As Cataratas Maravilhosas

¨Poor Niagara¨ was de eerste reactie van Eleanor Roosevelt bij het zien van de Iguaçu-watervallen, de grootste ter wereld (zij het niet die met de hoogste waterval, die is in Venezuela). Het zou ook voor ons een spectaculaire belevenis worden.

´s Morgens vertrokken we in alle vroegte naar de gloednieuwe, eind december in gebruik genomen luchthaven Carrasco in Montevideo. Met de chaos van Guarulhos in Brazilië in het achterhoofd was dit een verademing en een haven van organisatie en rust. Onze vlucht duurde slechts anderhalf uur en het was prachtig, dat we zelfs vanuit het vliegveld de watervallen al konden zien. Eenmaal met goed geduld de typisch Braziliaanse bureaucratie doorgekomen, waren we zo in het plaatsje Foz de Iguaçu, aan de Braziliaanse kant van de rivieren Iguaçu en Paraná. Ook al lijkt Foz in vergelijking met Sao Paulo en Rio een dorpje, het is toch nog altijd een stad van 300.000 inwoners. Desalniettemin is het er rustig en relaxed. Opgemerkt moet worden dat we in Paraná zijn, door Brazilianen zelf aangeduid als het Europa van het land, vanwege zijn immigratie-achtergrond, organisatie en hoge levensstandaard. Je merkt aan alles, dat je in een welvarend deel van Brazilië bent en dat zal niet in de laatste plaats door het toerisme komen.
Na weken van vlees en vlees, konden we daarnaast weer eens genieten van feijoada en de uitstekende pizza´s die Brazilianen maken. Bovenal kon ik me een dag van te voren al verheugen op een Braziliaans ontbijt. Geen karig Argentijns of Uruguayaans ontbijt, maar op zijn Braziliaans, uitgebreid dus. Niks beter dan na weken van een slap begin van de morgen, aan het brood en - bovenal - fruit te kunnen gaan...

Enfin, de eerste dag stond het Braziliaanse nationale park op het programma. Van daaruit heb je een subliem panorama over een belangrijk deel van de watervallen, waardoor je een goed idee krijgt hoe het nu werkelijk is. We hadden bovendien geluk dat het de laatste weken fors geregend heeft, waardoor het watergeweld in volle glorie te bekijken is. Het kan ook anders zijn: ik zag een aantal foto´s van de watervallen na dagen van hevig noodweer, waardoor het water zandbruin gekleurd was en de mooie, blauwgekleurde rivier de Iguaçu vooral een grote modderstroom leek. Het tegenovergestelde is ook ongelooflijk: na een periode van droogte waren er slechts enkele sijpelende stroompjes water te zien en kun je via de rotsstenen onderaan de watervallen zonder problemen tot aan de rotswallen lopen, daar waar normaal het water als een ziedende massa naar beneden klettert. Het hangt er dus net vanaf, wanneer je er bent en wij hadden dus het geluk een prachtig natuurgeweld te zien. Bovendien op een dag dat de zon volop aanwezig was. Op allerlei metalen voetpaden kun je op diverse plaatsen richting de watervallen lopen, uiteraard onderwijl kletsnat wordend. Onderweg kom je op de bospaden overal nieuwsgierige en volledig aan de mens gewende Coati´s - in het Nederlands neusberen geheten - tegen, die geen mogelijkheid onbenut laten om, als het even kan, je eten te komen vragen.

Het Braziliaanse park is weliswaar klein, maar je kunt je er urenlang vermaken met het contempleren van de watervallen, dan wel allerlei activiteiten ondernemen, zoals rafting rondom de wateren en met bootjes een douche onder de watervallen nemen. Zo´n soaking wilden we bewaren voor de Argentijnse kant en dus hebben we de rest van de middag opgevuld met een bezoek aan het nabijgelegen Parque das Aves, waar een enorme variëteit aan vogels te vinden is, zoals toekans, papegaaien, ara's (gekleurde papegaaien), maar ook flamingo´s, exotische eenden en nog dozijnen aan vogels waar ik me de namen niet van herinner. Een werkelijk fantastische verzameling van de meest prachtige vogels, die gelukkig niet simpelweg in gesloten kooien zitten, maar waar je als bezoeker tussendoor kunt lopen. Sommige vogels zijn wel een meter lang en omdat ze zo gewoon zijn aan de mens, is ook bijvoorbeeld een toekan nooit te beroerd om tegen je aan te lopen en je, als het moet, even goed te laten schrikken...

De tweede dag zijn we uiteraard naar de andere kant van de rivier gegaan. Gelukkig gaat dat tegenwoordig erg gemakkelijk door de gesimplificeerde douane-formaliteiten. Het Argentijnse park is veel groter en neemt zo een hele dag in beslag, maar geeft wel een heel andere beleving dan de Braziliaanse. Waar je aan de Braziliaanse kant dus een totaaloverzicht van een deel van de watervallen hebt, biedt de Argentijnse kant je de kans om de watervallen van dichtbij te aanschouwen. De dag ervoor dat het haast niet nóg mooier kon, maar jawel hoor. Waar de individuele watervallen van luttele meters afstand te zien zijn, is het absolute hoogtepunt de Garganta del Diablo, de Keel des Duivels. Een punt waar de rivier zijdelings werkelijk in het niets tientallen meters naar beneden dondert en wat door het gordijn van opspattend water een mystiek gevoel creëert waardoor je de bodem niet of haast niet kunt zien, alsof het water de binnenkant van de aarde binnengezogen wordt. Een werkelijk adembenemend en onbeschrijflijk mooi natuurverschijnsel, waar je nooit genoeg van krijgt. Je stelt je van tevoren van alles voor bij de watervallen, maar dat het zo indrukwekkend kan zijn?
Alhoewel de inheemse inwoners van Brazilië de watervallen ongetwijfeld kenden, gaan je gedachten toch even terug naar Álvaro Nuñez Cabeza de Vaca, die in 1542 het gebied exploreerde, op zoek naar een weg richting Rio de la Plata, en plotsklaps op dit natuurverschijnsel stuitte, middenin de selva, de jungle...Wat een gezicht dat geweest moet zijn...
Het Argentijnse park is groot en biedt naast dit spektakel ook een tocht langs de onderkant van de watervallen en er loopt een pad bovenlangs, uitstekend met elkaar verbonden door bospaadjes en een treintje. Tijdens de tocht langs deze eindeloze reeks watervallen, ontpopten Elena en ik ons nog als vlinder-spotters en waren de vlinders en masse bereid om op mijn handen mee te liften, waardoor we ook nog eens de enorm kleurrijke vlinders konden aanschouwen. Voor vlinder- en vogelliefhebbers is het park dan ook evenzeer een aanrader...

Vanzelfsprekend konden we het park niet verlaten na eerst ook een nautic experience te doen, waarbij je met rubberboot en al eens goed ondergedompeld wordt en je weer kletsnat de boot verlaat. Iguaçu is werkelijk een van ´s werelds mooiste natuurwonderen!