zien en ook tegen Duitsland was de ploeg, ondanks alle blessures en schorsingen, vele malen beter. Hadden ze de kansen af kunnen (moeten!) maken, dan was het bij de rust al bekeken geweest. Duitsland voetbalde opnieuw als een natte krant, liet niks zien, terwijl een gepassioneerd Turkije een lust voor het oog was. Vlak voor tijd leek het over een sluiten te zijn na de 2-1 voor Duitsland, maar Turkije wist nog een keer te stunten in de slotfase. In de allerlaatste minuut gebeurde dan toch het vreselijke scenario. De Spaanse commentator (vanzelfsprekend onder de indruk van Turkije) sprak van een 'escándalo', dat de Duitsers alsnog wisten te winnen. Een Turkse speler lag geblesseerd op de grond en een laf Duitsland ging vervolgens vrolijk verder om de 3-2 binnen te tikken. Zo is voetbal. De beste wint lang niet altijd. Duitsland is nooit goed, maar wint altijd. Zeer zeker een kwaliteit, maar op Euro 2008 is Duitsland de kampioen van de armoede. Enkel de Fransen speelden nog laffer voetbal.
De finale staat voor de deur en heel de wereld, op de Duitsers en Spanje-haters na (waaronder mijn Mexicaanse huisgenoot, die de nederlaag van Rusland tegen Spanje niet aan kon zien), moet voor Spanje zijn. Aanvallend voetbal tegen afbraakvoetbal. Nadat een effectief, maar doodsaai Griekenland in 2004 wist te winnen, zou het een deceptie voor het voetbal zijn als het Duitse anti-voetbal zou winnen.
Morgen zullen we ruim op tijd op Plaza Colón zijn om als geïntegreerde Spanjaarden de rood-gelen aan te moedigen. Laten we hopen op de enige eerlijke winnaar, die mogelijk is...
PODEMOS
Saturday, June 28, 2008
Tuesday, June 24, 2008
GRANADA
Woensdag 18 tot en met zondag 22 juni
Eenmaal de Gran Vía opgelopen, merk je al meteen dat er wel het een en ander veranderd is. Nieuwe winkels en gerenoveerde gebouwen. Hostal Atenas ligt op een uitstekende locatie dus dat hadden we goed bekeken. Een prima kamer en een schone badkamer, wat op zich niet tot blijdschap zou moeten leiden, maar als we uit onze varkensstal (enfin, de negatieve connotatie van dit woord is eigenlijk een belediging aan het adres van varkens, wetende dat de Chilenen en de Mexicaan in ons huis in feite ver aan het einde van de properheidsladder staan) kunnen ontsnappen, leidt dat al snel tot vreugde.
Na een snelle douche konden we niet wachten om de stad in te duiken. IJszaak “Los Italianos” ligt er nog steeds, al doen Italianen het toch echt vele malen beter. Eerlijk is eerlijk, buiten Italië is het schepijs dikwijls van belabberde kwaliteit. Daarna even naar Plaza Nueva en langs alle kleine straatjes rondom het plein. In augustus 2006 gingen we nog wel eens naar “Babylon”, maar die bar ligt er nu verwaarloosd bij en door de ramen kijkend zie je dat het stoffig en verlaten is. Tja, uitgaansgelegenheden komen en gaan. Op Plaza Nueva ligt wel een nieuwe ijszaak, waar alles in het Italiaans aangegeven staat, maar het ijs was klonterig en vies, on-Italiaans…Alles wat Italiaans is, doen ze in Spanje sowieso ontzettend slecht. Niks is erger dan een Spaanse pizza of Spaans ijs. Niet te eten. Vervolgens gingen we de Carril del Darro op, onderaan de berg waarop het Alhambra gelegen is. Met 35 graden liepen we vervolgens door het Albaycín.
De dag voor de Grote Dag hebben we buitenshuis doorgebracht. Het was een heerlijke, warme dag en we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om in het Retiro Park een bootje te huren en wat op het meertje rond te dobberen.
Tortuga in Retiro
Roeiend...
op het meertje...
Na dit heerlijke intermezzo zijn we nog even het centrum ingedoken en daarna hebben we thuis nog voetbal gekeken en vervolgens alles gepakt voor Granada…
Om 6.30 u., in Spanje een barbaarse tijd, rinkelden onze telefoonwekkers en maakten we ons klaar om de metro te nemen naar de Avenida de América, waar om 8.00 u. onze bus zou vertrekken. Op straat was uiteraard niemand en de stilte werd enkel onderbroken door die paar dronkenmannen, die net het uitgaan achter de rug hadden. Na de verwarring over het vinden van de juiste bus, konden we plaatsnemen in de uitstekende bus, met ideale plaatsen helemaal voorin. Reizen met de bus is bijzonder comfortabel in Spanje en de Spanjaarden gaan dan ook voornamelijk met de bus als ze ergens heen gaan. De trein is er enkel voor de mensen die geld over de balk willen smijten, want de treinen zijn veel te duur hier. Het duurt zo’n vijf uur alvorens je in Granada bent, al zit daar een half uur manoeuvreren in Madrid en een half uurtje pauze bij inbegrepen. Het was een goed idee om de zomerse outfit aan te doen, want het was weer eens authentiek heet. Eenmaal door het vlakke Castilla la Mancha heen, kwamen we de provincie Jaén (Andalucía) binnen en begonnen de bergen wederom. De oude snelweg (Autovía del Sur) is men eindelijk opnieuw aan het asfalteren en dat maakt het net wat comfortabeler in de bus. Om 13.30 u. rolden we Granada binnen op de Avenida de América (ja inderdaad, zelfde naam als waarvandaan we vertrokken in Madrid, grappig). Eenmaal uit de bus besloten we om te gaan lopen, want we weten de weg immers.... Ons koffertje was nu ook weer niet zo zwaar…Op het eerste oog lijkt er niks veranderd te zijn, maar als je goed oplet dan is er toch wel wat anders, om te beginnen overigens met de benzineprijzen die ook hier omhoog geschoten zijn, van 92 eurocent toen ik er was naar tegen de €1,30 nu. Maar waar is dat niet het geval? Eenmaal op de Avenida de la Constitución was ik even in verwarring…Waar waren we nou precies? En toen viel het kwartje. Een half jaar lang heb ik tussen de werkzaamheden gelopen, met al het lawaai en ongemak van dien en nu is deze Avenida eindelijk af! Een prachtige, lange voetgangerslaan met bomen aan de zijkant en wegen aan weerszijden van deze laan. Aan het einde daarvan een rotonde met een gigantische Spaanse vlag…In een conservatieve stad met een zeer linkse studentenpopulatie leidde dat blijkbaar tot discussie en debat. Zo’n groot nationalistisch symbool doet altijd stof opwaaien in Spanje.
Om 6.30 u., in Spanje een barbaarse tijd, rinkelden onze telefoonwekkers en maakten we ons klaar om de metro te nemen naar de Avenida de América, waar om 8.00 u. onze bus zou vertrekken. Op straat was uiteraard niemand en de stilte werd enkel onderbroken door die paar dronkenmannen, die net het uitgaan achter de rug hadden. Na de verwarring over het vinden van de juiste bus, konden we plaatsnemen in de uitstekende bus, met ideale plaatsen helemaal voorin. Reizen met de bus is bijzonder comfortabel in Spanje en de Spanjaarden gaan dan ook voornamelijk met de bus als ze ergens heen gaan. De trein is er enkel voor de mensen die geld over de balk willen smijten, want de treinen zijn veel te duur hier. Het duurt zo’n vijf uur alvorens je in Granada bent, al zit daar een half uur manoeuvreren in Madrid en een half uurtje pauze bij inbegrepen. Het was een goed idee om de zomerse outfit aan te doen, want het was weer eens authentiek heet. Eenmaal door het vlakke Castilla la Mancha heen, kwamen we de provincie Jaén (Andalucía) binnen en begonnen de bergen wederom. De oude snelweg (Autovía del Sur) is men eindelijk opnieuw aan het asfalteren en dat maakt het net wat comfortabeler in de bus. Om 13.30 u. rolden we Granada binnen op de Avenida de América (ja inderdaad, zelfde naam als waarvandaan we vertrokken in Madrid, grappig). Eenmaal uit de bus besloten we om te gaan lopen, want we weten de weg immers.... Ons koffertje was nu ook weer niet zo zwaar…Op het eerste oog lijkt er niks veranderd te zijn, maar als je goed oplet dan is er toch wel wat anders, om te beginnen overigens met de benzineprijzen die ook hier omhoog geschoten zijn, van 92 eurocent toen ik er was naar tegen de €1,30 nu. Maar waar is dat niet het geval? Eenmaal op de Avenida de la Constitución was ik even in verwarring…Waar waren we nou precies? En toen viel het kwartje. Een half jaar lang heb ik tussen de werkzaamheden gelopen, met al het lawaai en ongemak van dien en nu is deze Avenida eindelijk af! Een prachtige, lange voetgangerslaan met bomen aan de zijkant en wegen aan weerszijden van deze laan. Aan het einde daarvan een rotonde met een gigantische Spaanse vlag…In een conservatieve stad met een zeer linkse studentenpopulatie leidde dat blijkbaar tot discussie en debat. Zo’n groot nationalistisch symbool doet altijd stof opwaaien in Spanje.
Avenida de la Constitución en de Spaanse vlag aan het einde
Eenmaal de Gran Vía opgelopen, merk je al meteen dat er wel het een en ander veranderd is. Nieuwe winkels en gerenoveerde gebouwen. Hostal Atenas ligt op een uitstekende locatie dus dat hadden we goed bekeken. Een prima kamer en een schone badkamer, wat op zich niet tot blijdschap zou moeten leiden, maar als we uit onze varkensstal (enfin, de negatieve connotatie van dit woord is eigenlijk een belediging aan het adres van varkens, wetende dat de Chilenen en de Mexicaan in ons huis in feite ver aan het einde van de properheidsladder staan) kunnen ontsnappen, leidt dat al snel tot vreugde.
Na een snelle douche konden we niet wachten om de stad in te duiken. IJszaak “Los Italianos” ligt er nog steeds, al doen Italianen het toch echt vele malen beter. Eerlijk is eerlijk, buiten Italië is het schepijs dikwijls van belabberde kwaliteit. Daarna even naar Plaza Nueva en langs alle kleine straatjes rondom het plein. In augustus 2006 gingen we nog wel eens naar “Babylon”, maar die bar ligt er nu verwaarloosd bij en door de ramen kijkend zie je dat het stoffig en verlaten is. Tja, uitgaansgelegenheden komen en gaan. Op Plaza Nueva ligt wel een nieuwe ijszaak, waar alles in het Italiaans aangegeven staat, maar het ijs was klonterig en vies, on-Italiaans…Alles wat Italiaans is, doen ze in Spanje sowieso ontzettend slecht. Niks is erger dan een Spaanse pizza of Spaans ijs. Niet te eten. Vervolgens gingen we de Carril del Darro op, onderaan de berg waarop het Alhambra gelegen is. Met 35 graden liepen we vervolgens door het Albaycín.
Albaycín
Mirador San Nicolas
Deze oude wijk met zijn kronkelige straatjes blijft indrukwekkend. Fantastisch. Als je daarna op Plaza San Nicolas én vanaf de prachtige Mirador naar het Alhambra over de stad kijkt, dan weet je meteen weer hoe ongelofelijk de stad is.
Graffiti kan ook leuk zijn...
We liepen zelfs door delen van het Albaycín, waar ik nog niet eerder geweest was en zo kwamen we bij het Centro de Estudios Islámicos, waar een drietal vriendelijke mannen ons te woord stond. Er was een expositie over een dorpje in Mauritanië, waar een aantal studenten geweest was. Een van de mannen daar was een Italiaan, de andere twee wellicht Arabisch. Toen ik zei dat ik uit “Paises Bajos” kwam, verstond de man “Paises Vascos” (Baskenland)…Tja, ik laat het vanaf nu wel weer uit mijn hoofd en zeg maar weer gewoon Holanda, dat snappen ze wel…Om 18.00 u. gingen de mannen bidden en liepen wij maar verder door het Albaycín en terug naar huis. ’s Avonds startten we met een rondje tapas bij La Bella y La Bestia. Deze ligt er nog steeds in volle glorie, maar het personeel is veranderd (ook al zagen we later nog iemand die er voorheen ook werkte) en de prijzen zijn astronomisch gestegen. Van €1,60 naar €2,10. Spanje heeft een vrij hoge inflatie voor West-Europese begrippen en dat merk je overal in Spanje, maar nu we terug zijn in Granada kun je het ook echt vergelijken. €2,10 voor een consumptie en tapas is natuurlijk niet veel, maar het is wel €0,50 meer in vergelijking met twee jaar geleden. In Madrid hebben we gelukkig Quevedo en dat is toch echt de winnaar en de Koning der Tapas…
We zagen nog wat flitsen van Duitsland-Portugal, maar daarna liepen we naar La Ninfa, het uitstekende Italiaanse restaurant van Granada, gelegen in de gezellige wijk Realejo. Op deze warme zomeravond konden we boven op het terras zitten. Het eten smaakte weer heerlijk, de porties zijn nog altijd zeer groot en de prijzen…hetzelfde. Kijk, zo willen we het zien. Hierna zijn we toch maar teruggegaan naar het hostel, ook al is de verleiding groot om tot aan het begin van de morgen het nachtleven in te duiken…Tussendoor zijn we nog even wat rondgelopen en hebben we nog even voor de kathedraal gezeten…Blijft een heerlijke locatie om uit te waaien en te kletsen en drinken…
Vrijdagmorgen hebben we ontbeten op de Gran Vía in een van de heerlijke pastelleria’s van de stad. Hierna liepen we wat door de wijk rond de Residencia en daarna was het tijd om terug te gaan naar de Don Quijote Residencia. Naast de Residencia staat na de sloop van 2006 weer een nieuw gebouw. We belden aan bij de Residencia en een jongeman, José, opende die deur en toen we uitlegden dat ik in 2006 in de Residencia gezeten had en we graag terug wilden keren was hij even verrast, maar vooral heel blij om ons het een en ander te vertellen en ons weer rond te leiden. Op vrijdag was het nog vrij rustig, maar de komende week zouden er hordes nieuwe studenten komen…de zomer staat immers voor de deur. Veel veranderd is er niet, maar ze hebben nog altijd problemen met de aannemer van het buurgebouw, want met dank aan het gepruts next-door zijn de buitenmuren nat geworden en redelijk vernield en zitten er scheuren in het gebouw…De regels zijn inmiddels ook strenger geworden en groteske feestjes op het dak zijn inmiddels niet meer toegestaan…Hèhè…
José vertelde dat mijn faculteit, Ciencias Políticas y Sociología, twee maanden lang bezet is geweest door studenten. Ik schreef destijds al over het feit dat mijn faculteit erg links was, want er waren altijd demonstraties, er was overal politieke graffiti op de muren en er hingen spandoeken in het gebouw. De faculteit is dus twee maanden bezet door een bende hippies (met honden), die dus daadwerkelijk in de universiteit woonden. Het was een soort vrijstaat, een Sodom & Gomorra en na twee maanden heeft de politie er een einde aan gemaakt en is iedereen eruit gegooid en is het hele gebouw gedesinfecteerd…Je vraagt je af wat er allemaal gebeurd is in de leslokalen…Twee maanden is lang en als dat in 2006/2007 gebeurd was, dan had ik dus maar één maand les gehad. Ben ik blij dat die onzin toen niet aan de gang was…
Het was leuk om even met José te praten en na het bezoek aan de Residencia zijn we naar de faculteit gegaan om te kijken hoe het er bij lag. Niks veranderd en we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een en ander van verschillende vakken te kopiëren. Je hebt verder geen collegekaart nodig dus we hebben wat interessante dingen gekopieerd en ons min of meer als studenten voorgedaan…Na een bezoekje aan mijn oude internetcafé (waar het nog altijd internetten voor 90 eurocent per uur is) en een boekwinkel liepen we richting de Acera del Darro om bij Nemrut even een kebab te nemen. Helaas is deze dicht voor verbouwing en moesten we een alternatief zoeken. Het alternatief is de broodjeszaak Bocatta, maar die was tot mijn schok dicht…De naam hangt nog boven de ingang, maar het is er verlaten. Toen maar bij Fior di Gelato een ijsje genomen, want deze Italiaanse ijszaak is er wel nog en hier hebben ze wel uitstekend ijs…
Eenmaal bij Don Quijote aangekomen, hebben we gebruik gemaakt van de computerzaal (grappig om overal binnen te kunnen lopen, zonder dat iemand iets zegt…) en hierna gepraat met Maria, de receptioniste. Van de zeven leraren waar ik les van had, is bijna niemand meer werkzaam bij Don Quijote…José Luis was een tijdelijke kracht, net als Esther en Elisa. Francesca is er wel nog, maar was niet aanwezig, Susana is er niet meer (al kan ik me haar niet meer voor geest halen), Felix is er het langst werkzaam, iets van 18 jaar, en die is even iets anders aan het doen, maar die komt wel weer terug bij Don Quijote. En Raquel, met haar leuke lessen vol met liedjes en gezelligheid, is geëmigreerd naar Australië. Wanneer is ze vertrokken? De dag ervoor was haar laatste dag bij Don Quijote en op het moment dat we bij Don Quijote waren, zat zij in het vliegtuig…hoe sterk! Jammer dat er niemand was die we kenden, maar het zij zo. Toch ook grappig hoeveel er in twee jaar kan veranderen…Na het bijpraten met Maria wilden we naar buiten gaan, maar net op dat moment liepen we in de gang Matt tegen het lijf, iemand met wie Elena en ik ook les hebben gehad…Een tijdje geleden was hij in Madrid, maar hadden we geen tijd om hem te ontmoeten en nu stond hij voor onze neus. Hij is hier sinds april op vakantie, want vanaf juli gaat hij werken (hij is afgestudeerd) in New York, Boston of Chicago. Hij wilde graag terug naar Granada en nu is hij hier om vier maanden te feesten…Dat was te zien, want hij is nu van een Amerikaanser formaat dan twee jaar geleden…
Eenmaal weer op straat, hebben we nog wat winkelstraatjes aangedaan, waar we nog niet waren geweest en daar heb ik meteen maar slippers gekocht, want schoenen zijn voor weinig geld in Granada te koop. Even kwam er totaal uit het niets een regenbui ,maar die was er vooral om de stof weg te spoelen en was allesbehalve serieus.
Na een douche toch maar weer terug naar La Bella y La Bestia en toen we daar om 20.15 u. binnen liepen was er nog niemand. Daar hebben we de hele avond gezeten om vier rondjes drank en tapas te doen en Kroatië-Turkije te kijken. Een ongelofelijk saaie wedstrijd, maar het einde maakte veel goed. Toen Kroatië met 1-0 voorkwam was er niemand die dacht dat het mogelijk was ,dat er nog een doelpunt zou vallen, zeker niet van Turkse kant, maar de Turken deden het opnieuw, nadat ze tegen Zwitserland en Tsjechië hetzelfde deden. Een last-gasp doelpunt. Een Italië zou dit niet overkomen en zou gewoon de kist dichtgooien, maar Kroatië speelde het bijzonder slecht uit…Ouderwets gezellig in deze tapas-bar. Even nog een bezoekje aan Plaza Nueva en dat was het dan…
Zaterdagmorgen was het tijd om terug te gaan naar mijn oude huisje in Cartuja.
We zagen nog wat flitsen van Duitsland-Portugal, maar daarna liepen we naar La Ninfa, het uitstekende Italiaanse restaurant van Granada, gelegen in de gezellige wijk Realejo. Op deze warme zomeravond konden we boven op het terras zitten. Het eten smaakte weer heerlijk, de porties zijn nog altijd zeer groot en de prijzen…hetzelfde. Kijk, zo willen we het zien. Hierna zijn we toch maar teruggegaan naar het hostel, ook al is de verleiding groot om tot aan het begin van de morgen het nachtleven in te duiken…Tussendoor zijn we nog even wat rondgelopen en hebben we nog even voor de kathedraal gezeten…Blijft een heerlijke locatie om uit te waaien en te kletsen en drinken…
Vrijdagmorgen hebben we ontbeten op de Gran Vía in een van de heerlijke pastelleria’s van de stad. Hierna liepen we wat door de wijk rond de Residencia en daarna was het tijd om terug te gaan naar de Don Quijote Residencia. Naast de Residencia staat na de sloop van 2006 weer een nieuw gebouw. We belden aan bij de Residencia en een jongeman, José, opende die deur en toen we uitlegden dat ik in 2006 in de Residencia gezeten had en we graag terug wilden keren was hij even verrast, maar vooral heel blij om ons het een en ander te vertellen en ons weer rond te leiden. Op vrijdag was het nog vrij rustig, maar de komende week zouden er hordes nieuwe studenten komen…de zomer staat immers voor de deur. Veel veranderd is er niet, maar ze hebben nog altijd problemen met de aannemer van het buurgebouw, want met dank aan het gepruts next-door zijn de buitenmuren nat geworden en redelijk vernield en zitten er scheuren in het gebouw…De regels zijn inmiddels ook strenger geworden en groteske feestjes op het dak zijn inmiddels niet meer toegestaan…Hèhè…
José vertelde dat mijn faculteit, Ciencias Políticas y Sociología, twee maanden lang bezet is geweest door studenten. Ik schreef destijds al over het feit dat mijn faculteit erg links was, want er waren altijd demonstraties, er was overal politieke graffiti op de muren en er hingen spandoeken in het gebouw. De faculteit is dus twee maanden bezet door een bende hippies (met honden), die dus daadwerkelijk in de universiteit woonden. Het was een soort vrijstaat, een Sodom & Gomorra en na twee maanden heeft de politie er een einde aan gemaakt en is iedereen eruit gegooid en is het hele gebouw gedesinfecteerd…Je vraagt je af wat er allemaal gebeurd is in de leslokalen…Twee maanden is lang en als dat in 2006/2007 gebeurd was, dan had ik dus maar één maand les gehad. Ben ik blij dat die onzin toen niet aan de gang was…
Het was leuk om even met José te praten en na het bezoek aan de Residencia zijn we naar de faculteit gegaan om te kijken hoe het er bij lag. Niks veranderd en we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een en ander van verschillende vakken te kopiëren. Je hebt verder geen collegekaart nodig dus we hebben wat interessante dingen gekopieerd en ons min of meer als studenten voorgedaan…Na een bezoekje aan mijn oude internetcafé (waar het nog altijd internetten voor 90 eurocent per uur is) en een boekwinkel liepen we richting de Acera del Darro om bij Nemrut even een kebab te nemen. Helaas is deze dicht voor verbouwing en moesten we een alternatief zoeken. Het alternatief is de broodjeszaak Bocatta, maar die was tot mijn schok dicht…De naam hangt nog boven de ingang, maar het is er verlaten. Toen maar bij Fior di Gelato een ijsje genomen, want deze Italiaanse ijszaak is er wel nog en hier hebben ze wel uitstekend ijs…
Eenmaal bij Don Quijote aangekomen, hebben we gebruik gemaakt van de computerzaal (grappig om overal binnen te kunnen lopen, zonder dat iemand iets zegt…) en hierna gepraat met Maria, de receptioniste. Van de zeven leraren waar ik les van had, is bijna niemand meer werkzaam bij Don Quijote…José Luis was een tijdelijke kracht, net als Esther en Elisa. Francesca is er wel nog, maar was niet aanwezig, Susana is er niet meer (al kan ik me haar niet meer voor geest halen), Felix is er het langst werkzaam, iets van 18 jaar, en die is even iets anders aan het doen, maar die komt wel weer terug bij Don Quijote. En Raquel, met haar leuke lessen vol met liedjes en gezelligheid, is geëmigreerd naar Australië. Wanneer is ze vertrokken? De dag ervoor was haar laatste dag bij Don Quijote en op het moment dat we bij Don Quijote waren, zat zij in het vliegtuig…hoe sterk! Jammer dat er niemand was die we kenden, maar het zij zo. Toch ook grappig hoeveel er in twee jaar kan veranderen…Na het bijpraten met Maria wilden we naar buiten gaan, maar net op dat moment liepen we in de gang Matt tegen het lijf, iemand met wie Elena en ik ook les hebben gehad…Een tijdje geleden was hij in Madrid, maar hadden we geen tijd om hem te ontmoeten en nu stond hij voor onze neus. Hij is hier sinds april op vakantie, want vanaf juli gaat hij werken (hij is afgestudeerd) in New York, Boston of Chicago. Hij wilde graag terug naar Granada en nu is hij hier om vier maanden te feesten…Dat was te zien, want hij is nu van een Amerikaanser formaat dan twee jaar geleden…
Eenmaal weer op straat, hebben we nog wat winkelstraatjes aangedaan, waar we nog niet waren geweest en daar heb ik meteen maar slippers gekocht, want schoenen zijn voor weinig geld in Granada te koop. Even kwam er totaal uit het niets een regenbui ,maar die was er vooral om de stof weg te spoelen en was allesbehalve serieus.
Na een douche toch maar weer terug naar La Bella y La Bestia en toen we daar om 20.15 u. binnen liepen was er nog niemand. Daar hebben we de hele avond gezeten om vier rondjes drank en tapas te doen en Kroatië-Turkije te kijken. Een ongelofelijk saaie wedstrijd, maar het einde maakte veel goed. Toen Kroatië met 1-0 voorkwam was er niemand die dacht dat het mogelijk was ,dat er nog een doelpunt zou vallen, zeker niet van Turkse kant, maar de Turken deden het opnieuw, nadat ze tegen Zwitserland en Tsjechië hetzelfde deden. Een last-gasp doelpunt. Een Italië zou dit niet overkomen en zou gewoon de kist dichtgooien, maar Kroatië speelde het bijzonder slecht uit…Ouderwets gezellig in deze tapas-bar. Even nog een bezoekje aan Plaza Nueva en dat was het dan…
Zaterdagmorgen was het tijd om terug te gaan naar mijn oude huisje in Cartuja.
Paseo de Cartuja 37
We zetten ons op het terrasje van de huisbaas en toen hij de bestelling op kwam nemen, keek hij me aan met een “ik ken jou”-blik. Ik moest hem even helpen, maar toen wist hij het weer. Het is pas 16 maanden geleden dat ik vertrok, maar inmiddels zijn alle bewoners van het huis anderen. Zelfs geen Loïc meer…Hierna even naar de computerzaak onderaan de weg, want daar kon ik altijd goedkoop internetten en ook nu konden we voor €0,30 printen en internetten. Vriendelijk als altijd. In een stad die bekend staat om zijn botheid was de vriendelijkheid van de medewerkers van deze computerzaak altijd zeer mooi. Met een loempia, gescoord bij de Chinees een paar deuren verder, zijn we daarna even in Triunfo gaan zitten. De stad ligt er fantastisch bij en het enige wat ontzettend jammer is, is de schandalige hoeveelheid graffiti. Alles wat nieuw is, zit binnen niet afzienbare tijd onder de graffiti. Geen steen of tegel wordt gespaard. Met dank aan het foute studententuig van deze stad. Eerst nog wat shopping in de leuke, smalle Arabische straatjes in het centrum, nabij de kathedraal. Elena kocht een paar schoenen en de eigenaar wist al meteen dat Elena uit het zuiden van Italië kwam. Een bijzonder begaafde man wat betreft talen. Toen er vervolgens een paar meisjes binnen kwamen lopen, vroeg hij of ze uit Barcelona kwamen. Nee? Valencia dan? Ja. En hij kende zelfs een paar woordjes Nederlands, want daar heeft hij vrienden wonen..... Een zeer vriendelijke man.
Na wat shopping en een douche was het tijd voor een siësta als voorbereiding op Nederland-Rusland. Na een uurtje slaap en een kebab ging ik alvast naar Hannigan’s en iets later kwam ook Elena. Het was nog rustig, maar drie kwartier later was het oranje en waren er overal Nederlanders, alsook een paar Russen. We zaten naast een stel, een jongen een meisje. Het meisje is Rotterdamse en de jongen is Italiaans-Nederlands, met een Italiaanse vader en een Nederlandse moeder. Geboren in Den Haag, maar bij de vraag: “ben je uiteindelijk voor Nederland of Italië?” was het antwoord toch “Italië”. Hij vond de afgang van de Azzurri tegen Nederland vreselijk…En dan de wedstrijd. Het werd me al vrij snel duidelijk, dat het niet onze avond zou worden en de 1-0 was dan ook geen verrassing. Na de 1-1 hoopte ik, dat Rusland zou knakken, maar in de verlenging was er maar een ploeg die voetbalde en die speelde niet in Oranje…Na de 2-1 en 3-1 was de verslagenheid bij iedereen groot. Een Rus begon “Rusia – Italia” te roepen maar dat werd al snel door een paar Spanjaarden overstemd met “ESPAÑA ESPAÑA”. Na deze mega-deceptie liepen we naar Plaza Nueva en later naar de Mirador San Nicolas in het Albaycín, maar het duurde een tijd voor mijn teleurstelling weggeëbd was. 
Alhambra vanaf Mirador San Nicolas
We hebben anderhalf uur op de Mirador doorgebracht, waar toeristen, muzikanten en dronkenlappen door elkaar lopen en zitten, alvorens weer af te dalen naar het centrum, maar eerst doken we nog een Arabisch theehuis in voor een lekkere Saharaoui thee en cachimba.
Theehuis
Inmiddels was het al 02.00 u., maar we zijn toch nog naar Tantra’s gegaan (ook een van de hot spots van de zomer van 2006), nog naar Dolce Vita (in en uit) en nog naar de alternatieve Perro, waar je voor € 2,- een halve liter bier krijgt. En vervolgens kregen we een flyer in de hand gedrukt voor “Vogue”, een discobar met indie, rock & electro muziek. We moesten de portier even overtuigen om gratis binnen te komen (we waren eigenlijk vijf minuten te laat), maar uiteindelijk lukte dat en bleven we tot na vijven in deze tent. Muse, Editors, Interpol, Arctic Monkeys, Franz Ferdinand en Ladytron kwamen onder meer langs, dus het spreekt voor zich dat er over de muziekkeuze niet te klagen viel. De leukste tent van Granada als je het mij vraagt en alleen jammer dat ik dat niet eerder wist, want ik had er nog nooit van gehoord. Om 5.30 u. rolden we naar buiten en na een kebab bij de Kebab King snel naar het hostel, want het begon inmiddels frisjes te worden. Voor je het weet is het dan 6.30 u.…Helaas moesten we uiterlijk 12.00 u. het hostal uit…
Na 3,5 uurtjes slaap stonden we op, pakten we de koffer en probeerden we onze koffer in het hostal te laten staan, maar dat was wat gecompliceerd en dus bedacht ik dat we natuurlijk altijd bij de Residencia terecht zouden kunnen. Eenmaal daar maakte ene Marisabel de deur open, maar ook zij was erg spraakzaam en vriendelijk. Onze spulletjes werden netjes opgeborgen…Toch handig om nog wat contacten te hebben. Het was de bedoeling om naar een zwembad te gaan, maar het ene zwembad dat open zou moeten zijn, was dicht…en het kostte ons bijna een uurtje om daar te geraken. Geen zwembad dus, ook al waren we inmiddels voorzien van zwemspullen…Toen maar wat rondgelopen rond Plaza Einstein en uiteindelijk bij een Chinees restaurant geluncht. Voor € 6,50 heb je een dagmenu van drie gangen, een drankje en een toetje. Het was er lekker koel, alleen eenmaal buiten was het toch even…warm.
Om 17.00 u. pikten we onze spulletjes op bij de Residencia en namen we de bus naar het busstation, waar om 19.00 u. de bus zou vertrekken. Om 17.40 u. waren we al daar en daarom hebben we ons ticket maar omgezet naar 18.00 u. (al was de vrouw achter de balie niet echt handig met de computer) en eenmaal in de bus was het nog even spannend omdat onze plaatsen dubbelgeboekt waren (foutje met de computer?), maar de bus was gelukkig niet vol. Vijf uurtjes later waren we in Madrid, ondanks de vertragingen in het begin. Eenmaal op het busstation was net Italië-Spanje afgelopen en explodeerde Madrid in vreugde. Iemand riep nog “Bye bye Italia”, wellicht in de veronderstelling dat ik Italiaans was, maar mij maakte het allemaal niks uit…Spanje speelt goed en zou een terechte winnaar zijn op basis van het spel tot nu toe. Ook Rusland is indrukwekkend, terwijl Turkije het ook verdient, alleen al vanwege het feit dat ze een hoop blessures en schorsingen hebben en de motivatie hebben om tot het einde door te gaan. Duitsland zou de kampioen van de armoede zijn. Saai voetbal, dus laten we hopen op Spanje of Rusland of Turkije…
En zo ben je weer terug in Madrid. Een paar fantastische dagen in Granada, een stad die altijd van ons zal zijn en weer je altijd terug zou willen komen. Naar onze mening is Granada vele malen beter dan Madrid. Kleinere steden zijn toch persoonlijke dan zo’n grote hoofdstad…Somos Granadinos para siempre…
Na 3,5 uurtjes slaap stonden we op, pakten we de koffer en probeerden we onze koffer in het hostal te laten staan, maar dat was wat gecompliceerd en dus bedacht ik dat we natuurlijk altijd bij de Residencia terecht zouden kunnen. Eenmaal daar maakte ene Marisabel de deur open, maar ook zij was erg spraakzaam en vriendelijk. Onze spulletjes werden netjes opgeborgen…Toch handig om nog wat contacten te hebben. Het was de bedoeling om naar een zwembad te gaan, maar het ene zwembad dat open zou moeten zijn, was dicht…en het kostte ons bijna een uurtje om daar te geraken. Geen zwembad dus, ook al waren we inmiddels voorzien van zwemspullen…Toen maar wat rondgelopen rond Plaza Einstein en uiteindelijk bij een Chinees restaurant geluncht. Voor € 6,50 heb je een dagmenu van drie gangen, een drankje en een toetje. Het was er lekker koel, alleen eenmaal buiten was het toch even…warm.
Om 17.00 u. pikten we onze spulletjes op bij de Residencia en namen we de bus naar het busstation, waar om 19.00 u. de bus zou vertrekken. Om 17.40 u. waren we al daar en daarom hebben we ons ticket maar omgezet naar 18.00 u. (al was de vrouw achter de balie niet echt handig met de computer) en eenmaal in de bus was het nog even spannend omdat onze plaatsen dubbelgeboekt waren (foutje met de computer?), maar de bus was gelukkig niet vol. Vijf uurtjes later waren we in Madrid, ondanks de vertragingen in het begin. Eenmaal op het busstation was net Italië-Spanje afgelopen en explodeerde Madrid in vreugde. Iemand riep nog “Bye bye Italia”, wellicht in de veronderstelling dat ik Italiaans was, maar mij maakte het allemaal niks uit…Spanje speelt goed en zou een terechte winnaar zijn op basis van het spel tot nu toe. Ook Rusland is indrukwekkend, terwijl Turkije het ook verdient, alleen al vanwege het feit dat ze een hoop blessures en schorsingen hebben en de motivatie hebben om tot het einde door te gaan. Duitsland zou de kampioen van de armoede zijn. Saai voetbal, dus laten we hopen op Spanje of Rusland of Turkije…
En zo ben je weer terug in Madrid. Een paar fantastische dagen in Granada, een stad die altijd van ons zal zijn en weer je altijd terug zou willen komen. Naar onze mening is Granada vele malen beter dan Madrid. Kleinere steden zijn toch persoonlijke dan zo’n grote hoofdstad…Somos Granadinos para siempre…
Tuesday, June 17, 2008
La EUROCOPA
Zondag 8 juni tot en met zaterdag 14 juni
Zondag is vanwege het feit dat nagenoeg alle winkels gesloten zijn en musea gratis zijn de museumdag bij uitstek. Geen fraaie zomerdag in Madrid want een dik pak wolken maakte het fris en onaangenaam. Het Museo de América zou deze grauwe dag helemaal goed maken. Het mooie, oude, statische gebouw in het westen van de stad, nabij Moncloa, heeft twee verdiepingen en bestaat uit vier delen, die allemaal betrekking hebben op de Nieuwe Wereld. Europa heeft de nieuwe wereld leeggehaald, geplunderd en in het geval van de inheemse bevolkingsgroepen zelfs grotendeels uitgeroeid en een boel ‘souvenirs’ (bijna beschamend, ik weet het) staan in dit museum uitgestald. Van die inheemse bewoners kregen en stalen de Spanjaarden aardewerk (keramiek), kledingstukken, sieraden, wapens, opgezette dieren, geschriften en allerlei andere eigenaardigheden. Het museum is na een lange en uitgebreide renovatie in 1994 opnieuw voor het publiek opengesteld en het ziet er prachtig uit. Via teksten en afbeeldingen en de dus de voorwerpen wordt de bezoeker langs de verovering van Amerika, de ontdekkingsreizen, de lokale tradities, gebruiken, leefwijze en leefomgeving gebracht. Een paar eeuwen worden overbrugd met alles uit deze nieuwe wereld. Voor de Europese ontdekkingsreizigers (iets wat wellicht enkel van toepassing was op de eerste groep reizigers, later was het niet minder dan plundering en verovering) was al dit nieuws natuurlijk bijzonder interessant en je ziet meteen waarom. Interessant en vernuftig wapentuig, mooi vervaardigde kano’s, uiterst decoratief handwerk (potten, pannetjes, alsook mooie sieraden, kleding, kleedjes, tapijten, schoeisel), nagebouwde woningen en hutten van de diverse inheemse stammen. Daarnaast zijn er ook veel kaarten te zijn van Europese cartografen, schilderijen van een ijverig Sevilla ten tijde van de ontdekkingsreizen, zelfportretten van de conquistadores, viceroys en lokale bestuurders. Om 15.00 ging het museum dicht en toen waren we al drie uur binnen, maar nog moesten we het laatste deel in vogelvlucht passeren. Een enorme rijkdom…maar wel met de wetenschap dat ‘wij’ Europeanen dit alles zonder schaamte meegenomen hebben. De lokale bevolkingen zijn veelal uitgeroeid of op zijn minst gedecimeerd door ziektes en geweld. Interessant was dat we net de dag ervoor gelezen hadden over ene inheemse stam in Brazilië die nog nooit contact gehad heeft met andere mensen buiten die van hun eigen stam. Ja, ook in het grote en toch nog deels ongerept Zuid-Amerika zijn ze er nog. In Guatemala, Ecuador, Bolivia en Peru vormen ze zelfs een grote minderheid of zelfs de meerderheid van de bevolking. Hier wordt de “ontdekking” (in feite geschiedvervalsing) van Amerika gevierd, terwijl dat daar het begin van het verzet betekent. Eeuwenlang racisme, onderdrukking en uitsluiting, maar de laatste tijd winnen de nakomelingen van de grote inheemse rijken, zij het Inca’s, Maya’s, Azteken of al die vele kleine andere groepen, langzaam terrein. Na de Europese verovering kwam de kolonisatie vanuit de Verenigde Staten, alleen nu in de vorm van grote bedrijven en transnationals die de kleine, machteloze landen van Zuid-Amerika in rap tempo leeg aan het roven zijn. In naam zijn de landen van Latijns-Amerika al ruim anderhalve eeuw onafhankelijk, maar in werkelijkheid is het schijn. Erg vreemd om door zo’n museum te wandelen…
Maandag was een bijzondere dag. Het ging maar om één ding: voetbal.
Nederland – Italië 3-0. De grootste nederlaag van Italië op een eindtoernooi sinds de WK-finale van 1970 tegen Brazilië (4-1) en zelfs het grootste verlies op een EK- eindronde. Wat een wedstrijd…De sfeer in Dubliners was uitstekend. Nederlanders en Italianen die gebroederlijk naar de wedstrijd kijken en zien hoe Italië almaar wanhopiger wordt…Een verdiende overwinning, vonden de Italianen en de Duitser met wie ik na de wedstrijd sprak.
De erna vroeg op voor een uitstapje naar Toledo. Na zo’n avond is een toeristisch uitstapje uitstekend. Om 11.30 namen we de bus en vijftig minuten later waren we in de hoofdstad van Castilla La Mancha (en ooit de hoofdstad van Spanje). Deze prachtige, ommuurde, Middeleeuwse stad had ik in 2006 met mijn studievereniging ismus al eens aangedaan, maar juni is toch anders dan maart. Nu was het tegen de 35 graden en dat maakt het toch nog wat beter. Een stadskaart is nutteloos in Toledo, want je zal hoe dan ook verdwalen in dit labyrint. We brachten een bezoek aan een oude Sefardische synagoge, een Moorse mezquita en slenterden wat door de nauwe, koele, van zonlicht verschoten straatjes. Ondertussen nog een “Menu del día”, een dagmenu voor 12 euro dat je écht onbeweeglijk maakt. Hoe die Spanjaarden zo’n menu naar binnen krijgen is een raadsel…Na vieren was het rustig in de stad en keek iedereen naar Spanje-Zweden. Om 20.30 namen we de bus terug en waren we uitgeteld na zo’n dagje hollen door Toledo…Volgende week donderdag eindelijk terug naar GRANADA.
Op de laatste dag van de Feria del Libro moesten we gewoon even terug naar de boekenbeurs in Retiro om nog even te genieten van al deze kraampjes met boeken. En ’s avonds een geweldige PARTIDAZO. Ik viel bijna in slaap na een helft Tsjechië-Turkije maar na de 2-1 was het genieten…Zelfs de “beste keeper ter wereld”, zoals sommigen zeggen, ging een aantal flink en de fout. Tja, en dan verlies je. De Tsjechen zijn geen schim meer van de levensgevaarlijke ploeg van 2004. Turkije ook niet, zeker niet met zo’n grabbelaar als Volkan Demirel in de goal. Zaterdag de kwartfinale kijken in Granada en hopelijk ben ik dan niet de enige Nederlander daar…
Zondag is vanwege het feit dat nagenoeg alle winkels gesloten zijn en musea gratis zijn de museumdag bij uitstek. Geen fraaie zomerdag in Madrid want een dik pak wolken maakte het fris en onaangenaam. Het Museo de América zou deze grauwe dag helemaal goed maken. Het mooie, oude, statische gebouw in het westen van de stad, nabij Moncloa, heeft twee verdiepingen en bestaat uit vier delen, die allemaal betrekking hebben op de Nieuwe Wereld. Europa heeft de nieuwe wereld leeggehaald, geplunderd en in het geval van de inheemse bevolkingsgroepen zelfs grotendeels uitgeroeid en een boel ‘souvenirs’ (bijna beschamend, ik weet het) staan in dit museum uitgestald. Van die inheemse bewoners kregen en stalen de Spanjaarden aardewerk (keramiek), kledingstukken, sieraden, wapens, opgezette dieren, geschriften en allerlei andere eigenaardigheden. Het museum is na een lange en uitgebreide renovatie in 1994 opnieuw voor het publiek opengesteld en het ziet er prachtig uit. Via teksten en afbeeldingen en de dus de voorwerpen wordt de bezoeker langs de verovering van Amerika, de ontdekkingsreizen, de lokale tradities, gebruiken, leefwijze en leefomgeving gebracht. Een paar eeuwen worden overbrugd met alles uit deze nieuwe wereld. Voor de Europese ontdekkingsreizigers (iets wat wellicht enkel van toepassing was op de eerste groep reizigers, later was het niet minder dan plundering en verovering) was al dit nieuws natuurlijk bijzonder interessant en je ziet meteen waarom. Interessant en vernuftig wapentuig, mooi vervaardigde kano’s, uiterst decoratief handwerk (potten, pannetjes, alsook mooie sieraden, kleding, kleedjes, tapijten, schoeisel), nagebouwde woningen en hutten van de diverse inheemse stammen. Daarnaast zijn er ook veel kaarten te zijn van Europese cartografen, schilderijen van een ijverig Sevilla ten tijde van de ontdekkingsreizen, zelfportretten van de conquistadores, viceroys en lokale bestuurders. Om 15.00 ging het museum dicht en toen waren we al drie uur binnen, maar nog moesten we het laatste deel in vogelvlucht passeren. Een enorme rijkdom…maar wel met de wetenschap dat ‘wij’ Europeanen dit alles zonder schaamte meegenomen hebben. De lokale bevolkingen zijn veelal uitgeroeid of op zijn minst gedecimeerd door ziektes en geweld. Interessant was dat we net de dag ervoor gelezen hadden over ene inheemse stam in Brazilië die nog nooit contact gehad heeft met andere mensen buiten die van hun eigen stam. Ja, ook in het grote en toch nog deels ongerept Zuid-Amerika zijn ze er nog. In Guatemala, Ecuador, Bolivia en Peru vormen ze zelfs een grote minderheid of zelfs de meerderheid van de bevolking. Hier wordt de “ontdekking” (in feite geschiedvervalsing) van Amerika gevierd, terwijl dat daar het begin van het verzet betekent. Eeuwenlang racisme, onderdrukking en uitsluiting, maar de laatste tijd winnen de nakomelingen van de grote inheemse rijken, zij het Inca’s, Maya’s, Azteken of al die vele kleine andere groepen, langzaam terrein. Na de Europese verovering kwam de kolonisatie vanuit de Verenigde Staten, alleen nu in de vorm van grote bedrijven en transnationals die de kleine, machteloze landen van Zuid-Amerika in rap tempo leeg aan het roven zijn. In naam zijn de landen van Latijns-Amerika al ruim anderhalve eeuw onafhankelijk, maar in werkelijkheid is het schijn. Erg vreemd om door zo’n museum te wandelen…
Museo de América
Maandag was een bijzondere dag. Het ging maar om één ding: voetbal.
Nederland – Italië 3-0. De grootste nederlaag van Italië op een eindtoernooi sinds de WK-finale van 1970 tegen Brazilië (4-1) en zelfs het grootste verlies op een EK- eindronde. Wat een wedstrijd…De sfeer in Dubliners was uitstekend. Nederlanders en Italianen die gebroederlijk naar de wedstrijd kijken en zien hoe Italië almaar wanhopiger wordt…Een verdiende overwinning, vonden de Italianen en de Duitser met wie ik na de wedstrijd sprak.
De eerste drie punten...
De rest van de week stond in het teken van de scriptie, wat werk op het IECAH (voor de stage) en nagenieten van het voetbal. En natuurlijk al het andere voetbal kijken. TV-zender Cuatro zendt elke dag één wedstrijd uit en ook al begon het toernooi met enkele bijzonder saaie vertoningen, langzaamaan kwamen er leuke resultaten en wedstrijden voorbij. Spanje wordt inmiddels ook helemaal gek en is in de veronderstelling dat de titel al bijna binnen is.
“PODEMOS” heet het hier. Ofwel “WIJ KUNNEN”, een verwijzing naar het “Yes, WE CAN” van Barack Obama. Ze zijn wel blij om Nederland te ontlopen, maar of ze nu zo blij moeten zijn met Roemenië? (ervan uitgaande dat zij het redden).
En dan vrijdagavond:
“PODEMOS” heet het hier. Ofwel “WIJ KUNNEN”, een verwijzing naar het “Yes, WE CAN” van Barack Obama. Ze zijn wel blij om Nederland te ontlopen, maar of ze nu zo blij moeten zijn met Roemenië? (ervan uitgaande dat zij het redden).
En dan vrijdagavond:
Nederland-Frankrijk 4-1. Afgemaakt, vernederd en te kijk gezet. Oh ja, kansen kreeg Frankrijk zeker. Ja ja, we kwamen af en toe goed weg, maar toch. Zeven goals tegen de WK-finalisten van 2006…Opnieuw waren we in Dubliners en nu waren “we” in de minderheid tegen de Fransen. Na de snelle 1-0 (KUIJT!) waren “ze” gauw stil. En terecht. Het mooiste moment van de avond was de 2-1. Ja, dat lees je goed. De 2-1. De Fransen werden wild na de 2-1 en verwachtten al een mooi laatste kwartier. De camera was net klaar met de oeverloze herhalingen, toen Robben in sneltreinvaart alle Fransen hoop aan diggelen schoot. En toen waren “ze” weer stil. Muisstil. “Wij” sprongen op en neer en vierden de 3-1. Na de 4-1 waren “ze” snel gevlogen. Op straat nog even wat Fransen uitgelachen en daarna naar Quevedo voor wat overwinningstapas. Nopjes.
Ook de Fransen weggespeeld...
De erna vroeg op voor een uitstapje naar Toledo. Na zo’n avond is een toeristisch uitstapje uitstekend. Om 11.30 namen we de bus en vijftig minuten later waren we in de hoofdstad van Castilla La Mancha (en ooit de hoofdstad van Spanje). Deze prachtige, ommuurde, Middeleeuwse stad had ik in 2006 met mijn studievereniging ismus al eens aangedaan, maar juni is toch anders dan maart. Nu was het tegen de 35 graden en dat maakt het toch nog wat beter. Een stadskaart is nutteloos in Toledo, want je zal hoe dan ook verdwalen in dit labyrint. We brachten een bezoek aan een oude Sefardische synagoge, een Moorse mezquita en slenterden wat door de nauwe, koele, van zonlicht verschoten straatjes. Ondertussen nog een “Menu del día”, een dagmenu voor 12 euro dat je écht onbeweeglijk maakt. Hoe die Spanjaarden zo’n menu naar binnen krijgen is een raadsel…Na vieren was het rustig in de stad en keek iedereen naar Spanje-Zweden. Om 20.30 namen we de bus terug en waren we uitgeteld na zo’n dagje hollen door Toledo…Volgende week donderdag eindelijk terug naar GRANADA.
Uitzicht vanaf Toledo
Prachtige stad, op een uurtje van Madrid
Op de laatste dag van de Feria del Libro moesten we gewoon even terug naar de boekenbeurs in Retiro om nog even te genieten van al deze kraampjes met boeken. En ’s avonds een geweldige PARTIDAZO. Ik viel bijna in slaap na een helft Tsjechië-Turkije maar na de 2-1 was het genieten…Zelfs de “beste keeper ter wereld”, zoals sommigen zeggen, ging een aantal flink en de fout. Tja, en dan verlies je. De Tsjechen zijn geen schim meer van de levensgevaarlijke ploeg van 2004. Turkije ook niet, zeker niet met zo’n grabbelaar als Volkan Demirel in de goal. Zaterdag de kwartfinale kijken in Granada en hopelijk ben ik dan niet de enige Nederlander daar…
Sunday, June 8, 2008
Wonen in Sjengenland?
Donderdag 5 en vrijdag 6 juni
Donderdagmorgen kwam er een langverwacht, positief antwoord uit Zuid-Limburg: Elena is aangenomen aan de Universiteit van Maastricht en mag daar de Master in European Studies gaan doen. Ook in Leiden is ze aangenomen, maar haar voorkeur ging uit naar Maastricht en daarom heeft ze Leiden vriendelijk bedankt en kunnen alle pijlen nu op de Sjengenstad gericht worden. Ik had er steeds het volle vertrouwen in dat ze daar aangenomen zou worden, maar nu het officieel is kun je ook daadwerkelijk een begin maken met de vele noodzakelijke voorbereidingen voor een verblijf in het zuiden van de provincie Limburg, in een uithoek van Nederland, maar in het hart van Europa. Een en ander kan vanuit Spanje al geregeld worden maar na terugkomst in Nederland, 31 juli, hopen we dat de voorbereidingen in een stroomversnelling komen. Ik moet mijn Master nog afronden in Nijmegen, alle vakken heb ik met succes afgerond, dus rest nog enkel de thesis. Mijn thesis is geen peulenschil en behelst een gecompliceerd en uitgebreid onderwerp en zal dus nog enkele maanden onderzoek vergen. Problematisch is dat niet, want een mens kan altijd verder leren en voordat het tijdperk "student" aan zijn einde komt, zijn er nog een paar dingen die ik graag zou willen doen. Mijn oog is op een aantal Engelstalige Minors gevallen, die ik in dit laatste jaar eventueel nog wil volgen. In Maastricht zijn dat European Studies, Globalisation and Diversity en Crucial Differencies, in Amsterdam (de UvA) zijn dat International Development Studies en American Studies. Mijn achtergrond in Politicologie en nu Sociale Geografie en Conflictstudies kan nog wel enige verbreding gebruiken en die hoop ik dan ook volgend collegejaar te vinden…
Maar eerst Madrid, hier is het werk nog verre van gedaan. Drie zomercursussen wachten nog en die lijken ook bijzonder interessant. Vrijdagmorgen was er eindelijk een vergadering met het “team”, zodat mij hopelijk eindelijk duidelijk zou worden hoe ons project in elkaar steekt. De directeur van het IEPALA, Maria Pilar Colchero en een onderzoeker van het IECAH (Instituto de Estudios sobre Conflictos y Paz), Jesús Nuñez, waren present, evenals een andere stagiair, Gosia uit Polen. Gosia en ik hebben de taak om het project uit te gaan voeren. Eerst beginnen we met het vergelijken van het werk dat we al gedaan hebben en gaan we een overzicht maken van de media in de Latijns-Amerikaanse landen, zodat we later de informatie kunnen koppelen aan de “informatieboom” die we gaan maken. Het doel is een soort zoekmachine te maken, zodat onderzoekers, studenten en geïnteresseerden gemakkelijk informatie kunnen vinden over vrede en geweld. We maken een stamboom, waarin we de vele categorieën over vrede en geweld onderverdelen in diverse sub-categorieën. Als je bijvoorbeeld iets wilt vinden over de mensenrechten in Rwanda, of het gebruik van clusterbommen tijdens de oorlog in voormalig Joegoslavië, dan moet dat op een snelle en efficiënte manier op te zoeken zijn. Op dit moment is zo’n database er nog niet. De Universiteit van Granada, waarmee samengewerkt zal worden, heeft wel een woordenboek van termen over oorlog & vrede, maar daar kun je niet mee zoeken. Ons werk is zeer uitgebreid en zal eigenlijk nooit ten einde zijn. De informatie over conflicten, oorlogen en vrede gaan we in kranten opzoeken en vervolgens koppelen aan dit bestand. We gaan terugwerken van 2008 naar 2000, maar het doel is uiteindelijk uitbreiding tot vlak na het einde van de Koude Oorlog, begin jaren ’90 dus. Ooit kan dan teruggewerkt worden tot, laten we zeggen, 1900. En dan beginnen we met het gebruiken van SPAANSTALIGE kranten. Ik had al geopperd, dat het handig is het Engels te gebruiken omdat dat toch de Lingua Franca van onderzoek is, maar dat gaat er bij Spanjaarden soms moeilijk in. Mijn taak is ook om het Spaans te vertalen naar het Engels, zodat er later ook in het Engels gezocht kan worden.
Ja, een hoop werk voor de boeg, zeker omdat Gosia en ik dit uit gaan voeren, maar we zullen zien. In september is hierover een presentatie en hopelijk zijn we dan al een heel eind. Ik ben tot 31 juli in Madrid, maar ik heb al gezegd dat ik vanuit Nederland wel betrokken wil blijven bij het project. Met e-mail is het geen probleem om te communiceren, al weet je dat met Spanjaarden uiteindelijk nooit…
Grappig is, dat er blijkbaar nog een Nederlander bij het IECAH werkt. In het Spaans bestaat er, net als in het Engels, onduidelijkheid over de term “Nederland”, want “Holanda” en “Países Bajos” worden gebruikt zonder dat men vaak weet wat ze inhouden. “Holland” en “The Netherlands”. Na Granada heb ik de hoop opgegeven, dat Spanjaarden ooit zouden snappen wat nu het verschil is, maar tijdens de vergadering werd me gevraagd of ik inderdaad uit “Holanda” kwam (wat ik gezegd had), want de Nederlandse college van hen kwam uit de “Países Bajos” en bleef er op hameren dat er een verschil is tussen de twee. Dan breekt je klomp hè! Zelf heb ik ook altijd getracht dit uit te leggen, maar ik ben gelukkig dus niet de enige. De gemiddelde Spanjaard zal wel nooit snappen hoe dat nu zit met Holland, Nederland, België, Luxemburg en de Nederlandse taal, die aan te duiden is met holandés, neerlandés, maar ook wel met flamenco (Vlaams)....... Zucht....
De collega’s zijn in elk geval zeer aardig. Grappig genoeg was ik nogal “overdressed”. Een overhemd, nette broek en leren schoenen leken me wel gepast, maar Jesús kwam in spijkerbroek en poloshirtje aanzetten en Maria Pilar is altijd alternatief gekleed. Je moet hier dus niet aan komen zetten met driedelig pak en – God verhoede – een verderfelijke stropdas. Gelukkig maar.
Vrijdag hebben we verder in het centrum doorgebracht, omdat het lekkere weer je eigenlijk verplicht buiten te zijn. Lezen in het park in de zon is altijd een fantastisch idee…Enkele uren later waren we bij Quevedo voor weer wat overheerlijke tapas. Nu de zomerse temperaturen bereikt zijn, weet je eindelijk weer hoe het fijn ook alweer kan zijn in Spanje…
Saturday, June 7, 2008
Photo round
The Granada 2006 reunion "Madrid 2008" with Valerie and Wei-Pao
FERIA DE LA TAPA
The queue was endless...
FERIA DEL LIBRO
El fin del otoño
Zaterdag 31 mei tot en met woensdag 4 juni
Het Reina Sofía was de bestemming voor zaterdag en zoals meestal het geval is, was het nu wederom een vermoeiende aangelegenheid om daar enkele uren rond te lopen. De Guerníca is het pronkstuk van het RS, maar verder was ik zeer onder de indruk van het opbeurende werk van Joan Mirò. Na een paar uur ben je echter helemaal gaar van alle informatie en ben je blij als je weer buiten staat…in de regen. Het is immer nog steeds mei, een vreselijke maand als je het klimatologisch bekijkt. Na zo’n dag was het een fantastisch idee voor een uurtje tapas op de Feria de la Tapa…Eenmaal bij het Palacio de Deportes stond er een ein-de-loos lange rij…Dat mensen de moeite nemen om als geduldige schaapjes te wachten om voor een eurootje aan de tapas te mogen is toch wel een beetje zot…Wij deden niet en zijn maar naar huis gegaan…
Zondagmorgen was het zaak om op tijd voor het Palacio de Deportes te staan voor een rondje lunchtapas. We moesten wel even wachten voordat de poorten opengingen maar toen konden we als bezetene verwende westerlingen gedragen door ons in no-time vol te stoppen. Binnen een uurtje zou het wel druk zijn, dus er is geen tijd te verliezen. In Nederlandse efficiëntie hebben we het beste uitgezocht en naar binnengewerkt: Tosta de la huerta; Pisto Manchego; Croquetas de Jamón: Pimiento de Lomo do Buey; Tomate relleno de carrilleras, setas y crujiente de jamón; Cecina al ajoarriero con queso parmesano en Torta de santiago.
Zo. Wat het allemaal is? Geen idee, maar het smaakt voortreffelijk…
Op deze zondag was dé ideale bestemming natuurlijk de FERIA DEL LIBRO. De Boekenbeurs. Maar liefst 365 stands van alle uitgevers van Spanje, boekwinkels, speciaalzaken, ministeries, universiteiten, instituten en centra…een waar paradijs voor de boekliefhebber. De regen neem je dan voor lief. Om 17.00 waren we aanwezig en om 21.15 compleet uitgeteld én uitgemergeld aan de poorten van het Retiro park, alwaar dit festijn van twee weken plaats heeft…Enige smet was de metro, waar onze maandkaarten hun geldigheid hadden verloren (het was 1 juni) en we ons toch enigszins opgelicht voelden door het fenomeen “maandkaart”…
En de nieuwe week? Een verbeterend weerfront met hogere temperaturen, bericht van mijn stage en een hervonden inspiratie voor het schrijven van mijn stage…Ondertussen zelfs nog gepraat met Eracleo, de man uit Equatoriaal-Guinee in ons huis, met twee van de Chilenen en Isabel, dat ‘overige’ meisje dat blijkbaar uit Porto, Portugal komt. Toe maar. Jut & Jul blijven kluizenaars maar in elk geval een beetje gepraat met sommige figuren in ons “piso”. Twee van de Chilenen waren net terug van vakantie in Italië, met Rome, Florence en Venetië als bestemmingen. Hun laatste vakantie, voor hun terugkeer naar Chili, is naar Brussel en Amsterdam…Ze wilden twee dagen Brussel doen en vervolgens twee dagen Amsterdam, maar na mijn advies doen ze wellicht één dag Brussel en één dag Brugge (een veel mooiere stad, dat spreekt).
Donderdag was de dag van de REUNIE met Wei-Pao en Valerie. Granada 2006 is al bijna twee jaar geleden en na 15 maanden weer terug zijn is fantastisch, zeker als dat voor enkele maanden mét Elena is, maar het is extra tof om de leukste mensen van deze “zomer Granada 2006” terug te zien. Het was een erg gezellige avond en ook al was het zo’n tijd geleden, toch lijkt het allemaal nog recent. La que no puede faltar es la foto….Die hoort er gewoon bij!
Bovendien voelt het heel normaal en gewoon om weer urenlang te babbelen en kletsen. As if nothing changed. Nou ja, nothing? Mijn Erasmus is alweer een tijdje voorbij (que pena, but we move on to the next step. TRABAJO, Valerie.) en nu is het Valerie die inmiddels in haar Erasmus-avontuur zit. In Madrid en studerend aan de Complutense (en ja, dat studeren is toch niet zo makkelijk als het lijkt hè?). Om het helemaal ongelofelijk te maken…De voertaal was ook nog Spaans tussen Valerie, Elena en mij…Zoiets zou in augustus 2006 in Granada toch écht schier ondenkbaar zijn geweest…Het had in elk geval grappige conversaties opgeleverd denk ik! Met Wei-Pao erbij was de voertaal weer Engels, niet omdat ze geen Spaans (meer) spreekt maar het is wel zo leuk als het voor iedereen duidelijk is! Zij is met een Erasmus in het Franse Toulouse bezig en spreekt dus inmiddels vloeiend Frans. Met Valerie hadden zij dan weer in het Frans kunnen spreken…Valerie, Wei-Pao en ik kunnen met zijn drieën dan ook weer Nederlands (o.k., concessie, VLAAMS en Nederlands) spreken, maar dat is dan weer wat lastiger voor Elena…Maar Elena en ik zouden dan op onze beurt in het Italiaans kunnen babbelen…Talen genoeg…Wat zullen we na zo’n haast unieke avond zeggen? (Uniek in de sentido dat het niet vaak voorkomt dat je mensen na zo’n periode nog eens ziet. Vaak zijn het, en blijft het bij, beloftes. Contacten verwateren nu eenmaal snel)
Times may change, people may change but that what we shared remains…
Reunión con Valérie y Wei-Pao!
Dopo quasi due anni rincontrare Valérie e Wei-Pao che sono state le prime a vederci nascere come coppia nella cara vecchia Granada è stato quasi commovente! Valérie, belga e bella come sempre (!), mi è sembrata più alta del solito, il chè è quanto dire dato che è già una stangona di 1,80! Wei-Pao (che è cino-olandese) è stata quella che praticamente ha fatto sì che ci re-incontrassimo! Lei! Lei che fa l’Erasmus in Francia e che viene a Madrid per qualche giorno riesce a fare queste cose…è tipico di lei! Si mette in movimento e rende tutto possibile! Strada facendo ha perso lo spagnolo che aveva imparato, ma si può dire che adesso quasi si sente francesina :P
È stata una serata deliziosa…
Dopo quasi due anni la chiacchierata è andata avanti fluida, spontanea e naturale come tra amici che si conoscono da sempre…Niente momenti morti, niente stanchezza, ma un continuo blaterare di questo e di quello in una lingua qualsiasi…Non ha avuto importanza che fosse spagnolo o inglese (e tra tutti quanti ne potevamo parlare praticamente 5!), quello che conta è stato (ed è) l’essere sintonizzati, il voler che quella chiacchiera andasse avanti e adelante…La lingua è stata solo il mezzo. È stata una grande serata e Plaza Dos de Mayo era il set perfetto per qualche caña con limón! :) Alla fine la stanchezza (soprattutto di Val reduce dal suo ultimo esame erasmus!) ci ha riportato a casa, ma saremmo stati lì ancora per ore… :)
Het Reina Sofía was de bestemming voor zaterdag en zoals meestal het geval is, was het nu wederom een vermoeiende aangelegenheid om daar enkele uren rond te lopen. De Guerníca is het pronkstuk van het RS, maar verder was ik zeer onder de indruk van het opbeurende werk van Joan Mirò. Na een paar uur ben je echter helemaal gaar van alle informatie en ben je blij als je weer buiten staat…in de regen. Het is immer nog steeds mei, een vreselijke maand als je het klimatologisch bekijkt. Na zo’n dag was het een fantastisch idee voor een uurtje tapas op de Feria de la Tapa…Eenmaal bij het Palacio de Deportes stond er een ein-de-loos lange rij…Dat mensen de moeite nemen om als geduldige schaapjes te wachten om voor een eurootje aan de tapas te mogen is toch wel een beetje zot…Wij deden niet en zijn maar naar huis gegaan…
Zondagmorgen was het zaak om op tijd voor het Palacio de Deportes te staan voor een rondje lunchtapas. We moesten wel even wachten voordat de poorten opengingen maar toen konden we als bezetene verwende westerlingen gedragen door ons in no-time vol te stoppen. Binnen een uurtje zou het wel druk zijn, dus er is geen tijd te verliezen. In Nederlandse efficiëntie hebben we het beste uitgezocht en naar binnengewerkt: Tosta de la huerta; Pisto Manchego; Croquetas de Jamón: Pimiento de Lomo do Buey; Tomate relleno de carrilleras, setas y crujiente de jamón; Cecina al ajoarriero con queso parmesano en Torta de santiago.
Zo. Wat het allemaal is? Geen idee, maar het smaakt voortreffelijk…
Op deze zondag was dé ideale bestemming natuurlijk de FERIA DEL LIBRO. De Boekenbeurs. Maar liefst 365 stands van alle uitgevers van Spanje, boekwinkels, speciaalzaken, ministeries, universiteiten, instituten en centra…een waar paradijs voor de boekliefhebber. De regen neem je dan voor lief. Om 17.00 waren we aanwezig en om 21.15 compleet uitgeteld én uitgemergeld aan de poorten van het Retiro park, alwaar dit festijn van twee weken plaats heeft…Enige smet was de metro, waar onze maandkaarten hun geldigheid hadden verloren (het was 1 juni) en we ons toch enigszins opgelicht voelden door het fenomeen “maandkaart”…
En de nieuwe week? Een verbeterend weerfront met hogere temperaturen, bericht van mijn stage en een hervonden inspiratie voor het schrijven van mijn stage…Ondertussen zelfs nog gepraat met Eracleo, de man uit Equatoriaal-Guinee in ons huis, met twee van de Chilenen en Isabel, dat ‘overige’ meisje dat blijkbaar uit Porto, Portugal komt. Toe maar. Jut & Jul blijven kluizenaars maar in elk geval een beetje gepraat met sommige figuren in ons “piso”. Twee van de Chilenen waren net terug van vakantie in Italië, met Rome, Florence en Venetië als bestemmingen. Hun laatste vakantie, voor hun terugkeer naar Chili, is naar Brussel en Amsterdam…Ze wilden twee dagen Brussel doen en vervolgens twee dagen Amsterdam, maar na mijn advies doen ze wellicht één dag Brussel en één dag Brugge (een veel mooiere stad, dat spreekt).
Donderdag was de dag van de REUNIE met Wei-Pao en Valerie. Granada 2006 is al bijna twee jaar geleden en na 15 maanden weer terug zijn is fantastisch, zeker als dat voor enkele maanden mét Elena is, maar het is extra tof om de leukste mensen van deze “zomer Granada 2006” terug te zien. Het was een erg gezellige avond en ook al was het zo’n tijd geleden, toch lijkt het allemaal nog recent. La que no puede faltar es la foto….Die hoort er gewoon bij!
Bovendien voelt het heel normaal en gewoon om weer urenlang te babbelen en kletsen. As if nothing changed. Nou ja, nothing? Mijn Erasmus is alweer een tijdje voorbij (que pena, but we move on to the next step. TRABAJO, Valerie.) en nu is het Valerie die inmiddels in haar Erasmus-avontuur zit. In Madrid en studerend aan de Complutense (en ja, dat studeren is toch niet zo makkelijk als het lijkt hè?). Om het helemaal ongelofelijk te maken…De voertaal was ook nog Spaans tussen Valerie, Elena en mij…Zoiets zou in augustus 2006 in Granada toch écht schier ondenkbaar zijn geweest…Het had in elk geval grappige conversaties opgeleverd denk ik! Met Wei-Pao erbij was de voertaal weer Engels, niet omdat ze geen Spaans (meer) spreekt maar het is wel zo leuk als het voor iedereen duidelijk is! Zij is met een Erasmus in het Franse Toulouse bezig en spreekt dus inmiddels vloeiend Frans. Met Valerie hadden zij dan weer in het Frans kunnen spreken…Valerie, Wei-Pao en ik kunnen met zijn drieën dan ook weer Nederlands (o.k., concessie, VLAAMS en Nederlands) spreken, maar dat is dan weer wat lastiger voor Elena…Maar Elena en ik zouden dan op onze beurt in het Italiaans kunnen babbelen…Talen genoeg…Wat zullen we na zo’n haast unieke avond zeggen? (Uniek in de sentido dat het niet vaak voorkomt dat je mensen na zo’n periode nog eens ziet. Vaak zijn het, en blijft het bij, beloftes. Contacten verwateren nu eenmaal snel)
Times may change, people may change but that what we shared remains…
****************
Bacco e perbacco! Sono indietro! Muchas cosas son successe: il tempo è cambiato passando dai 16 ai 26 gradi MA…lo sappiamo tutti, il lupo perde il pelo ma non il vizio…e infatti proprio quando dovevamo andare al Rastro c’è stato un imprevedibile addensamento di nebbia e grigiore che neanche le previsione meteorologiche avevano previsto! Ma andiamo con ordine...
Lezioni culinarie…
…il 29 maggio cominciava la “Feria de la tapa”. La prima volta che ho fatto conoscenza col variegato mondo delle tapas, ero in Andalucía e già lì ero stata conquistata da questi antipasti e stuzzichini ogni volta diversi. Si dice che a Madrid vanno fieri del loro cocido a la madrileña (tanto che quando sono all’estero lo rimpiangono come l’italiano rimpiange lo spaghetto)…si dice che i paesi baschi hanno insegnato l'arte culinaria alla Spagna e che le loro ricette di pesce sono le migliori con in testa il loro bacalao insieme alle dovute salsette…las Asturias hanno la fabada con fagioli e parti pregiate del maiale, la Galicia i frutti di mare e Valencia la paella, per non dimenticare il gazpacho andaluzo…Ma fondamentalmente, la Spagna intera ha le TAPAS, apogeo della gastronomia española!!! Spazio ai dubbi, ma così è appena queste prelibatezze raggiungono il palato.
Cosa curiosa è che il termine “tapa” deriva dal verbo “tapar” - “coprire” in spagnolo. La parola ha in realtà diversi significati: una tradizione popolare vuole che si utilizzasse un pezzo di pane per coprire il bicchiere di vino, evitando che i moscerini vi ronzassero attorno…di lì a poco divenne naturale coprire la fetta di pane con qualcos'altro. Un' altra credenza popolare vuole invece che il re Alfonso XII si sia fermato una volta in una taverna presso Cadice, ordinando un bicchiere di vino. Il cameriere che glielo servì coprì il bicchiere con una fetta di prosciutto, per evitare che la sabbia spinta dal forte vento entrasse nel bicchiere del Re. Alfonso XII una volta bevuto il vino e mangiato il prosciutto, ne ordinò un'altro con la stessa “copertura”.
In 4 giorni di fiera io e Mau siamo andati a rimpinzarci di tapas per ben due volte, e se non fosse stato per l’assurda interminabile coda che c’era di sabato, sarebbero state anche 3 volte! Pur di andare alla fiera, i madrileni hanno perfino rinunciato alla loro abitudine di “tapear” dalle 20 alle 22 (cioè prima di cena) tant’è che a ogni ora il Palacio de Deportes che ospitava la manifestazione era pieno zeppo di gente! Credo di aver assaggiato di tutto, dal chorizo (salsiccetta pseudo-piccante) agli immancabili calamares, dal bocadillo de morcilla con cebolla y manzana al semplice salmón marinado. Da brava prosciutto crudo-addicted, non mi son fatta mancare un buon jamón de Extremadura...nè la boqueta tropical con chocolade perché bisognava assolutamente finire col dolce! Mi ritorna l’acquolina in bocca a pensarci, ma per fortuna finché siamo qui ci restano decine di bar di tapas e soprattutto il nostro amato e idolatrato Quevedooooo!
Historia y arte…
...sabato 31 è stato dedicato al Centro Arte Reina Sofía, che per capirci era gratis :) ! Il museo vanta la migliore collezione di arte moderna di Madrid e nonostante includa anche tele di artisti stranieri, la collezione è essenzialmente incentrata sulla Spagna. A dispetto di tutto ciò abbiamo dedicato metà del tempo ad immergerci nella storia, negli anni della guerra civile e della Spagna franchista grazie a un ottimo documentario, dibujos (disegni) e illustrazioni va
rie, studi e tele, ma soprattutto Guernica…Vale da solo il prezzo del biglietto e starci davanti consci del background è qualcosa che ti scuote…Chiaro che gli anni di Franco sono stati años de hambre -anni di fame- (altro che autarchia!), anni di malcontento, di opposizione al regime che restò forte anche negli anni ’60 del miracolo economico…Nessuna sorpresa se dopo gli anni bui della dittatura e del cattolicesimo più retrogrado gli spagnoli si siano dati alla famosa folle movida, riversandosi nelle calles con spirito da liceali…I mitici anni ’80. Un po’ il nostro ’68. Anni di creatività, di libertà, di licenziosità, di “fare e farsi quello che piace”…Almodóvar può sembrare un po’ estremo, ma quello dei suoi film è il quadro realista della movida. Oggi la movida non è quella di una volta, ma di sicuro non è morta. Semplicemente, Madrid non sa essere noiosa!
L’altra metà del tempo è volata tra i tanti Joan Miró, essenziale e bello come lui sa essere, tra le tele di Dalí con l’immancabile italiano medio che puntualmente si ferma a guardare e rimirare “El Gran Masturbador” come se tutt’a un tratto il surrealismo ipnotizzasse tutti! Spiritose situazioni…
A metà pomeriggio ci siamo rincamminati verso la metro…pioveva…
Y cultura…
…Dia siguiente…Giornata che stiamo fuori tutto il tempo, perché era l’ultimo giorno della fiera delle tapas ma anche il primo della “feria del libro”…Tra una cosa e l’altra, sopravvivendo a un acquazzone estivo che ci coglie nel bel mezzo della fiera, riusciamo a tornare a casa con mille borse stile shopping newyorkese! Il tempo cambia da estate a inverno, per strada incontriamo un cane che aspettava la padrona, che appena arriva si mette a raccontarci del suo genero guatemalteco e dei posti in America Latina per cui ha viaggiato, e che ovviamente, “me encanta Italia” non vede l’ora di andare in Italia…improbabili incontri che qui capitano all’ordine del giorno… :)
Lezioni culinarie…
…il 29 maggio cominciava la “Feria de la tapa”. La prima volta che ho fatto conoscenza col variegato mondo delle tapas, ero in Andalucía e già lì ero stata conquistata da questi antipasti e stuzzichini ogni volta diversi. Si dice che a Madrid vanno fieri del loro cocido a la madrileña (tanto che quando sono all’estero lo rimpiangono come l’italiano rimpiange lo spaghetto)…si dice che i paesi baschi hanno insegnato l'arte culinaria alla Spagna e che le loro ricette di pesce sono le migliori con in testa il loro bacalao insieme alle dovute salsette…las Asturias hanno la fabada con fagioli e parti pregiate del maiale, la Galicia i frutti di mare e Valencia la paella, per non dimenticare il gazpacho andaluzo…Ma fondamentalmente, la Spagna intera ha le TAPAS, apogeo della gastronomia española!!! Spazio ai dubbi, ma così è appena queste prelibatezze raggiungono il palato.
Cosa curiosa è che il termine “tapa” deriva dal verbo “tapar” - “coprire” in spagnolo. La parola ha in realtà diversi significati: una tradizione popolare vuole che si utilizzasse un pezzo di pane per coprire il bicchiere di vino, evitando che i moscerini vi ronzassero attorno…di lì a poco divenne naturale coprire la fetta di pane con qualcos'altro. Un' altra credenza popolare vuole invece che il re Alfonso XII si sia fermato una volta in una taverna presso Cadice, ordinando un bicchiere di vino. Il cameriere che glielo servì coprì il bicchiere con una fetta di prosciutto, per evitare che la sabbia spinta dal forte vento entrasse nel bicchiere del Re. Alfonso XII una volta bevuto il vino e mangiato il prosciutto, ne ordinò un'altro con la stessa “copertura”.
In 4 giorni di fiera io e Mau siamo andati a rimpinzarci di tapas per ben due volte, e se non fosse stato per l’assurda interminabile coda che c’era di sabato, sarebbero state anche 3 volte! Pur di andare alla fiera, i madrileni hanno perfino rinunciato alla loro abitudine di “tapear” dalle 20 alle 22 (cioè prima di cena) tant’è che a ogni ora il Palacio de Deportes che ospitava la manifestazione era pieno zeppo di gente! Credo di aver assaggiato di tutto, dal chorizo (salsiccetta pseudo-piccante) agli immancabili calamares, dal bocadillo de morcilla con cebolla y manzana al semplice salmón marinado. Da brava prosciutto crudo-addicted, non mi son fatta mancare un buon jamón de Extremadura...nè la boqueta tropical con chocolade perché bisognava assolutamente finire col dolce! Mi ritorna l’acquolina in bocca a pensarci, ma per fortuna finché siamo qui ci restano decine di bar di tapas e soprattutto il nostro amato e idolatrato Quevedooooo!
Historia y arte…
...sabato 31 è stato dedicato al Centro Arte Reina Sofía, che per capirci era gratis :) ! Il museo vanta la migliore collezione di arte moderna di Madrid e nonostante includa anche tele di artisti stranieri, la collezione è essenzialmente incentrata sulla Spagna. A dispetto di tutto ciò abbiamo dedicato metà del tempo ad immergerci nella storia, negli anni della guerra civile e della Spagna franchista grazie a un ottimo documentario, dibujos (disegni) e illustrazioni va
rie, studi e tele, ma soprattutto Guernica…Vale da solo il prezzo del biglietto e starci davanti consci del background è qualcosa che ti scuote…Chiaro che gli anni di Franco sono stati años de hambre -anni di fame- (altro che autarchia!), anni di malcontento, di opposizione al regime che restò forte anche negli anni ’60 del miracolo economico…Nessuna sorpresa se dopo gli anni bui della dittatura e del cattolicesimo più retrogrado gli spagnoli si siano dati alla famosa folle movida, riversandosi nelle calles con spirito da liceali…I mitici anni ’80. Un po’ il nostro ’68. Anni di creatività, di libertà, di licenziosità, di “fare e farsi quello che piace”…Almodóvar può sembrare un po’ estremo, ma quello dei suoi film è il quadro realista della movida. Oggi la movida non è quella di una volta, ma di sicuro non è morta. Semplicemente, Madrid non sa essere noiosa!
L’altra metà del tempo è volata tra i tanti Joan Miró, essenziale e bello come lui sa essere, tra le tele di Dalí con l’immancabile italiano medio che puntualmente si ferma a guardare e rimirare “El Gran Masturbador” come se tutt’a un tratto il surrealismo ipnotizzasse tutti! Spiritose situazioni…
A metà pomeriggio ci siamo rincamminati verso la metro…pioveva…
Y cultura…
…Dia siguiente…Giornata che stiamo fuori tutto il tempo, perché era l’ultimo giorno della fiera delle tapas ma anche il primo della “feria del libro”…Tra una cosa e l’altra, sopravvivendo a un acquazzone estivo che ci coglie nel bel mezzo della fiera, riusciamo a tornare a casa con mille borse stile shopping newyorkese! Il tempo cambia da estate a inverno, per strada incontriamo un cane che aspettava la padrona, che appena arriva si mette a raccontarci del suo genero guatemalteco e dei posti in America Latina per cui ha viaggiato, e che ovviamente, “me encanta Italia” non vede l’ora di andare in Italia…improbabili incontri che qui capitano all’ordine del giorno… :)
Paseando…
Un disguido di coppia mi fa uscire di casa per andare a ricercare uno spazio per me sola e per i miei pensieri…così comincio a passeggiare e vado a finire al Parque del Retiro. Me lo giro in lungo e in largo finché non mi lascio andare su una panchina per quasi un’ora…Si sta benissimo…
Dopo un po’ decido di rimettermi in cammino verso casa, ma prendo una strada un po’ più lunga perché voglio passare dal centro. Lì SOL è sempre brulicante, c’è sempre fermento! La mia passeggiata in pace con me stessa viene all’improvviso interrotta da Paco, un colombiano che tenta per forza a rimorchiarmi…io scazzatissima dopo 4 chiacchiere di circostanza gli indico Plaza Santa Ana e mi rintano al Corte Inglés per sfuggire alle sue grinfie! Quando torno a casa il malumore è già dissolto. E Mau che mi prepara le bruschette all'italiana è la ciliegina sulla torta!
Un disguido di coppia mi fa uscire di casa per andare a ricercare uno spazio per me sola e per i miei pensieri…così comincio a passeggiare e vado a finire al Parque del Retiro. Me lo giro in lungo e in largo finché non mi lascio andare su una panchina per quasi un’ora…Si sta benissimo…
Dopo un po’ decido di rimettermi in cammino verso casa, ma prendo una strada un po’ più lunga perché voglio passare dal centro. Lì SOL è sempre brulicante, c’è sempre fermento! La mia passeggiata in pace con me stessa viene all’improvviso interrotta da Paco, un colombiano che tenta per forza a rimorchiarmi…io scazzatissima dopo 4 chiacchiere di circostanza gli indico Plaza Santa Ana e mi rintano al Corte Inglés per sfuggire alle sue grinfie! Quando torno a casa il malumore è già dissolto. E Mau che mi prepara le bruschette all'italiana è la ciliegina sulla torta!
Parque Retiro
Monumento Alfonso XII - Retiro
Davanti al Prado
...el cocinero holandes!
Reunión con Valérie y Wei-Pao!
Dopo quasi due anni rincontrare Valérie e Wei-Pao che sono state le prime a vederci nascere come coppia nella cara vecchia Granada è stato quasi commovente! Valérie, belga e bella come sempre (!), mi è sembrata più alta del solito, il chè è quanto dire dato che è già una stangona di 1,80! Wei-Pao (che è cino-olandese) è stata quella che praticamente ha fatto sì che ci re-incontrassimo! Lei! Lei che fa l’Erasmus in Francia e che viene a Madrid per qualche giorno riesce a fare queste cose…è tipico di lei! Si mette in movimento e rende tutto possibile! Strada facendo ha perso lo spagnolo che aveva imparato, ma si può dire che adesso quasi si sente francesina :P
È stata una serata deliziosa…
Dopo quasi due anni la chiacchierata è andata avanti fluida, spontanea e naturale come tra amici che si conoscono da sempre…Niente momenti morti, niente stanchezza, ma un continuo blaterare di questo e di quello in una lingua qualsiasi…Non ha avuto importanza che fosse spagnolo o inglese (e tra tutti quanti ne potevamo parlare praticamente 5!), quello che conta è stato (ed è) l’essere sintonizzati, il voler che quella chiacchiera andasse avanti e adelante…La lingua è stata solo il mezzo. È stata una grande serata e Plaza Dos de Mayo era il set perfetto per qualche caña con limón! :) Alla fine la stanchezza (soprattutto di Val reduce dal suo ultimo esame erasmus!) ci ha riportato a casa, ma saremmo stati lì ancora per ore… :)
Subscribe to:
Posts (Atom)