PODEMOS

Nu Madrid zucht onder een verzengende hitte, is voor de Spanjaarden de belangrijkste dag in 24 jaar aangebroken: de finale van het EK. Na een reeks indrukwekkende wedstrijden, waarin achtereenvolgens met Rusland, Zweden, Griekenland, Italië en opnieuw Rusland afgerekend werd, staan de Spanjaarden eindelijk in de finale van het EK. Een trauma van twee decennia, waarin de "vloek van de kwartfinale" elke keer weer toesloeg, is ten einde. Na de wedstrijd tegen Rusland, die Spanje volkomen terecht won, barstte opnieuw een groot feest los, net als na de kwartfinale tegen Italië. Het Plaza Colón in Madrid stond op zijn kop en de Madrilenen gingen toeterend, juichend en schreeuwend door de straten. Niet vreemd. Bovendien zoals gezegd, volkomen terecht. Spanje heeft dit EK het meest constant gespeeld en verzorgd, attractief voetbal laten zien. Rusland was een stuk zwakker dan tegen Nederland, maar wellicht is dat ook de verdienste van Spanje. In Spanje hebben we een terechte finalist en een ploeg die het verdient om te winnen.
Dit alles in schril contrast met die andere finalist. Onze oosterburen hebben zich weer door het toernooi gezwijnd met afbraakvoetbal, dat nét voldoende was om het te redden. Een matige, niet imponerende zege op een weinig tegenstand biedend Polen, een terechte nederlaag tegen Kroatië en een worstelpartij met de Oostenrijkers. Voor de kwartfinale Duitsland-Turkije waren we nabij de Avenida de América, omdat we daar voor een bezoekje moesten zijn. In een tapasbar (bij lange na geen Quevedo, want het was én duurder en allemaal een stuk minder, het miste de passie), hebben we deze zinderende wedstrijd gekeken. Weinig volk in de bar, maar Elena en ik waren zeer zeker enthousiast. Turkije had al veel positiefs laten zien en ook tegen Duitsland was de ploeg, ondanks alle blessures en schorsingen, vele malen beter. Hadden ze de kansen af kunnen (moeten!) maken, dan was het bij de rust al bekeken geweest. Duitsland voetbalde opnieuw als een natte krant, liet niks zien, terwijl een gepassioneerd Turkije een lust voor het oog was. Vlak voor tijd leek het over een sluiten te zijn na de 2-1 voor Duitsland, maar Turkije wist nog een keer te stunten in de slotfase. In de allerlaatste minuut gebeurde dan toch het vreselijke scenario. De Spaanse commentator (vanzelfsprekend onder de indruk van Turkije) sprak van een 'escándalo', dat de Duitsers alsnog wisten te winnen. Een Turkse speler lag geblesseerd op de grond en een laf Duitsland ging vervolgens vrolijk verder om de 3-2 binnen te tikken. Zo is voetbal. De beste wint lang niet altijd. Duitsland is nooit goed, maar wint altijd. Zeer zeker een kwaliteit, maar op Euro 2008 is Duitsland de kampioen van de armoede. Enkel de Fransen speelden nog laffer voetbal.

De finale staat voor de deur en heel de wereld, op de Duitsers en Spanje-haters na (waaronder mijn Mexicaanse huisgenoot, die de nederlaag van Rusland tegen Spanje niet aan kon zien), moet voor Spanje zijn. Aanvallend voetbal tegen afbraakvoetbal. Nadat een effectief, maar doodsaai Griekenland in 2004 wist te winnen, zou het een deceptie voor het voetbal zijn als het Duitse anti-voetbal zou winnen.

Morgen zullen we ruim op tijd op Plaza Colón zijn om als geïntegreerde Spanjaarden de rood-gelen aan te moedigen. Laten we hopen op de enige eerlijke winnaar, die mogelijk is...

PODEMOS