De parels van Argentinië: Salta en Jujuy

Vijf dagen Paraguay. Voor hetgeen we wilden zien was dat wel genoeg. Paraguay wordt vaak overgeslagen, maar toch is het zeker de moeite waard. Het is vooral Chaco waar het echt om gaat en daar zijn we nu net niet geweest.... Enfin, de mensen zijn gereserveerd, maar cordiaal en ze kijken vaak een beetje verloren. Vaak zie je ze in het niets staren. Een interessante karakteristiek is dat velen de uit de VS overgewaaide, rollende R (Gooische R) gebruiken. Klinkt erg apart in het Spaans! We wisten dat het een lange reis zou worden. Eerst ongeveer 6 à 7 uur naar Resistencia en daarna nog 12 uur naar Salta. Dus we twijfelden of we direct door zouden gaan of een tussenstop zouden maken in Resistencia. Uiteindelijk werden we door een Canadees overgehaald om toch maar door te bijten. Na een uurtje rust op het busstation van Resistencia zijn we verder gegaan met de nachtbus. Het zou een verschrikkelijk, oncomfortabel reis blijken te zijn, waarbij de chauffeur ondanks herhaaldelijke verzoeken steeds maar weer de airconditioning aanzette. Niks zo vervelend als 's nachts in een te koude bus moeten zitten. Waar je ook komt, elke keer doen ze hetzelfde. Alleen omdat het bestaat, schijnt men te denken, moet je het dan ook maar volop gebruiken...

Eenmaal in Salta hebben we geprofiteerd van het feit dat we 's morgens vroeg aankwamen en hebben we eerst een rondje stad gedaan. Al snel werd duidelijk dat Salta een werkelijk prachtige, koloniale stad is, waar het bovendien ook nog eens gezellig is. Voor de verandering eens wel respect voor de geschiedenis van de stad en niet de Amerikaanse monotonie van het ruïneren van de stadscentra voor hoogbouw en shopping centers. Een flink deel van het centrum is ontoegankelijk voor auto's en dat maakt het 's avonds gezellig, zodat je à la Europees op een terrasje kunt zitten, zonder gratis bediend te worden met uitlaatgassen.
We hebben even gekeken naar het huren van een auto, maar dat is over het algemeen duur en loont zich niet ten opzichte van een pakket excursies. Dus besloten we om voor de volgende vier dagen naar de Salinas (zoutvelden) in de regio te gaan, naar Cachi, Cafayate en naar het noorden, richting de grens met Bolivia.

Voor de excursie naar Salinas hadden we het geluk dat we maar met zijn vieren waren. Elena en ik en twee Italianen, Marco en Marco. Salta ligt op 1100 meter, evenals Jujuy, waar het over het algemeen veel regent. Eenmaal door de bergen rijdend, kom je in een steeds droger landschap terecht. Langs groene bergketens beland je in een rood-bruine omgeving en op het hoogste punt, 4100 meter, is er uiteraard weinig. Zelfs geen cactussen, die na 3300 meter ineens verdwijnen. Van tevoren wisten we niet zo goed, hoe we zouden gaan reageren op de hoogte. Om het zekere voor het onzekere te nemen, hebben we maar wat lokale maatregelen genomen. De pillen die ik in Venlo had aangeschaft, lieten we liggen ten faveure van het lokale recept: coca.

Door de nutteloze War on Drugs is de coca in een kwaad daglicht komen te staan, terwijl het niet meer is dan een plant, die al sinds mensenheugenis in de Andes-regio groeit en die ook altijd gebruikt is geworden. Het stimuleert de spijsvertering en voorziet het lichaam van extra zuurstof in geval van ijlere lucht, waardoor het op grote hoogten een ideaal middel is. Volgens de locals 100% effectief en daar kun je dan ook vanuit gaan. Het is toch triest dat onder druk van de Amerikaanse overheid en masse cocavelden vernietigd worden, al heeft Bolivia daar tegenwoordig een halt aan toegeroepen. Het is onzinnig en bovendien struisvogelpolitiek. Coca wordt gebruikt voor het maken van cola, maar vooral gebruikt voor cocaïne. Desalniettemin heb je 1000 kilo cocabladeren nodig voor het maken van één gram cocaïne. Het probleem is ook niet de locals, maar de westerse wereld, waar de export heen gaat. In plaats van de productie hier aan te pakken, kan men zich beter focussen op de consumptie bij ons. Cocabladeren zijn bitter van smaak, maar vooral functioneel: je stopt een tiental bladeren in de mond en door het speeksel krijg je genoeg substantie binnen om je zuurstof en ijzergehalte op niveau te houden. Het werkt uitstekend! De cultivatie van cocabladeren is niet toegestaan in Argentinië, maar de consumptie wel. Je mag tot een kilo meenemen, al is het in Chili dan weer niet toegestaan het te importeren, dus heel ver kom je er niet mee!

De Salinas zijn niet zo groot als in Uyuni, Bolivia. Maar omdat die momenteel vanwege het regenseizoen daar onder water staan, hebben we de excursie toch gedaan om op de zoutvlaktes te kunnen lopen. Uiteraard kon ik het niet nalaten om eens goed wat zout op te likken, maar het is geen zeezout natuurlijk en het bevat dan ook geen jodium. Het is vooral, om een open deur in te trappen, erg zout...

Onderweg zie je ezels en vicuñas. Zij zijn de enigen die de droogte blijkbaar prima vinden! Op de terugweg zijn we naar Purmamarca geweest. Een klein plaatsje waar, zoals in de hele regio, de huisjes van adobe (modder) gebouwd zijn. Alhoewel de dorpjes nauwelijks veranderd lijken te zijn, worden ze druk bezocht door toeristen en hoe afgelegen dit deel van Argentinië dan ook is: hostels zijn er overal. De locals verkopen vooral prachtige handgemaakte brei-, borduur- en textielproducten. De mensen zijn altijd vriendelijk hier. In plaats van tijd te verspillen in Buenos Aires, kun je beter direct hier naar toe gaan!

In Purmamarca is de zogeheten Cerro de Siete Colores, een heuvel in zeven kleuren. Het ziet er werkelijk wonderbaarlijk mooi uit. Een schitterende creatie van en door de natuur met dank aan de verschillende oxidanten en mineralen in de berg waardoor delen rood, bruin, geel, grijs en groen kleuren. Ongelooflijk!

Onderweg en terug in Salta kun je dan vervolgens weer genieten van de overheerlijke lokale gerechten, zoals locro (een stoofpot), humita (gevulde mais met vlees) of een cazuela de llama (lama stoofpot). Heerlijk, smaakvol vlees.

Een dag later stond Cachi op het programma. Een tocht die je door een zo niet nóg mooier landschap als de dag ervoor voer. Eerst door de Yungas met zijn groene, dichte begroeiing, daarna door een eindeloze quebrada (een rivier met aan beide zijden bergen) die langzaam verandert en minder begroeiing bevat. Rood en groen, simpelweg fenomenaal. Eenmaal voorbij het hoogste punt kom je op de Altiplano, een hoogvlakte met uitgestrekte cactusvelden en gekleurde bergen waar je over de eeuwenoude weg van de Inca's rijdt, zij het dat deze inmiddels geasfalteerd is. De cactussen zijn er enorm, tot wel 5 à 6 meter en als je bedenkt dat een cactus grappigerwijs in zijn eerste vijftig jaar slechts vijf millimeter per jaar groeit en daarna vijf centimeter per jaar, kun je uittellen hoe lang ze er al staan. De tijden van Inca, Spaanse en Argentijnse overheersing overziend en weerstaand...Onderweg stopten we voor de lunch en met het haast perfecte klimaat van 25 graden met 0% luchtvochtigheid en een fantastische lunch was het een prachtig bezoek. Eenmaal in Cachi word je beloond in de vorm van een geweldig oud plaatsje, waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan en waar de trottoirs anderhalve meter hoog zijn.... omdat ze gemaakt zijn voor de gaucho op zijn paard. Die dag hadden we geluk, dat het weer ideaal was en dat we de valleien zonder wolken zagen. Op de terugweg was het totaal anders. Het was inmiddels bewolkt en op sommige plekken zag je geen hand voor ogen, iets wat het alleen maar nog mooier maakt, omdat de terugweg een totaal andere reis lijkt...

Daarna was het de beurt aan Cafayate. Geloof het of niet, ook nu leek het weer een totaal andere reis, want de diversiteit aan landschappen in Salta-Jujuy is werkelijk niet te geloven. Eenmaal in de bergen reis je door een dieprood landschap. Langs de Garganta del Diablo, de keel van de duivel, een opening tussen de rotsen. Je stopt bij een natuurlijk amfitheater waar live-muziek opgenomen wordt, omdat de akoestiek er simpelweg uitstekend is. Je komt voorbij grote, rode natuurkastelen. Het landschap is ruw en je blijft maar om je heen kijken en staren om alle karakteristieken van het landschap te ontdekken. Eenmaal in Cafayate hadden we nog een drietal wijntours, want de regio is ook een van de bekendste wijnstreken van Argentinië...In Salta zijn we nog naar het MAAM museum gezien, een archeologisch museum over de regio. Met als publiekstrekker een drietal goed bewaard gebleven mummies. Een jongen van 7 en twee meisjes van 9 en 15, die door de Inca's aan de goden geofferd werden. Een bekend, maar overigens niet erg veel voorkomend gebruik. Vanwege de conserveringsmethode wisselen de mummies en we konden er dan ook maar één bekijken, maar het is desalniettemin een vreemd en lichtelijk macaber aanzicht van wat in feite een kinderlijkje is van meer dan 500 jaar oud. Ook in deze regio is door profiteursgedrag en grafroverij veel verdwenen. Maar er is na een lange speurtocht een andere mummie weer teruggevonden, ook al is deze in beduidend minder goede staat te zien. Een interessante indruk van het Inca-rijk...

Als laatste volgde de dag erna de excursie naar Humahuaca, waarbij je we eerst weer langs Purmamarca kwamen, nabij Marmara langs het El Palet del Pintor (het Palet van de Schilder) met zijn zigzaggende kleurverschillen en vervolgens langs een oud Incadorpje nabij Tilcara. Ten slotte kwamen we aan in Humahuaca. Een leuke, kleine plaats met een fraai historisch centrum. Salta en vooral Jujuy zijn regio's waar de Argentijnen van inheemse of deels inheemse afkomst zijn. De lokale Quechua zijn uiteraard vooral bekend als wonend in Bolivia en Peru, maar ook in Chili en Argentinië zijn ze er volop, want het zou natuurlijk raar zijn als dit in het Andesgebied bij de grens ophield. In de bus zaten we naast twee mede-backpackers uit Antwerpen, die bezig zijn aan een reis van zeven maanden, eindigend in Venezuela. Ons plan was om door te gaan naar Iruya, wat een fantastisch reis moet zijn, maar de weg is op dit moment zo slecht dat deze voor de rivier eindigt, waarna je vervolgens lopend verder moet. Bussen naar San Pedro de Atacama, Chili, waren er voor de komende dagen niet. Dus besloten wij, in tegenstelling tot de twee Vlamingen met de excursie mee terug te gaan. In Jujuy zijn we uitgestapt, waar we een dag blijven om dan door te reizen naar Chili, voor een aantal excursies aan de andere kant van de Andes, in de meest droge woestijn ter wereld.