De dag voor de Grote Dag hebben we buitenshuis doorgebracht. Het was een heerlijke, warme dag en we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om in het Retiro Park een bootje te huren en wat op het meertje rond te dobberen.
Tortuga in Retiro
Roeiend...
op het meertje...
Na dit heerlijke intermezzo zijn we nog even het centrum ingedoken en daarna hebben we thuis nog voetbal gekeken en vervolgens alles gepakt voor Granada…
Om 6.30 u., in Spanje een barbaarse tijd, rinkelden onze telefoonwekkers en maakten we ons klaar om de metro te nemen naar de Avenida de América, waar om 8.00 u. onze bus zou vertrekken. Op straat was uiteraard niemand en de stilte werd enkel onderbroken door die paar dronkenmannen, die net het uitgaan achter de rug hadden. Na de verwarring over het vinden van de juiste bus, konden we plaatsnemen in de uitstekende bus, met ideale plaatsen helemaal voorin. Reizen met de bus is bijzonder comfortabel in Spanje en de Spanjaarden gaan dan ook voornamelijk met de bus als ze ergens heen gaan. De trein is er enkel voor de mensen die geld over de balk willen smijten, want de treinen zijn veel te duur hier. Het duurt zo’n vijf uur alvorens je in Granada bent, al zit daar een half uur manoeuvreren in Madrid en een half uurtje pauze bij inbegrepen. Het was een goed idee om de zomerse outfit aan te doen, want het was weer eens authentiek heet. Eenmaal door het vlakke Castilla la Mancha heen, kwamen we de provincie Jaén (Andalucía) binnen en begonnen de bergen wederom. De oude snelweg (Autovía del Sur) is men eindelijk opnieuw aan het asfalteren en dat maakt het net wat comfortabeler in de bus. Om 13.30 u. rolden we Granada binnen op de Avenida de América (ja inderdaad, zelfde naam als waarvandaan we vertrokken in Madrid, grappig). Eenmaal uit de bus besloten we om te gaan lopen, want we weten de weg immers.... Ons koffertje was nu ook weer niet zo zwaar…Op het eerste oog lijkt er niks veranderd te zijn, maar als je goed oplet dan is er toch wel wat anders, om te beginnen overigens met de benzineprijzen die ook hier omhoog geschoten zijn, van 92 eurocent toen ik er was naar tegen de €1,30 nu. Maar waar is dat niet het geval? Eenmaal op de Avenida de la Constitución was ik even in verwarring…Waar waren we nou precies? En toen viel het kwartje. Een half jaar lang heb ik tussen de werkzaamheden gelopen, met al het lawaai en ongemak van dien en nu is deze Avenida eindelijk af! Een prachtige, lange voetgangerslaan met bomen aan de zijkant en wegen aan weerszijden van deze laan. Aan het einde daarvan een rotonde met een gigantische Spaanse vlag…In een conservatieve stad met een zeer linkse studentenpopulatie leidde dat blijkbaar tot discussie en debat. Zo’n groot nationalistisch symbool doet altijd stof opwaaien in Spanje.
Om 6.30 u., in Spanje een barbaarse tijd, rinkelden onze telefoonwekkers en maakten we ons klaar om de metro te nemen naar de Avenida de América, waar om 8.00 u. onze bus zou vertrekken. Op straat was uiteraard niemand en de stilte werd enkel onderbroken door die paar dronkenmannen, die net het uitgaan achter de rug hadden. Na de verwarring over het vinden van de juiste bus, konden we plaatsnemen in de uitstekende bus, met ideale plaatsen helemaal voorin. Reizen met de bus is bijzonder comfortabel in Spanje en de Spanjaarden gaan dan ook voornamelijk met de bus als ze ergens heen gaan. De trein is er enkel voor de mensen die geld over de balk willen smijten, want de treinen zijn veel te duur hier. Het duurt zo’n vijf uur alvorens je in Granada bent, al zit daar een half uur manoeuvreren in Madrid en een half uurtje pauze bij inbegrepen. Het was een goed idee om de zomerse outfit aan te doen, want het was weer eens authentiek heet. Eenmaal door het vlakke Castilla la Mancha heen, kwamen we de provincie Jaén (Andalucía) binnen en begonnen de bergen wederom. De oude snelweg (Autovía del Sur) is men eindelijk opnieuw aan het asfalteren en dat maakt het net wat comfortabeler in de bus. Om 13.30 u. rolden we Granada binnen op de Avenida de América (ja inderdaad, zelfde naam als waarvandaan we vertrokken in Madrid, grappig). Eenmaal uit de bus besloten we om te gaan lopen, want we weten de weg immers.... Ons koffertje was nu ook weer niet zo zwaar…Op het eerste oog lijkt er niks veranderd te zijn, maar als je goed oplet dan is er toch wel wat anders, om te beginnen overigens met de benzineprijzen die ook hier omhoog geschoten zijn, van 92 eurocent toen ik er was naar tegen de €1,30 nu. Maar waar is dat niet het geval? Eenmaal op de Avenida de la Constitución was ik even in verwarring…Waar waren we nou precies? En toen viel het kwartje. Een half jaar lang heb ik tussen de werkzaamheden gelopen, met al het lawaai en ongemak van dien en nu is deze Avenida eindelijk af! Een prachtige, lange voetgangerslaan met bomen aan de zijkant en wegen aan weerszijden van deze laan. Aan het einde daarvan een rotonde met een gigantische Spaanse vlag…In een conservatieve stad met een zeer linkse studentenpopulatie leidde dat blijkbaar tot discussie en debat. Zo’n groot nationalistisch symbool doet altijd stof opwaaien in Spanje.
Avenida de la Constitución en de Spaanse vlag aan het einde
Eenmaal de Gran Vía opgelopen, merk je al meteen dat er wel het een en ander veranderd is. Nieuwe winkels en gerenoveerde gebouwen. Hostal Atenas ligt op een uitstekende locatie dus dat hadden we goed bekeken. Een prima kamer en een schone badkamer, wat op zich niet tot blijdschap zou moeten leiden, maar als we uit onze varkensstal (enfin, de negatieve connotatie van dit woord is eigenlijk een belediging aan het adres van varkens, wetende dat de Chilenen en de Mexicaan in ons huis in feite ver aan het einde van de properheidsladder staan) kunnen ontsnappen, leidt dat al snel tot vreugde.
Na een snelle douche konden we niet wachten om de stad in te duiken. IJszaak “Los Italianos” ligt er nog steeds, al doen Italianen het toch echt vele malen beter. Eerlijk is eerlijk, buiten Italië is het schepijs dikwijls van belabberde kwaliteit. Daarna even naar Plaza Nueva en langs alle kleine straatjes rondom het plein. In augustus 2006 gingen we nog wel eens naar “Babylon”, maar die bar ligt er nu verwaarloosd bij en door de ramen kijkend zie je dat het stoffig en verlaten is. Tja, uitgaansgelegenheden komen en gaan. Op Plaza Nueva ligt wel een nieuwe ijszaak, waar alles in het Italiaans aangegeven staat, maar het ijs was klonterig en vies, on-Italiaans…Alles wat Italiaans is, doen ze in Spanje sowieso ontzettend slecht. Niks is erger dan een Spaanse pizza of Spaans ijs. Niet te eten. Vervolgens gingen we de Carril del Darro op, onderaan de berg waarop het Alhambra gelegen is. Met 35 graden liepen we vervolgens door het Albaycín.
Albaycín
Mirador San Nicolas
Deze oude wijk met zijn kronkelige straatjes blijft indrukwekkend. Fantastisch. Als je daarna op Plaza San Nicolas én vanaf de prachtige Mirador naar het Alhambra over de stad kijkt, dan weet je meteen weer hoe ongelofelijk de stad is.
Graffiti kan ook leuk zijn...
We liepen zelfs door delen van het Albaycín, waar ik nog niet eerder geweest was en zo kwamen we bij het Centro de Estudios Islámicos, waar een drietal vriendelijke mannen ons te woord stond. Er was een expositie over een dorpje in Mauritanië, waar een aantal studenten geweest was. Een van de mannen daar was een Italiaan, de andere twee wellicht Arabisch. Toen ik zei dat ik uit “Paises Bajos” kwam, verstond de man “Paises Vascos” (Baskenland)…Tja, ik laat het vanaf nu wel weer uit mijn hoofd en zeg maar weer gewoon Holanda, dat snappen ze wel…Om 18.00 u. gingen de mannen bidden en liepen wij maar verder door het Albaycín en terug naar huis. ’s Avonds startten we met een rondje tapas bij La Bella y La Bestia. Deze ligt er nog steeds in volle glorie, maar het personeel is veranderd (ook al zagen we later nog iemand die er voorheen ook werkte) en de prijzen zijn astronomisch gestegen. Van €1,60 naar €2,10. Spanje heeft een vrij hoge inflatie voor West-Europese begrippen en dat merk je overal in Spanje, maar nu we terug zijn in Granada kun je het ook echt vergelijken. €2,10 voor een consumptie en tapas is natuurlijk niet veel, maar het is wel €0,50 meer in vergelijking met twee jaar geleden. In Madrid hebben we gelukkig Quevedo en dat is toch echt de winnaar en de Koning der Tapas…
We zagen nog wat flitsen van Duitsland-Portugal, maar daarna liepen we naar La Ninfa, het uitstekende Italiaanse restaurant van Granada, gelegen in de gezellige wijk Realejo. Op deze warme zomeravond konden we boven op het terras zitten. Het eten smaakte weer heerlijk, de porties zijn nog altijd zeer groot en de prijzen…hetzelfde. Kijk, zo willen we het zien. Hierna zijn we toch maar teruggegaan naar het hostel, ook al is de verleiding groot om tot aan het begin van de morgen het nachtleven in te duiken…Tussendoor zijn we nog even wat rondgelopen en hebben we nog even voor de kathedraal gezeten…Blijft een heerlijke locatie om uit te waaien en te kletsen en drinken…
Vrijdagmorgen hebben we ontbeten op de Gran Vía in een van de heerlijke pastelleria’s van de stad. Hierna liepen we wat door de wijk rond de Residencia en daarna was het tijd om terug te gaan naar de Don Quijote Residencia. Naast de Residencia staat na de sloop van 2006 weer een nieuw gebouw. We belden aan bij de Residencia en een jongeman, José, opende die deur en toen we uitlegden dat ik in 2006 in de Residencia gezeten had en we graag terug wilden keren was hij even verrast, maar vooral heel blij om ons het een en ander te vertellen en ons weer rond te leiden. Op vrijdag was het nog vrij rustig, maar de komende week zouden er hordes nieuwe studenten komen…de zomer staat immers voor de deur. Veel veranderd is er niet, maar ze hebben nog altijd problemen met de aannemer van het buurgebouw, want met dank aan het gepruts next-door zijn de buitenmuren nat geworden en redelijk vernield en zitten er scheuren in het gebouw…De regels zijn inmiddels ook strenger geworden en groteske feestjes op het dak zijn inmiddels niet meer toegestaan…Hèhè…
José vertelde dat mijn faculteit, Ciencias Políticas y Sociología, twee maanden lang bezet is geweest door studenten. Ik schreef destijds al over het feit dat mijn faculteit erg links was, want er waren altijd demonstraties, er was overal politieke graffiti op de muren en er hingen spandoeken in het gebouw. De faculteit is dus twee maanden bezet door een bende hippies (met honden), die dus daadwerkelijk in de universiteit woonden. Het was een soort vrijstaat, een Sodom & Gomorra en na twee maanden heeft de politie er een einde aan gemaakt en is iedereen eruit gegooid en is het hele gebouw gedesinfecteerd…Je vraagt je af wat er allemaal gebeurd is in de leslokalen…Twee maanden is lang en als dat in 2006/2007 gebeurd was, dan had ik dus maar één maand les gehad. Ben ik blij dat die onzin toen niet aan de gang was…
Het was leuk om even met José te praten en na het bezoek aan de Residencia zijn we naar de faculteit gegaan om te kijken hoe het er bij lag. Niks veranderd en we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een en ander van verschillende vakken te kopiëren. Je hebt verder geen collegekaart nodig dus we hebben wat interessante dingen gekopieerd en ons min of meer als studenten voorgedaan…Na een bezoekje aan mijn oude internetcafé (waar het nog altijd internetten voor 90 eurocent per uur is) en een boekwinkel liepen we richting de Acera del Darro om bij Nemrut even een kebab te nemen. Helaas is deze dicht voor verbouwing en moesten we een alternatief zoeken. Het alternatief is de broodjeszaak Bocatta, maar die was tot mijn schok dicht…De naam hangt nog boven de ingang, maar het is er verlaten. Toen maar bij Fior di Gelato een ijsje genomen, want deze Italiaanse ijszaak is er wel nog en hier hebben ze wel uitstekend ijs…
Eenmaal bij Don Quijote aangekomen, hebben we gebruik gemaakt van de computerzaal (grappig om overal binnen te kunnen lopen, zonder dat iemand iets zegt…) en hierna gepraat met Maria, de receptioniste. Van de zeven leraren waar ik les van had, is bijna niemand meer werkzaam bij Don Quijote…José Luis was een tijdelijke kracht, net als Esther en Elisa. Francesca is er wel nog, maar was niet aanwezig, Susana is er niet meer (al kan ik me haar niet meer voor geest halen), Felix is er het langst werkzaam, iets van 18 jaar, en die is even iets anders aan het doen, maar die komt wel weer terug bij Don Quijote. En Raquel, met haar leuke lessen vol met liedjes en gezelligheid, is geëmigreerd naar Australië. Wanneer is ze vertrokken? De dag ervoor was haar laatste dag bij Don Quijote en op het moment dat we bij Don Quijote waren, zat zij in het vliegtuig…hoe sterk! Jammer dat er niemand was die we kenden, maar het zij zo. Toch ook grappig hoeveel er in twee jaar kan veranderen…Na het bijpraten met Maria wilden we naar buiten gaan, maar net op dat moment liepen we in de gang Matt tegen het lijf, iemand met wie Elena en ik ook les hebben gehad…Een tijdje geleden was hij in Madrid, maar hadden we geen tijd om hem te ontmoeten en nu stond hij voor onze neus. Hij is hier sinds april op vakantie, want vanaf juli gaat hij werken (hij is afgestudeerd) in New York, Boston of Chicago. Hij wilde graag terug naar Granada en nu is hij hier om vier maanden te feesten…Dat was te zien, want hij is nu van een Amerikaanser formaat dan twee jaar geleden…
Eenmaal weer op straat, hebben we nog wat winkelstraatjes aangedaan, waar we nog niet waren geweest en daar heb ik meteen maar slippers gekocht, want schoenen zijn voor weinig geld in Granada te koop. Even kwam er totaal uit het niets een regenbui ,maar die was er vooral om de stof weg te spoelen en was allesbehalve serieus.
Na een douche toch maar weer terug naar La Bella y La Bestia en toen we daar om 20.15 u. binnen liepen was er nog niemand. Daar hebben we de hele avond gezeten om vier rondjes drank en tapas te doen en Kroatië-Turkije te kijken. Een ongelofelijk saaie wedstrijd, maar het einde maakte veel goed. Toen Kroatië met 1-0 voorkwam was er niemand die dacht dat het mogelijk was ,dat er nog een doelpunt zou vallen, zeker niet van Turkse kant, maar de Turken deden het opnieuw, nadat ze tegen Zwitserland en Tsjechië hetzelfde deden. Een last-gasp doelpunt. Een Italië zou dit niet overkomen en zou gewoon de kist dichtgooien, maar Kroatië speelde het bijzonder slecht uit…Ouderwets gezellig in deze tapas-bar. Even nog een bezoekje aan Plaza Nueva en dat was het dan…
Zaterdagmorgen was het tijd om terug te gaan naar mijn oude huisje in Cartuja.
We zagen nog wat flitsen van Duitsland-Portugal, maar daarna liepen we naar La Ninfa, het uitstekende Italiaanse restaurant van Granada, gelegen in de gezellige wijk Realejo. Op deze warme zomeravond konden we boven op het terras zitten. Het eten smaakte weer heerlijk, de porties zijn nog altijd zeer groot en de prijzen…hetzelfde. Kijk, zo willen we het zien. Hierna zijn we toch maar teruggegaan naar het hostel, ook al is de verleiding groot om tot aan het begin van de morgen het nachtleven in te duiken…Tussendoor zijn we nog even wat rondgelopen en hebben we nog even voor de kathedraal gezeten…Blijft een heerlijke locatie om uit te waaien en te kletsen en drinken…
Vrijdagmorgen hebben we ontbeten op de Gran Vía in een van de heerlijke pastelleria’s van de stad. Hierna liepen we wat door de wijk rond de Residencia en daarna was het tijd om terug te gaan naar de Don Quijote Residencia. Naast de Residencia staat na de sloop van 2006 weer een nieuw gebouw. We belden aan bij de Residencia en een jongeman, José, opende die deur en toen we uitlegden dat ik in 2006 in de Residencia gezeten had en we graag terug wilden keren was hij even verrast, maar vooral heel blij om ons het een en ander te vertellen en ons weer rond te leiden. Op vrijdag was het nog vrij rustig, maar de komende week zouden er hordes nieuwe studenten komen…de zomer staat immers voor de deur. Veel veranderd is er niet, maar ze hebben nog altijd problemen met de aannemer van het buurgebouw, want met dank aan het gepruts next-door zijn de buitenmuren nat geworden en redelijk vernield en zitten er scheuren in het gebouw…De regels zijn inmiddels ook strenger geworden en groteske feestjes op het dak zijn inmiddels niet meer toegestaan…Hèhè…
José vertelde dat mijn faculteit, Ciencias Políticas y Sociología, twee maanden lang bezet is geweest door studenten. Ik schreef destijds al over het feit dat mijn faculteit erg links was, want er waren altijd demonstraties, er was overal politieke graffiti op de muren en er hingen spandoeken in het gebouw. De faculteit is dus twee maanden bezet door een bende hippies (met honden), die dus daadwerkelijk in de universiteit woonden. Het was een soort vrijstaat, een Sodom & Gomorra en na twee maanden heeft de politie er een einde aan gemaakt en is iedereen eruit gegooid en is het hele gebouw gedesinfecteerd…Je vraagt je af wat er allemaal gebeurd is in de leslokalen…Twee maanden is lang en als dat in 2006/2007 gebeurd was, dan had ik dus maar één maand les gehad. Ben ik blij dat die onzin toen niet aan de gang was…
Het was leuk om even met José te praten en na het bezoek aan de Residencia zijn we naar de faculteit gegaan om te kijken hoe het er bij lag. Niks veranderd en we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een en ander van verschillende vakken te kopiëren. Je hebt verder geen collegekaart nodig dus we hebben wat interessante dingen gekopieerd en ons min of meer als studenten voorgedaan…Na een bezoekje aan mijn oude internetcafé (waar het nog altijd internetten voor 90 eurocent per uur is) en een boekwinkel liepen we richting de Acera del Darro om bij Nemrut even een kebab te nemen. Helaas is deze dicht voor verbouwing en moesten we een alternatief zoeken. Het alternatief is de broodjeszaak Bocatta, maar die was tot mijn schok dicht…De naam hangt nog boven de ingang, maar het is er verlaten. Toen maar bij Fior di Gelato een ijsje genomen, want deze Italiaanse ijszaak is er wel nog en hier hebben ze wel uitstekend ijs…
Eenmaal bij Don Quijote aangekomen, hebben we gebruik gemaakt van de computerzaal (grappig om overal binnen te kunnen lopen, zonder dat iemand iets zegt…) en hierna gepraat met Maria, de receptioniste. Van de zeven leraren waar ik les van had, is bijna niemand meer werkzaam bij Don Quijote…José Luis was een tijdelijke kracht, net als Esther en Elisa. Francesca is er wel nog, maar was niet aanwezig, Susana is er niet meer (al kan ik me haar niet meer voor geest halen), Felix is er het langst werkzaam, iets van 18 jaar, en die is even iets anders aan het doen, maar die komt wel weer terug bij Don Quijote. En Raquel, met haar leuke lessen vol met liedjes en gezelligheid, is geëmigreerd naar Australië. Wanneer is ze vertrokken? De dag ervoor was haar laatste dag bij Don Quijote en op het moment dat we bij Don Quijote waren, zat zij in het vliegtuig…hoe sterk! Jammer dat er niemand was die we kenden, maar het zij zo. Toch ook grappig hoeveel er in twee jaar kan veranderen…Na het bijpraten met Maria wilden we naar buiten gaan, maar net op dat moment liepen we in de gang Matt tegen het lijf, iemand met wie Elena en ik ook les hebben gehad…Een tijdje geleden was hij in Madrid, maar hadden we geen tijd om hem te ontmoeten en nu stond hij voor onze neus. Hij is hier sinds april op vakantie, want vanaf juli gaat hij werken (hij is afgestudeerd) in New York, Boston of Chicago. Hij wilde graag terug naar Granada en nu is hij hier om vier maanden te feesten…Dat was te zien, want hij is nu van een Amerikaanser formaat dan twee jaar geleden…
Eenmaal weer op straat, hebben we nog wat winkelstraatjes aangedaan, waar we nog niet waren geweest en daar heb ik meteen maar slippers gekocht, want schoenen zijn voor weinig geld in Granada te koop. Even kwam er totaal uit het niets een regenbui ,maar die was er vooral om de stof weg te spoelen en was allesbehalve serieus.
Na een douche toch maar weer terug naar La Bella y La Bestia en toen we daar om 20.15 u. binnen liepen was er nog niemand. Daar hebben we de hele avond gezeten om vier rondjes drank en tapas te doen en Kroatië-Turkije te kijken. Een ongelofelijk saaie wedstrijd, maar het einde maakte veel goed. Toen Kroatië met 1-0 voorkwam was er niemand die dacht dat het mogelijk was ,dat er nog een doelpunt zou vallen, zeker niet van Turkse kant, maar de Turken deden het opnieuw, nadat ze tegen Zwitserland en Tsjechië hetzelfde deden. Een last-gasp doelpunt. Een Italië zou dit niet overkomen en zou gewoon de kist dichtgooien, maar Kroatië speelde het bijzonder slecht uit…Ouderwets gezellig in deze tapas-bar. Even nog een bezoekje aan Plaza Nueva en dat was het dan…
Zaterdagmorgen was het tijd om terug te gaan naar mijn oude huisje in Cartuja.
Paseo de Cartuja 37
We zetten ons op het terrasje van de huisbaas en toen hij de bestelling op kwam nemen, keek hij me aan met een “ik ken jou”-blik. Ik moest hem even helpen, maar toen wist hij het weer. Het is pas 16 maanden geleden dat ik vertrok, maar inmiddels zijn alle bewoners van het huis anderen. Zelfs geen Loïc meer…Hierna even naar de computerzaak onderaan de weg, want daar kon ik altijd goedkoop internetten en ook nu konden we voor €0,30 printen en internetten. Vriendelijk als altijd. In een stad die bekend staat om zijn botheid was de vriendelijkheid van de medewerkers van deze computerzaak altijd zeer mooi. Met een loempia, gescoord bij de Chinees een paar deuren verder, zijn we daarna even in Triunfo gaan zitten. De stad ligt er fantastisch bij en het enige wat ontzettend jammer is, is de schandalige hoeveelheid graffiti. Alles wat nieuw is, zit binnen niet afzienbare tijd onder de graffiti. Geen steen of tegel wordt gespaard. Met dank aan het foute studententuig van deze stad. Eerst nog wat shopping in de leuke, smalle Arabische straatjes in het centrum, nabij de kathedraal. Elena kocht een paar schoenen en de eigenaar wist al meteen dat Elena uit het zuiden van Italië kwam. Een bijzonder begaafde man wat betreft talen. Toen er vervolgens een paar meisjes binnen kwamen lopen, vroeg hij of ze uit Barcelona kwamen. Nee? Valencia dan? Ja. En hij kende zelfs een paar woordjes Nederlands, want daar heeft hij vrienden wonen..... Een zeer vriendelijke man.
Na wat shopping en een douche was het tijd voor een siësta als voorbereiding op Nederland-Rusland. Na een uurtje slaap en een kebab ging ik alvast naar Hannigan’s en iets later kwam ook Elena. Het was nog rustig, maar drie kwartier later was het oranje en waren er overal Nederlanders, alsook een paar Russen. We zaten naast een stel, een jongen een meisje. Het meisje is Rotterdamse en de jongen is Italiaans-Nederlands, met een Italiaanse vader en een Nederlandse moeder. Geboren in Den Haag, maar bij de vraag: “ben je uiteindelijk voor Nederland of Italië?” was het antwoord toch “Italië”. Hij vond de afgang van de Azzurri tegen Nederland vreselijk…En dan de wedstrijd. Het werd me al vrij snel duidelijk, dat het niet onze avond zou worden en de 1-0 was dan ook geen verrassing. Na de 1-1 hoopte ik, dat Rusland zou knakken, maar in de verlenging was er maar een ploeg die voetbalde en die speelde niet in Oranje…Na de 2-1 en 3-1 was de verslagenheid bij iedereen groot. Een Rus begon “Rusia – Italia” te roepen maar dat werd al snel door een paar Spanjaarden overstemd met “ESPAÑA ESPAÑA”. Na deze mega-deceptie liepen we naar Plaza Nueva en later naar de Mirador San Nicolas in het Albaycín, maar het duurde een tijd voor mijn teleurstelling weggeëbd was. 
Alhambra vanaf Mirador San Nicolas
We hebben anderhalf uur op de Mirador doorgebracht, waar toeristen, muzikanten en dronkenlappen door elkaar lopen en zitten, alvorens weer af te dalen naar het centrum, maar eerst doken we nog een Arabisch theehuis in voor een lekkere Saharaoui thee en cachimba.
Theehuis
Inmiddels was het al 02.00 u., maar we zijn toch nog naar Tantra’s gegaan (ook een van de hot spots van de zomer van 2006), nog naar Dolce Vita (in en uit) en nog naar de alternatieve Perro, waar je voor € 2,- een halve liter bier krijgt. En vervolgens kregen we een flyer in de hand gedrukt voor “Vogue”, een discobar met indie, rock & electro muziek. We moesten de portier even overtuigen om gratis binnen te komen (we waren eigenlijk vijf minuten te laat), maar uiteindelijk lukte dat en bleven we tot na vijven in deze tent. Muse, Editors, Interpol, Arctic Monkeys, Franz Ferdinand en Ladytron kwamen onder meer langs, dus het spreekt voor zich dat er over de muziekkeuze niet te klagen viel. De leukste tent van Granada als je het mij vraagt en alleen jammer dat ik dat niet eerder wist, want ik had er nog nooit van gehoord. Om 5.30 u. rolden we naar buiten en na een kebab bij de Kebab King snel naar het hostel, want het begon inmiddels frisjes te worden. Voor je het weet is het dan 6.30 u.…Helaas moesten we uiterlijk 12.00 u. het hostal uit…
Na 3,5 uurtjes slaap stonden we op, pakten we de koffer en probeerden we onze koffer in het hostal te laten staan, maar dat was wat gecompliceerd en dus bedacht ik dat we natuurlijk altijd bij de Residencia terecht zouden kunnen. Eenmaal daar maakte ene Marisabel de deur open, maar ook zij was erg spraakzaam en vriendelijk. Onze spulletjes werden netjes opgeborgen…Toch handig om nog wat contacten te hebben. Het was de bedoeling om naar een zwembad te gaan, maar het ene zwembad dat open zou moeten zijn, was dicht…en het kostte ons bijna een uurtje om daar te geraken. Geen zwembad dus, ook al waren we inmiddels voorzien van zwemspullen…Toen maar wat rondgelopen rond Plaza Einstein en uiteindelijk bij een Chinees restaurant geluncht. Voor € 6,50 heb je een dagmenu van drie gangen, een drankje en een toetje. Het was er lekker koel, alleen eenmaal buiten was het toch even…warm.
Om 17.00 u. pikten we onze spulletjes op bij de Residencia en namen we de bus naar het busstation, waar om 19.00 u. de bus zou vertrekken. Om 17.40 u. waren we al daar en daarom hebben we ons ticket maar omgezet naar 18.00 u. (al was de vrouw achter de balie niet echt handig met de computer) en eenmaal in de bus was het nog even spannend omdat onze plaatsen dubbelgeboekt waren (foutje met de computer?), maar de bus was gelukkig niet vol. Vijf uurtjes later waren we in Madrid, ondanks de vertragingen in het begin. Eenmaal op het busstation was net Italië-Spanje afgelopen en explodeerde Madrid in vreugde. Iemand riep nog “Bye bye Italia”, wellicht in de veronderstelling dat ik Italiaans was, maar mij maakte het allemaal niks uit…Spanje speelt goed en zou een terechte winnaar zijn op basis van het spel tot nu toe. Ook Rusland is indrukwekkend, terwijl Turkije het ook verdient, alleen al vanwege het feit dat ze een hoop blessures en schorsingen hebben en de motivatie hebben om tot het einde door te gaan. Duitsland zou de kampioen van de armoede zijn. Saai voetbal, dus laten we hopen op Spanje of Rusland of Turkije…
En zo ben je weer terug in Madrid. Een paar fantastische dagen in Granada, een stad die altijd van ons zal zijn en weer je altijd terug zou willen komen. Naar onze mening is Granada vele malen beter dan Madrid. Kleinere steden zijn toch persoonlijke dan zo’n grote hoofdstad…Somos Granadinos para siempre…
Na 3,5 uurtjes slaap stonden we op, pakten we de koffer en probeerden we onze koffer in het hostal te laten staan, maar dat was wat gecompliceerd en dus bedacht ik dat we natuurlijk altijd bij de Residencia terecht zouden kunnen. Eenmaal daar maakte ene Marisabel de deur open, maar ook zij was erg spraakzaam en vriendelijk. Onze spulletjes werden netjes opgeborgen…Toch handig om nog wat contacten te hebben. Het was de bedoeling om naar een zwembad te gaan, maar het ene zwembad dat open zou moeten zijn, was dicht…en het kostte ons bijna een uurtje om daar te geraken. Geen zwembad dus, ook al waren we inmiddels voorzien van zwemspullen…Toen maar wat rondgelopen rond Plaza Einstein en uiteindelijk bij een Chinees restaurant geluncht. Voor € 6,50 heb je een dagmenu van drie gangen, een drankje en een toetje. Het was er lekker koel, alleen eenmaal buiten was het toch even…warm.
Om 17.00 u. pikten we onze spulletjes op bij de Residencia en namen we de bus naar het busstation, waar om 19.00 u. de bus zou vertrekken. Om 17.40 u. waren we al daar en daarom hebben we ons ticket maar omgezet naar 18.00 u. (al was de vrouw achter de balie niet echt handig met de computer) en eenmaal in de bus was het nog even spannend omdat onze plaatsen dubbelgeboekt waren (foutje met de computer?), maar de bus was gelukkig niet vol. Vijf uurtjes later waren we in Madrid, ondanks de vertragingen in het begin. Eenmaal op het busstation was net Italië-Spanje afgelopen en explodeerde Madrid in vreugde. Iemand riep nog “Bye bye Italia”, wellicht in de veronderstelling dat ik Italiaans was, maar mij maakte het allemaal niks uit…Spanje speelt goed en zou een terechte winnaar zijn op basis van het spel tot nu toe. Ook Rusland is indrukwekkend, terwijl Turkije het ook verdient, alleen al vanwege het feit dat ze een hoop blessures en schorsingen hebben en de motivatie hebben om tot het einde door te gaan. Duitsland zou de kampioen van de armoede zijn. Saai voetbal, dus laten we hopen op Spanje of Rusland of Turkije…
En zo ben je weer terug in Madrid. Een paar fantastische dagen in Granada, een stad die altijd van ons zal zijn en weer je altijd terug zou willen komen. Naar onze mening is Granada vele malen beter dan Madrid. Kleinere steden zijn toch persoonlijke dan zo’n grote hoofdstad…Somos Granadinos para siempre…
1 comment:
Tja, niet zo verwonderlijk, dat Granada jullie stad is en zal blijven. Heerlijk toch!! Altijd een plek om naar terug te verlangen. Is ook een prachtige stad. Leuk om je enthousiaste verhalen van herkenning te lezen. Jammer van de voetbalpot, maar zoals je zelf al zei. Terechte nederlaag van Nederland. Op het verkeerde moment een slechte wedstrijd spelen...
Post a Comment