Vrijdag 30 mei
Door het jaar heen heb je in Madrid het unieke Quevedo. Maar van 29 mei tot en met 1 juni heb je de FERIA DE LA TAPA. Ofwel een soort van jaarlijkse "tapas markt". In het sportpaleis (slechts een kwartiertje lopen van ons appartement) vindt dit jaarlijkse evenement plaats. Maar liefst veertig kraampjes met tapas staan aan de rand van de grote zaal opgesteld om je te voorzien van tapas en bier. Bij een van de vier taquillas (kassa's) koop je muntjes van €1 per stuk en vervolgens kun je je slag slaan. Alle mogelijke Spaanse gerechten zijn te krijgen. Alles wat de Spaanse keuken rijk is kun je ergens wel krijgen. De veertig kraampjes vertegenwoordigen tapasbarretjes uit de stad en maken reclame voor hun zaak door je hun specialiteiten aan te bieden. Enkele honderden Spanjaarden waren present en Elena en ik behoorden tot de weinige niet-inboorlingen. Je moet het ook maar net weten, al scheelt het dat we Spaans beheersen en zo op de hoogte kunnen blijven.
Het smaakte allemaal prima, van de tortilla tot de chorizo, al kennen we alle termen niet dus vaak weet je niet precies wat je nu aan het eten bent. Je merkt het allemaal vanzelf wel...Madrid is there to surprise you...
Friday, May 30, 2008
Wednesday, May 28, 2008
Pomata o dentifricio? Questo è il dilemma!
Bene, è giunto il momento di un'altra storiella. Una delle migliori, una di quelle "da raccontare ai nipotini" o a cui pensare quando ti chiedono "il momento più divertente dell'anno"!
Ebbene, tutto comincia dalla pelle sensibile del mio biondo olandese, una di quelle morbide pelli da neonato, che se suda si irrita, se c'è polvere arrosisce e così via...Ma le chiazze rosse spuntategli sull'avambraccio non avevano niente a che fare con sudore o polvere! Fatto sta che il medico, una certa Isabél Fernandez Gutiérrez, gli prescrive una crema antibiotica "LEXEMA CREMA" da spalmarsi notte e dì. La prima sera in cui in teoria doveva mettersela gli viene un mal di testa formato famiglia che lo rende incapace di ricordarsi i suoi doveri, perciò da brava mogliettina, apro la scatola, estraggo il tubetto bianco, rimuovo quella cosina argentata di cui ignoro il nome, presso leggermente il tubetto e spalmo la crema sul braccino dell'ammalato che mi ringrazia per le mille attenzioni e cade in coma! Conoscendo il mio pollo, gli lascio il tubetto lì di fianco sul comodino, pensando 'domattina se la mette lui'...E infatti, la mattina dopo, da bravo bimbo, si ricorda del suo braccio e cerca la crema... ... ...
A sera dopo cena, si ricorda nuovamente della cremina da spalmare e CONVINTAMENTE adempie al suo compito. All'ora di andare a lavarmi i denti, vado per cercare il dentifricio nuovo comprato al supermercato appena due giorni fa e mi accorgo che non era al suo posto...Mi guardo intorno e lo vedo sul comodino accanto all'olandesino che si era già messo a letto..."What is he doing?" mi chiedo tra me e me, e gli domando "Dutchi, why is the toothpaste here? Do you think it's your cream???". In quell’attimo non ha tuonato nessun lampo, non c’è stato nessun fulmine, né sono passati improvvisi uragani, ma la sua espressione, lui che realizzava tutto l’accaduto per filo e per segno, quell’attimo lì ha fatto la differenza! Al ridere in maniera singhiozzata è seguita la sua confessione che la mattina aveva notato che c’era qualcosa di strano in quella ‘crema’ che si era messo e ancor più strano era il fatto che aveva dovuto togliere la pellicola argentata protettiva dopo che l’avevo già fatto io la prima volta! Oh show! ‘Ecco perché sembrava un po’ strana!’, ‘Ecco perché era nuova nuova!’, ‘Ecco perché lo scatolo era ancora chiuso!’…SIII, era il dentifricio quello! Non la crema del dottore!!! :) :) :) Che vita noiosa senza il mio dolce maldestro biondino! Oh, sweet hoofdje!
I corpi del reato: Lexema crema o Crema dental??? :)
Ebbene, tutto comincia dalla pelle sensibile del mio biondo olandese, una di quelle morbide pelli da neonato, che se suda si irrita, se c'è polvere arrosisce e così via...Ma le chiazze rosse spuntategli sull'avambraccio non avevano niente a che fare con sudore o polvere! Fatto sta che il medico, una certa Isabél Fernandez Gutiérrez, gli prescrive una crema antibiotica "LEXEMA CREMA" da spalmarsi notte e dì. La prima sera in cui in teoria doveva mettersela gli viene un mal di testa formato famiglia che lo rende incapace di ricordarsi i suoi doveri, perciò da brava mogliettina, apro la scatola, estraggo il tubetto bianco, rimuovo quella cosina argentata di cui ignoro il nome, presso leggermente il tubetto e spalmo la crema sul braccino dell'ammalato che mi ringrazia per le mille attenzioni e cade in coma! Conoscendo il mio pollo, gli lascio il tubetto lì di fianco sul comodino, pensando 'domattina se la mette lui'...E infatti, la mattina dopo, da bravo bimbo, si ricorda del suo braccio e cerca la crema... ... ...
A sera dopo cena, si ricorda nuovamente della cremina da spalmare e CONVINTAMENTE adempie al suo compito. All'ora di andare a lavarmi i denti, vado per cercare il dentifricio nuovo comprato al supermercato appena due giorni fa e mi accorgo che non era al suo posto...Mi guardo intorno e lo vedo sul comodino accanto all'olandesino che si era già messo a letto..."What is he doing?" mi chiedo tra me e me, e gli domando "Dutchi, why is the toothpaste here? Do you think it's your cream???". In quell’attimo non ha tuonato nessun lampo, non c’è stato nessun fulmine, né sono passati improvvisi uragani, ma la sua espressione, lui che realizzava tutto l’accaduto per filo e per segno, quell’attimo lì ha fatto la differenza! Al ridere in maniera singhiozzata è seguita la sua confessione che la mattina aveva notato che c’era qualcosa di strano in quella ‘crema’ che si era messo e ancor più strano era il fatto che aveva dovuto togliere la pellicola argentata protettiva dopo che l’avevo già fatto io la prima volta! Oh show! ‘Ecco perché sembrava un po’ strana!’, ‘Ecco perché era nuova nuova!’, ‘Ecco perché lo scatolo era ancora chiuso!’…SIII, era il dentifricio quello! Non la crema del dottore!!! :) :) :) Che vita noiosa senza il mio dolce maldestro biondino! Oh, sweet hoofdje!
I corpi del reato: Lexema crema o Crema dental??? :)
Dettagli per occhi sofisticati
Non sapendo rinunciare alla tintarella!
Quando la natura cresce rigogliosa
Tutto il mondo è paese...
Madrid, tal como tendría que ser
Stamattina uscire di casa alle 9 del mattino quando praticamente c'è ancora la brina della notte sulle foglie e con addosso un maglioncino in più, ne è davvero valsa la pena. Qualche ora dopo Madrid si è mostrata ai nostri occhi così come uno se la immagina tutto l'anno e così come l'ho conosciuta due anni fa: assolata. Dopo esserci sparati un'ora di metropolitana per arrivare alla Universidad Carlos III, caldi raggi di sole ci hanno accompagnato in giro per Leganés, cittadina universitaria appena fuori Madrid...
Fundación Carlos III
Dopo giorni di semioscurità, tanta luce è quasi accecante :P
Parchetto
A spasso per Leganés
...e a noi 'ce gusta'!
Poi ovviamente va fatto notare che anche i madrileni hanno assaporato il teporino mezzo estivo di oggi! Come resistere a improvvisare una siesta?!
Ecco infatti il nonnetto che insieme al suo fedele cagnolino lì di fianco, si appisola su se stesso confortato dal calorino del mezzogiorno!
Lavoratori...
Fundación Carlos III
Dopo giorni di semioscurità, tanta luce è quasi accecante :P
Parchetto
A spasso per Leganés
...e a noi 'ce gusta'!
Poi ovviamente va fatto notare che anche i madrileni hanno assaporato il teporino mezzo estivo di oggi! Come resistere a improvvisare una siesta?!
Ecco infatti il nonnetto che insieme al suo fedele cagnolino lì di fianco, si appisola su se stesso confortato dal calorino del mezzogiorno!
Lavoratori...
Monday, May 26, 2008
La rigidez de los formularios
Maandag 26 mei
De afgelopen dagen kon je bijna niet anders dan binnen blijven. Overal in Europa - van Nederland tot Italië - is de lente in alle hevigheid losgebarsten, maar op het Iberische schiereiland is het kommer en kwel. Het is fris, het regent geregeld en dat wind maakt het er niet beter op. De voorspellingen voor de komende week zijn niet hoopgevend dus voorlopig is het binnenzitten. Ik heb dus maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om een en ander te organiseren en met mijn werk voor IEPALA te beginnen. Ik zit nu in een team onderzoekers van het IECAH, het Instituto de Estudios sobre Conflictos y Acción Humanitaria. Het IEPALA organiseert mijn project maar het werk wordt gedaan door IECAH. Ik heb alvast een opzet gemaakt met het opstellen van een lijst met concepten over conflicten, die wordt gebruikt om een thesaurus op te stellen. Een thesaurus is een soort woordenboek waarin een bepaald glossarium van woorden wordt georganiseerd. De terminologie over conflicten, vrede en dergelijke wordt in een bestandssysteem gezet zodat het vervolgens gekoppeld kan worden aan bepaalde websites en allerlei nuttige informatie. Hopelijk heb ik deze week een ontmoeting met de onderzoekers zodat ik precies weet wat de bedoeling is. Het is wel zo dat ik een subsidie kan krijgen voor mijn werk en bovendien voor langere tijd betrokken kan blijven bij het project, ook als weer terug in Nederland ben.
Intussen hebben we ook getracht om ons in te schrijven voor diverse cursussen, maar het blijkt toch niet altijd zo gemakkelijk te zijn. Het lijkt simpel om op internet een formulier in te vullen, maar de ene keer blijkt dat je een PDF-formulier vervolgens niet kunt opslaan en je het alsnog moet uitprinten en via de 'oude manier' op moet sturen of moet brengen, de andere keer is het formulier enkel toegesneden op studenten van de universiteit waardoor je een lange e-mailconversatie nodig hebt om je gegevens in te kunnen volgen. In dit laatste geval was het bij het formulier verplicht om alle velden in te vullen, inclusief studentnummer (heb ik dus niet), paspoortnummer (en het Nederlandse paspoortnummer paste niet in het formulier van acht tekens) of je tweede achternaam (Spanjaarden hebben twee achternamen, maar ik dus niet...). Vervolgens kreeg ik een toegewezen studentnummer, heb ik een nep-paspoortnummer ingevuld en maar een "X" opgeschreven in het veld voor de tweede achternaam...Op zich is het goed geregeld, maar ze hebben het toch niet helemaal goed doordacht...Nu moet je alsnog een hoop moeite doen om iets geregeld te krijgen...De cursussen zijn allemaal open voor 'buitenstaanders', maar het wordt je niet gemakkelijk gemaakt. Morgen maken we er misschien een "universiteitsdagje" van. Klinkt simpel, maar één universiteit ligt helemaal in het oosten van de stad (Universidad Alcalá de Henares), de andere in Leganés, in het zuiden en buiten de stad. Je kunt bij die laatste (Universidad Carlos III) wel met de metro komen, maar het ligt in een andere zone en dus moet je bijbetalen. Mijn metrokaart is voor zone A (het centrum en zo'n beetje de hele stad), maar voor de zones B1, B2, B3, C1 en C2 moet je steeds bijbetalen. De andere universiteit, Universidad Rey Juan Carlos, ligt in Aranguez, een stad buiten de provincie Madrid en die is enkel per bus te bereiken. Hopelijk kunnen we bij die universiteit alles per mail en post regelen...
En als klap op de vuurpijl is er dan onze inschrijving voor een cursus in Jaca (Baskenland). Nadat we geen reactie kregen heb ik maar gebeld, ook al was het telefoonnummer vorige week nog alleen een fax. Althans...de enorm harde pieptoon maakte duidelijk dat de telefoon uit stond...
Er werd me nu verteld dat het telefoonnummer en e-mailadres veranderd is en dat ik dus maar dat andere nummer moest bellen. De onvriendelijke meneer van dat andere nummer vertelde me dat degenen die over de inschrijving gaan, op reis zijn naar Brussel en Luxemburg...Zucht. Ik zou binnenkort bericht krijgen...We zijn in Spanje, dus we zullen zien...
In huis lijkt alles wel genormaliseerd. Althans, hoe veel gekker kan het nog worden? De Chilenen zijn nog steeds vreemd, maar voor de rest is het tenminste rustig. Het weekend zijn we toch nog even voor een kebab in het centrum geweest (een week zonder kebab is ondoenlijk en onacceptabel), maar dat was het dan wel. Voor onze flat ligt een uitstekend restaurant, "Vips", een keten die meerdere restaurants in de stad heeft. Voor €7 heb je een maaltijd en drinken. Ideaal voor de zondag. Het eten smaakt er bovendien uitstekend. Als het weer zo blijft zullen we niet snel in het centrum belanden...
Maurice
De afgelopen dagen kon je bijna niet anders dan binnen blijven. Overal in Europa - van Nederland tot Italië - is de lente in alle hevigheid losgebarsten, maar op het Iberische schiereiland is het kommer en kwel. Het is fris, het regent geregeld en dat wind maakt het er niet beter op. De voorspellingen voor de komende week zijn niet hoopgevend dus voorlopig is het binnenzitten. Ik heb dus maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om een en ander te organiseren en met mijn werk voor IEPALA te beginnen. Ik zit nu in een team onderzoekers van het IECAH, het Instituto de Estudios sobre Conflictos y Acción Humanitaria. Het IEPALA organiseert mijn project maar het werk wordt gedaan door IECAH. Ik heb alvast een opzet gemaakt met het opstellen van een lijst met concepten over conflicten, die wordt gebruikt om een thesaurus op te stellen. Een thesaurus is een soort woordenboek waarin een bepaald glossarium van woorden wordt georganiseerd. De terminologie over conflicten, vrede en dergelijke wordt in een bestandssysteem gezet zodat het vervolgens gekoppeld kan worden aan bepaalde websites en allerlei nuttige informatie. Hopelijk heb ik deze week een ontmoeting met de onderzoekers zodat ik precies weet wat de bedoeling is. Het is wel zo dat ik een subsidie kan krijgen voor mijn werk en bovendien voor langere tijd betrokken kan blijven bij het project, ook als weer terug in Nederland ben.
Intussen hebben we ook getracht om ons in te schrijven voor diverse cursussen, maar het blijkt toch niet altijd zo gemakkelijk te zijn. Het lijkt simpel om op internet een formulier in te vullen, maar de ene keer blijkt dat je een PDF-formulier vervolgens niet kunt opslaan en je het alsnog moet uitprinten en via de 'oude manier' op moet sturen of moet brengen, de andere keer is het formulier enkel toegesneden op studenten van de universiteit waardoor je een lange e-mailconversatie nodig hebt om je gegevens in te kunnen volgen. In dit laatste geval was het bij het formulier verplicht om alle velden in te vullen, inclusief studentnummer (heb ik dus niet), paspoortnummer (en het Nederlandse paspoortnummer paste niet in het formulier van acht tekens) of je tweede achternaam (Spanjaarden hebben twee achternamen, maar ik dus niet...). Vervolgens kreeg ik een toegewezen studentnummer, heb ik een nep-paspoortnummer ingevuld en maar een "X" opgeschreven in het veld voor de tweede achternaam...Op zich is het goed geregeld, maar ze hebben het toch niet helemaal goed doordacht...Nu moet je alsnog een hoop moeite doen om iets geregeld te krijgen...De cursussen zijn allemaal open voor 'buitenstaanders', maar het wordt je niet gemakkelijk gemaakt. Morgen maken we er misschien een "universiteitsdagje" van. Klinkt simpel, maar één universiteit ligt helemaal in het oosten van de stad (Universidad Alcalá de Henares), de andere in Leganés, in het zuiden en buiten de stad. Je kunt bij die laatste (Universidad Carlos III) wel met de metro komen, maar het ligt in een andere zone en dus moet je bijbetalen. Mijn metrokaart is voor zone A (het centrum en zo'n beetje de hele stad), maar voor de zones B1, B2, B3, C1 en C2 moet je steeds bijbetalen. De andere universiteit, Universidad Rey Juan Carlos, ligt in Aranguez, een stad buiten de provincie Madrid en die is enkel per bus te bereiken. Hopelijk kunnen we bij die universiteit alles per mail en post regelen...
En als klap op de vuurpijl is er dan onze inschrijving voor een cursus in Jaca (Baskenland). Nadat we geen reactie kregen heb ik maar gebeld, ook al was het telefoonnummer vorige week nog alleen een fax. Althans...de enorm harde pieptoon maakte duidelijk dat de telefoon uit stond...
Er werd me nu verteld dat het telefoonnummer en e-mailadres veranderd is en dat ik dus maar dat andere nummer moest bellen. De onvriendelijke meneer van dat andere nummer vertelde me dat degenen die over de inschrijving gaan, op reis zijn naar Brussel en Luxemburg...Zucht. Ik zou binnenkort bericht krijgen...We zijn in Spanje, dus we zullen zien...
In huis lijkt alles wel genormaliseerd. Althans, hoe veel gekker kan het nog worden? De Chilenen zijn nog steeds vreemd, maar voor de rest is het tenminste rustig. Het weekend zijn we toch nog even voor een kebab in het centrum geweest (een week zonder kebab is ondoenlijk en onacceptabel), maar dat was het dan wel. Voor onze flat ligt een uitstekend restaurant, "Vips", een keten die meerdere restaurants in de stad heeft. Voor €7 heb je een maaltijd en drinken. Ideaal voor de zondag. Het eten smaakt er bovendien uitstekend. Als het weer zo blijft zullen we niet snel in het centrum belanden...
Maurice
Thursday, May 22, 2008
Lo que me gusta mucho de Madrid
Ora come ora è questo che apprezzo davvero di questa autunnale capitale:
Quevedo: perchè lì una birra costa solo 1,25 e le favolose tapas che ti danno sono gratis...e normalmente a Madrid le tapas NON sono gratis.
Nemrut: perchè ieri sera abbiamo preso due doner kebab e una bottiglietta d'acqua e quando gli abbiamo dato 10 euro per pagarne 8,20, ci hanno dato 11,80 di resto :) :) :) e il kebab da Nemrut ha già una certa fama di per sè...è semplicemente il migliore
Plaza Mayor: perchè gira e rigira ogni scorciatoia passa da lì! :P
Eroski: perchè ci permette di nutrirci di ogni schifezza e/o leccornia ma anche roba sana a soli 0,45 o 0,99 cents!
e che la lista continui...
Quevedo: perchè lì una birra costa solo 1,25 e le favolose tapas che ti danno sono gratis...e normalmente a Madrid le tapas NON sono gratis.
Nemrut: perchè ieri sera abbiamo preso due doner kebab e una bottiglietta d'acqua e quando gli abbiamo dato 10 euro per pagarne 8,20, ci hanno dato 11,80 di resto :) :) :) e il kebab da Nemrut ha già una certa fama di per sè...è semplicemente il migliore
Plaza Mayor: perchè gira e rigira ogni scorciatoia passa da lì! :P
Eroski: perchè ci permette di nutrirci di ogni schifezza e/o leccornia ma anche roba sana a soli 0,45 o 0,99 cents!
e che la lista continui...
THIJS: a man whose blood is made of alcohol…
Spicy chicken and a salsa that only Thijs liked...
…todavía, lo que es más increíble es que nunca llega a ser borracho!
CHUPITOS!
The Editors
The tale of the three boxes of cornflakes: Chileense Jut & Jul in onze casa
Woensdag 21 mei
Ik had al eerder gemeld, dat we hier fraai volk in huis hebben, dus vandaag ging de soap weer door. Ik weet nu, dat er vier Chilenen in huis zijn; twee stelletjes die ook een dubbele kamer hebben. Ze houden de cliché's van luie, apathische en nietsdoende Latino's wel in stand. Da's jammer. De deur van de badkamer zat vandaag dicht en eerst dachten wij nog, dat die bezet was. Later kwam echter een van de Chilenen naar onze kamer. Eigenlijk om te vragen of een van ons op de badkamer zat. Wel...we zaten allebei in de kamer, dus wat moet je dan antwoorden? Tja, als wij daar niet zijn, dan zit er óf iemand anders of de deur zit vast. Het bleek het laatste. Elena en ik liepen naar de badkamerdeur en de twee Chileense meiden vertelden, dat er niemand anders in huis was en dat de deur dus vast zat. Dat kan. Vervolgens zei ik maar, "zullen we dan Gonzalo bellen"? (de Argentijn van de organisatie) Elena deed dat toen, terwijl de Chilenen zich weer terugtrokken in hun kamer... Zucht... Zelf actie ondernemen zit er niet in voor dit quasi-autistische Piet-Lut-gezelschap. Ik wilde zelf ook wel de deur open proberen te maken, maar ja als er iets kapot zou gaan wilde ík niet verantwoordelijk zijn. Gonzalo was er binnen no-time, sneed een stuk plastic uit een plastic fles en ging aan de slag om de deur in dievenstijl open te maken. Ik had al het vermoeden dat dat niet zou lukken, want de deur heeft een schuifslotje en geen klinkslot. Het was mij wel duidelijk, dat het slot klem zat en dat je met een combinatie van vernuft en kracht de deur wel open kon krijgen...maar ik moest dat eerst even uitleggen in het Spaans. Tja, mijn 'technische' Spaans is nog niet zo vergevorderd.
Enfin, toen de Argentijn even uit het zicht was, rook ik mijn kans en uiteindelijk heb ik maar wat aan de deur gerammeld en aan de knop gedraaid net zolang tot 'ie openging. Een van de Chileense meiden kwam naar buiten met een "oh, het is gelukt" en een "de volgende keer vragen we jou wel als er iets gerepareerd moet worden". Zelf iets doen zit er blijkbaar niet in. Stel je voor zeg. Een van hun mannen die de handen uit de mouwen steekt? Vergeet het maar.
Onmogelijk voor die twee Chileense 'kerels' (vanaf heden aan te duiden met: Jut & Jul), die als wereldvreemde jan doedels achter hun laptop zitten. Duidelijk niet gewend om zelf een probleem op te lossen. Het is dus helder, dat ik met deze vier figuren geen vriendschapsrelatie op zal bouwen. Dat hoeft ook niet. Laten we hopen, dat ik ze na drie weken niet zo beu ben dat er een Europees-Zuid-Amerikaanse oorlog in Calle Marqués de Lozoya uitbreekt...
De twee jongens (van de termen mannen en kerels dalen we af naar de term benaming jongens) komen nooit uit hun kamer en zeggen geen woord. Eentje is een bebaarde nietsnut, de andere is een nep-Rasta. Nep-rasta? Ja, echte rasta's zijn meestal vrolijke, open en spraakzame gasten. Deze niet. Deze is dus nep.
En dan ben ik met Elena in huis juist degene die het minste Spaans spreekt, in vergelijking met de vier Chilenen, de Mexicaan, de Andalusiër en de jongen uit Equatoriaal Guinee (voor degenen die niet weten waar dat ligt: het ligt in Oostelijk Afrika en het is het enige Spaanssprekende land van Afrika). Niets van te merken.
De Chilenen hebben ook de gewoonte om voor een hele week eten te maken. Beter gezegd: ze maken een grote pot met soep en worst en eten daar dan de hele week van. Of het nou geldgebrek of tijdgebrek is (of luiheid) weet ik niet, maar ik vind het maar vreemd. Als een van die dames dan ook nog zegt "hebben jullie zelf pannen gekocht? Wel een goed idee, want hier is het niet schoon"...is het hek van de dam. Ja hallo, DOE ER DAN WAT AAN. Misschien, and it is just a wild guess, you could start cleaning this mess!
Op deze dag paste het geheel in het sfeertje om de koelkast schoon te maken. Na onze eigen kamer en de keuken was het nu de beurt aan de koelkast. Er lagen liefst drie lege dozen cornflakes op de koelkast, gedateerd (verloopdatum) van oktober 2007, november 2007 en maart 2008. Ze lagen daar waarschijnlijk al maanden stof te vangen. Bovendien lagen er oude kranten en tijdschriften en een bankbrief van iemand die niet meer in dit huis woont...Niemand die ooit op het idee kwam een en ander schoon te maken. Die stof waait zo je koelkast met eten in. Lekker. Met zwaar geschut heb ik dat geschrobd, terwijl Elena de kookplaat weer eens onder handen heeft genomen. De koelkast is in ieder geval weer, al is 'ie van binnen nog niet helemaal te vertrouwen (en dan heb ik nog niet eens verhaald over een groen stuk paprika dat we vorige week in de koelkast vonden. Het was eigenlijk grijs van de schimmel. Wist niet dat dan kon). Voor de rest hebben we nu onze eigen pannen, onze eigen snij- en schoonmaakplankjes, eigen bezem...eigenlijk delen we niks meer met de rest van dit volk. Uitstekend! Ben je nu nog verbaasd ,dat de levensstandaard van Latino's lager is dan van Europeanen? Ok, ok, dat was een grapje, maar toch. Van je huisgenoten moet je het hebben. Does it ring a bell? Ah, Granada...
Na deze ervaringen zijn we 's avonds richting QUEVEDO gegaan voor weer twee biertjes en tapas. Goedkoop en overheerlijk. Nu iets van "panzerotti" gehad, of "empanadas" in Spanje. Het zijn deegkoekjes met tomaat en kaas. En dan nog kroketjes. Voor €3,75 weer de deur uit. Viva Madrid! Viva Quevedo!
Vervolgens de avond afgesloten (al zijn we eerst nog naar een andere Flamenco-bar geweest) in La Soleá voor uitstekende flamenco. Met Ismus ben ik daar in 2006 blijven hangen met enkele volhouders (de rest had geen geduld om te wachten), want de sfeer bouwt langzaam op. Er zitten helaas vooral toeristen, maar goed, niks aan te doen. Daar zong dezelfde man als in 2006 en hij lijkt toch wel 'de grote man' daar. Een zeer sterke, hese stem van het zingen en roken, maar je kunt in La Soleá uitstekend je avond doorbrengen. Nog gepraat met een blanke Mexicaan die nog wat woordjes Nederlands wilde leren en daarna toch maar weer eens de laatste metro genomen...We ontdekten ook nog hoe misleidend de metrokaartjes zijn. La Latina lijkt ver weg, maar is uiteindelijk maar een paar minuten verwijderd van Plaza Mayor.
Eenmaal in ons huis bleek onze zeep gebietst...Door wie? Uiteraard de Chilenen. Omdat de fles later weer in de badkamer stond, bleek dat die gebruikt was om te douchen. Geld en tijd om zeep te kopen hebben ze blijkbaar niet. Het zal niet het laatste verhaal zijn over de Jut, Jul & aanhang...
Maurice
Ik had al eerder gemeld, dat we hier fraai volk in huis hebben, dus vandaag ging de soap weer door. Ik weet nu, dat er vier Chilenen in huis zijn; twee stelletjes die ook een dubbele kamer hebben. Ze houden de cliché's van luie, apathische en nietsdoende Latino's wel in stand. Da's jammer. De deur van de badkamer zat vandaag dicht en eerst dachten wij nog, dat die bezet was. Later kwam echter een van de Chilenen naar onze kamer. Eigenlijk om te vragen of een van ons op de badkamer zat. Wel...we zaten allebei in de kamer, dus wat moet je dan antwoorden? Tja, als wij daar niet zijn, dan zit er óf iemand anders of de deur zit vast. Het bleek het laatste. Elena en ik liepen naar de badkamerdeur en de twee Chileense meiden vertelden, dat er niemand anders in huis was en dat de deur dus vast zat. Dat kan. Vervolgens zei ik maar, "zullen we dan Gonzalo bellen"? (de Argentijn van de organisatie) Elena deed dat toen, terwijl de Chilenen zich weer terugtrokken in hun kamer... Zucht... Zelf actie ondernemen zit er niet in voor dit quasi-autistische Piet-Lut-gezelschap. Ik wilde zelf ook wel de deur open proberen te maken, maar ja als er iets kapot zou gaan wilde ík niet verantwoordelijk zijn. Gonzalo was er binnen no-time, sneed een stuk plastic uit een plastic fles en ging aan de slag om de deur in dievenstijl open te maken. Ik had al het vermoeden dat dat niet zou lukken, want de deur heeft een schuifslotje en geen klinkslot. Het was mij wel duidelijk, dat het slot klem zat en dat je met een combinatie van vernuft en kracht de deur wel open kon krijgen...maar ik moest dat eerst even uitleggen in het Spaans. Tja, mijn 'technische' Spaans is nog niet zo vergevorderd.
Enfin, toen de Argentijn even uit het zicht was, rook ik mijn kans en uiteindelijk heb ik maar wat aan de deur gerammeld en aan de knop gedraaid net zolang tot 'ie openging. Een van de Chileense meiden kwam naar buiten met een "oh, het is gelukt" en een "de volgende keer vragen we jou wel als er iets gerepareerd moet worden". Zelf iets doen zit er blijkbaar niet in. Stel je voor zeg. Een van hun mannen die de handen uit de mouwen steekt? Vergeet het maar.
Onmogelijk voor die twee Chileense 'kerels' (vanaf heden aan te duiden met: Jut & Jul), die als wereldvreemde jan doedels achter hun laptop zitten. Duidelijk niet gewend om zelf een probleem op te lossen. Het is dus helder, dat ik met deze vier figuren geen vriendschapsrelatie op zal bouwen. Dat hoeft ook niet. Laten we hopen, dat ik ze na drie weken niet zo beu ben dat er een Europees-Zuid-Amerikaanse oorlog in Calle Marqués de Lozoya uitbreekt...
De twee jongens (van de termen mannen en kerels dalen we af naar de term benaming jongens) komen nooit uit hun kamer en zeggen geen woord. Eentje is een bebaarde nietsnut, de andere is een nep-Rasta. Nep-rasta? Ja, echte rasta's zijn meestal vrolijke, open en spraakzame gasten. Deze niet. Deze is dus nep.
En dan ben ik met Elena in huis juist degene die het minste Spaans spreekt, in vergelijking met de vier Chilenen, de Mexicaan, de Andalusiër en de jongen uit Equatoriaal Guinee (voor degenen die niet weten waar dat ligt: het ligt in Oostelijk Afrika en het is het enige Spaanssprekende land van Afrika). Niets van te merken.
De Chilenen hebben ook de gewoonte om voor een hele week eten te maken. Beter gezegd: ze maken een grote pot met soep en worst en eten daar dan de hele week van. Of het nou geldgebrek of tijdgebrek is (of luiheid) weet ik niet, maar ik vind het maar vreemd. Als een van die dames dan ook nog zegt "hebben jullie zelf pannen gekocht? Wel een goed idee, want hier is het niet schoon"...is het hek van de dam. Ja hallo, DOE ER DAN WAT AAN. Misschien, and it is just a wild guess, you could start cleaning this mess!
Op deze dag paste het geheel in het sfeertje om de koelkast schoon te maken. Na onze eigen kamer en de keuken was het nu de beurt aan de koelkast. Er lagen liefst drie lege dozen cornflakes op de koelkast, gedateerd (verloopdatum) van oktober 2007, november 2007 en maart 2008. Ze lagen daar waarschijnlijk al maanden stof te vangen. Bovendien lagen er oude kranten en tijdschriften en een bankbrief van iemand die niet meer in dit huis woont...Niemand die ooit op het idee kwam een en ander schoon te maken. Die stof waait zo je koelkast met eten in. Lekker. Met zwaar geschut heb ik dat geschrobd, terwijl Elena de kookplaat weer eens onder handen heeft genomen. De koelkast is in ieder geval weer, al is 'ie van binnen nog niet helemaal te vertrouwen (en dan heb ik nog niet eens verhaald over een groen stuk paprika dat we vorige week in de koelkast vonden. Het was eigenlijk grijs van de schimmel. Wist niet dat dan kon). Voor de rest hebben we nu onze eigen pannen, onze eigen snij- en schoonmaakplankjes, eigen bezem...eigenlijk delen we niks meer met de rest van dit volk. Uitstekend! Ben je nu nog verbaasd ,dat de levensstandaard van Latino's lager is dan van Europeanen? Ok, ok, dat was een grapje, maar toch. Van je huisgenoten moet je het hebben. Does it ring a bell? Ah, Granada...
Na deze ervaringen zijn we 's avonds richting QUEVEDO gegaan voor weer twee biertjes en tapas. Goedkoop en overheerlijk. Nu iets van "panzerotti" gehad, of "empanadas" in Spanje. Het zijn deegkoekjes met tomaat en kaas. En dan nog kroketjes. Voor €3,75 weer de deur uit. Viva Madrid! Viva Quevedo!
Vervolgens de avond afgesloten (al zijn we eerst nog naar een andere Flamenco-bar geweest) in La Soleá voor uitstekende flamenco. Met Ismus ben ik daar in 2006 blijven hangen met enkele volhouders (de rest had geen geduld om te wachten), want de sfeer bouwt langzaam op. Er zitten helaas vooral toeristen, maar goed, niks aan te doen. Daar zong dezelfde man als in 2006 en hij lijkt toch wel 'de grote man' daar. Een zeer sterke, hese stem van het zingen en roken, maar je kunt in La Soleá uitstekend je avond doorbrengen. Nog gepraat met een blanke Mexicaan die nog wat woordjes Nederlands wilde leren en daarna toch maar weer eens de laatste metro genomen...We ontdekten ook nog hoe misleidend de metrokaartjes zijn. La Latina lijkt ver weg, maar is uiteindelijk maar een paar minuten verwijderd van Plaza Mayor.
Eenmaal in ons huis bleek onze zeep gebietst...Door wie? Uiteraard de Chilenen. Omdat de fles later weer in de badkamer stond, bleek dat die gebruikt was om te douchen. Geld en tijd om zeep te kopen hebben ze blijkbaar niet. Het zal niet het laatste verhaal zijn over de Jut, Jul & aanhang...
Maurice
Abiertos a la imaginación...
Allora, aggiornamenti:
1) abbiamo conosciuto i tanto misteriosi e LATITANTI coinquilini che mancavano all'appello...Ma prima di tutto va spiegata la circostanza in cui tale EVENTO è praticamente avvenuto. Ed ecco qui la storiella: ...C'era una volta un piso (appartamento) in calle Marques de Lozoya, 15 quarto piano - porta A, che ospitava al suo interno tanta tanta gente che neanche si conosceva. Correva voce che gli abitanti di quell'ameno piso fossero in parte argentini, in parte cileni, in parte italiani, in parte questo e in parte quello…Un bel dia la puerta di uno de los baños (quanto sa essere facile lo spagnolo, eh!) si chiuse da sè e restò bloccata...A quel punto (evidentemente d’allarme), gli abitanti del piso sgattaiolarono fuori dalle loro buie e polverose stanze interrogandosi su CHI fosse rimasto chiuso in bagno senza rispondere…Una donnina dalla capigliatura nera avvolta in una coda perenne comincia a bussare alla puerta di ognuno chiedendo “ma ci sei tu in bagno?”, che è una domanda già di per sé moooooolto intelligente da porgere a chi ti apre. Ebbene, la simpatica e perspicace Tamara, è questo il suo nome, riuscì a radunare ben 6 persone per risolvere il mistero della porta del bagno: Felipe, cileno e nonché compagno (in senso biblico) di Tamara, Costanza e Christian anche loro cileni e compagni nel medesimo senso (e di cui il maschio fa finta di essere un esemplare di uomo-rasta che di rasta non ha niente se non i rasta in testa ma in quanto a spirito rasta quello è semplicemente NOT THERE), e i nostri eroi, ossia, il biondo olandese e la brunetta italiana. Rodrigo e Daniel, già conosciuti prima in circostanze altrettanto “particolari” (Daniel, ad esempio, ci svegliò alle 4.30 del mattino perché si era scordato le chiavi in camera!) erano quel giorno l’uno a lavorare, l’altro in Università, perciò non potevano essere incriminati per essere rimasti chiusi dentro ed essersi improvvisamente zittiti…Sì, questa era la ricostruzione di Sherlock-Tamara. Scambiate due ipotesi alternative con gli altri abitanti, i signori Felipe e Christian si re-rintanarono nelle loro cave primitive e polverose e lasciarono il compito del trovare SOLUZIONE alle loro rispettive dame, che per dirla tutta chiesero ai nostri eroi “embè che si fa?” i quali pertanto proposero di chiamare il Signor proprietario della casa, Gonzalo cosìche la riparasse…I 4 cileni scomparvero nuovamente e quando Gonzalo arrivò, si rivelò alquanto privo di doti-da-riparazione e alla fine della fiera il biondo olandese prese la porta di petto e l’aprì. E fu così che i nostri eroi poterono riutilizzare il bagno, i due cileni Felipe e Tamara altrettanto (con la differenza che per qualche motivo a Felipe, nel bagno, piace fumarci…)…
***FIN***
In realtà le storielle sui rappresentanti del popolo cileno non sarebbero finite qui…Perché uno le nota le stranezze, le cose da “boh!”, osserva, analizza…pensa…e forse farebbe bene a non pensare affatto. Ma del resto, se sti benedetti cileni si cucinano una pentolonata di lenticchie e wurstel per una settimana intera, o una pentolata di pasta in bianco che schiaffano in frigo per giorni e di quello si nutrono per giorni, se quello ti fuma in bagno e usa la doccia come posacenere, se prendono DI NOTTE mentre tu sei fuori il TUO proprio sapone delle mani (vedi sopra!) da ben soli 0,80 centesimi (W i cinesi) per usarlo come bagnoschiuma per poi farlo magicamente ricomparire il mattino dopo come il topino coi dentini e le cento lire, se ogni volta che vedi Felipe o Christian sono capaci di dirti solo Hola e niente più, se vai sommando ste cose non ti viene naturale interrogarti e dirti tra te e te “ma sti poveri scemi????” e ho dimenticato dei cartoni di cornflakes vuoti e abbandonati sul frigo da un anno…ma ci vuole fantasia! ma comunque, qualcosa mi dice che nonostante tutto non potremo annoiarci!
2) la sottoscritta Elena C. si è tecnicamente messa a cercare un lavoretto estivo e ha praticamente diffuso curriculum a qualche negozietto di souvenir così da aver a che fare coi turisti che a lei fanno tanta simpatia. Tuttavia, si è resa conto di ragionare ancora con la testa della studentessa e non ha saputo resistere alla tentazione di sfruttare il suo staying nella capitale spagnola e di vedere cosa le offrivano le Universidades di Madrid e della Spagna in generale…Ebbene, la sottoscritta ha scoperto tanta roba interessante e si metterà a frequentare dei corsi estivi presso le suddette Università (che poi sarebbero: la Academia de Jaca (che si trova a Jaca, provincia di Zaragoza dove fino a Giugno c’è l’Expo2008…anche se poi Jaca è praticamente quasi in Bascolandia!), la Universidad Carlos III e la Uni Rey Juan Carlos…) e se ve lo state chiedendo, il re Carlos andava di moda, sì :P Vedremo, vedremo…
1) abbiamo conosciuto i tanto misteriosi e LATITANTI coinquilini che mancavano all'appello...Ma prima di tutto va spiegata la circostanza in cui tale EVENTO è praticamente avvenuto. Ed ecco qui la storiella: ...C'era una volta un piso (appartamento) in calle Marques de Lozoya, 15 quarto piano - porta A, che ospitava al suo interno tanta tanta gente che neanche si conosceva. Correva voce che gli abitanti di quell'ameno piso fossero in parte argentini, in parte cileni, in parte italiani, in parte questo e in parte quello…Un bel dia la puerta di uno de los baños (quanto sa essere facile lo spagnolo, eh!) si chiuse da sè e restò bloccata...A quel punto (evidentemente d’allarme), gli abitanti del piso sgattaiolarono fuori dalle loro buie e polverose stanze interrogandosi su CHI fosse rimasto chiuso in bagno senza rispondere…Una donnina dalla capigliatura nera avvolta in una coda perenne comincia a bussare alla puerta di ognuno chiedendo “ma ci sei tu in bagno?”, che è una domanda già di per sé moooooolto intelligente da porgere a chi ti apre. Ebbene, la simpatica e perspicace Tamara, è questo il suo nome, riuscì a radunare ben 6 persone per risolvere il mistero della porta del bagno: Felipe, cileno e nonché compagno (in senso biblico) di Tamara, Costanza e Christian anche loro cileni e compagni nel medesimo senso (e di cui il maschio fa finta di essere un esemplare di uomo-rasta che di rasta non ha niente se non i rasta in testa ma in quanto a spirito rasta quello è semplicemente NOT THERE), e i nostri eroi, ossia, il biondo olandese e la brunetta italiana. Rodrigo e Daniel, già conosciuti prima in circostanze altrettanto “particolari” (Daniel, ad esempio, ci svegliò alle 4.30 del mattino perché si era scordato le chiavi in camera!) erano quel giorno l’uno a lavorare, l’altro in Università, perciò non potevano essere incriminati per essere rimasti chiusi dentro ed essersi improvvisamente zittiti…Sì, questa era la ricostruzione di Sherlock-Tamara. Scambiate due ipotesi alternative con gli altri abitanti, i signori Felipe e Christian si re-rintanarono nelle loro cave primitive e polverose e lasciarono il compito del trovare SOLUZIONE alle loro rispettive dame, che per dirla tutta chiesero ai nostri eroi “embè che si fa?” i quali pertanto proposero di chiamare il Signor proprietario della casa, Gonzalo cosìche la riparasse…I 4 cileni scomparvero nuovamente e quando Gonzalo arrivò, si rivelò alquanto privo di doti-da-riparazione e alla fine della fiera il biondo olandese prese la porta di petto e l’aprì. E fu così che i nostri eroi poterono riutilizzare il bagno, i due cileni Felipe e Tamara altrettanto (con la differenza che per qualche motivo a Felipe, nel bagno, piace fumarci…)…
***FIN***
In realtà le storielle sui rappresentanti del popolo cileno non sarebbero finite qui…Perché uno le nota le stranezze, le cose da “boh!”, osserva, analizza…pensa…e forse farebbe bene a non pensare affatto. Ma del resto, se sti benedetti cileni si cucinano una pentolonata di lenticchie e wurstel per una settimana intera, o una pentolata di pasta in bianco che schiaffano in frigo per giorni e di quello si nutrono per giorni, se quello ti fuma in bagno e usa la doccia come posacenere, se prendono DI NOTTE mentre tu sei fuori il TUO proprio sapone delle mani (vedi sopra!) da ben soli 0,80 centesimi (W i cinesi) per usarlo come bagnoschiuma per poi farlo magicamente ricomparire il mattino dopo come il topino coi dentini e le cento lire, se ogni volta che vedi Felipe o Christian sono capaci di dirti solo Hola e niente più, se vai sommando ste cose non ti viene naturale interrogarti e dirti tra te e te “ma sti poveri scemi????” e ho dimenticato dei cartoni di cornflakes vuoti e abbandonati sul frigo da un anno…ma ci vuole fantasia! ma comunque, qualcosa mi dice che nonostante tutto non potremo annoiarci!
2) la sottoscritta Elena C. si è tecnicamente messa a cercare un lavoretto estivo e ha praticamente diffuso curriculum a qualche negozietto di souvenir così da aver a che fare coi turisti che a lei fanno tanta simpatia. Tuttavia, si è resa conto di ragionare ancora con la testa della studentessa e non ha saputo resistere alla tentazione di sfruttare il suo staying nella capitale spagnola e di vedere cosa le offrivano le Universidades di Madrid e della Spagna in generale…Ebbene, la sottoscritta ha scoperto tanta roba interessante e si metterà a frequentare dei corsi estivi presso le suddette Università (che poi sarebbero: la Academia de Jaca (che si trova a Jaca, provincia di Zaragoza dove fino a Giugno c’è l’Expo2008…anche se poi Jaca è praticamente quasi in Bascolandia!), la Universidad Carlos III e la Uni Rey Juan Carlos…) e se ve lo state chiedendo, il re Carlos andava di moda, sì :P Vedremo, vedremo…
Wednesday, May 21, 2008
Getting around Madrid
Parque del Retiro
With a tad of sun it would be crowded...
HUELGA - STAKING - SCIOPERO - STRIKE
So welcome to Napoli?
Fluffy and patient
Ah, good old Quevedo! Or...el puerco borracho :P
Well done Spanish...
Arte de la calle española
Music against the noise...good idea!
Es la manera de actuar en España: pero finalmente estoy 'dentro'
Maandag 19 & dinsdag 20 mei
Onze zondag was rustig en verrassend genoeg regende het in onze wijk niet, terwijl ik tot mijn grote verbazing op de televisie zag dat het in het stadion van Real Madrid - Santiago de Bernabeu - een behoorlijk natte bedoeling was (het lijkt hier wel herfst want het is bewolkt en winderig). Real won 5-2 in een jubelstemming ,want na de wedstrijd werd de beker uitgereikt en kon het feest begonnen...Was het voor Thijs en Sjaak toch zeer zeker de moeite waard om daarbij aanwezig te zijn. En Levante werkte nog mee ook. Toch knaken ontvangen en dan nog meewerken aan een Real-feestje...(Atlético verloor met 3-1 bij Valencia). Wel nog de keuken schoongemaakt, want het zijn me toch een stel varkens hier (nou ja, eigenlijk is dat een belediging voor de varkens). Een grondige schoonmaak van ons eigen keukenkastje en het kopen van EIGEN pannen om in te koken (stel je voor dat je moet delen, je moet er niet aan denken...) en er is weer een proper plekje in dit huis...
Maandag was het de bedoeling om naar het IEPALA te gaan. Uiteindelijk zijn Elena en ik aan het einde van de middag met de metro naar García Noblejas gegaan in de hoop om eindelijk eens te kunnen spreken met de directrice. Eenmaal daar, bleek dat ze aan de telefoon was en konden we geduldig gaan wachten ...Het wachten duurde lang en inmiddels was het 18.00 u. en verliet een aantal mensen al het gebouw om naar huis te gaan...Je zou bijna denken dat deze vrouw niet bestaat, maar ineens stond ze voor mijn neus. Eindelijk de mogelijkheid om een gesprek te hebben. De directrice is een vriendelijke, enthousiaste en ietwat alternatief uitziende vrouw, die erg geëngageerd lijkt in haar werk.
De vraag is natuurlijk, waarom ze nauwelijks meer reageerde op mijn mails (onze laatste fatsoenlijke correspondentie was van maart)? Het bleek dus dat het IEPALA over was gegaan op een nieuwe server en klaarblijkelijk leidde dat tot het verlies van een hoop e-mails. De meeste komen zelfs niet eens aan. Da's fraai. Ze veronschuldigde zich hiervoor, ook al vond zij het op háár beurt vreemd, dat ik niets meer van me liet horen. Ze dacht zelfs, dat ik niet meer geïnteresseerd was in de stage! Dat is pas mooi! E-mails en telefoontjes werkten blijkbaar allemaal niet. Nu is ze dan ook de directrice van dit instituut; ze heeft het erg druk en er zijn zoveel lopende projecten dat dit alles wel te begrijpen is. Uiteindelijk moet je gewoon de zogeheten stoute schoenen aantrekken en besluiten om naar Spanje te gaan. Ook al weet je niet of het gaat lukken, gewoon gaan en dan alles ter plekke regelen. Hieruit blijkt eens te meer dat het niet por falta de interés is, dus geen gebrek aan wil, maar simpelweg een stroeve communicatie. Als je eenmaal op de plaats van bestemming bent (net zoals in Granada), dan is alles zo geregeld. En zo geschiedde. Es la manera de actuar en España.
Wat is mijn functie bij het IEPALA? Kort gezegd houdt dat het opzetten van een 'conflictmeter' in, waarbij ik een glossarium op moet stellen van de terminologie van conflicten aan de hand van krantenartikelen, zodat een georganiseerde database opgezet kan worden waarbij informatie op een gemakkelijke manier te raadplegen is. Nadat zij overlegd had met een team van experts op dit onderdeel bleek iedereen enthousiast en werd ik dus toegevoegd aan een onderzoeksteam dat dit gaat opzetten. Het was een leuk gesprek, waarin ik ook de toezegging kreeg om met iemand te kunnen spreken die mij kan helpen met mijn thesis. Ik ben op zoek naar professoren, experts, congressen, conferenties, seminars en allerlei andere manieren om informatie te krijgen voor mijn thesis.
Het komt er allemaal op neer dat ik 's morgens voor het IEPALA ga werken en 's middags aan mijn thesis werk. Bovendien maakte men al duidelijk, dat ik wellicht ook in de toekomst betrokken kan blijven bij het instituut...Dat is alvast mooi.
Na dit nuttige gesprek waren we wel in voor een pizza...al was de keuze voor het restaurantje naast het IEPALA de blunder van de maand. Het restaurant was eigenlijk nog dicht maar pizza's konden ze wel serveren. En dat hadden we kunnen weten. We kregen een magnetronpizza, of iets wat er op leek, want het was zacht, slijmerig en de smaak was vreselijk. Mijn pizza "mediterraneo" was er eentje met verdacht veel tabakgeur- en smaak. Het scheen gewoon paprika te zijn, maar het was niet te eten. De pizza "kebab" van Elena was beter, maar ook niet echt lekker. Was dit de laatste pizza in Spanje? Vermoedelijk. De oven in ons huis is kapot en de verhalen van Thijs over een niet bijster smakelijke tagliatelle met een stukje ijzer. Nou, laten we het Italiaanse eten maar bewaren voor in Italië...of als het van de hand van Elena komt...
Iets met thuiskomen en koude kermis zou ik willen zeggen...De halve avond rondgelopen met een verstoorde maag. De enige redding is dan bier. Eerst snel naar huis, want we hadden van het IEPALA een grote stapel documenten en boeken meegekregen. Daarna de metro in om Thijs en Sjaak te zoeken, die zich in de Dubliners gevestigd hadden. Na wat bier & mojito aldaar zijn we naar Quevedo (onthoud die naam maar, ze zal nog wel vaker langskomen) gegaan om wat tapas te krijgen. Nadat we de vorige keer vier rondes hadden gehad zonder de traditionele, oorspronkelijke tapas (ham) voorgeschoteld te krijgen, was vooral Elena nu dolgelukkig met "vers van de pers" (of eigenlijk "vers van het rund dat op de bar stond") JAMÓN. Het smaakte uitstekend. De eigenaar werkt zes dagen per week (op zaterdag is ie dicht) keihard om voor bier & tapas te zorgen. Ik had bijna medelijden met het feit, dat we voor vier bier en tapas maar €5 betaalden (ofwel €1,25 voor een biertje)...
Daarna zijn we na veel zoeken (zelfs met mijn stadskaart lukte het maar half) in de Cava Baja beland, waar we naar een Flamenco-bar (La Soleá) wilden gaan, maar die was...dicht. Op zondag en maandag gesloten. Dan maar een barretje ingedoken waar Elena de chipsvoorraad plunderde. Vervolgens weer terug naar Dubliners, waar nog een paar pints volgde (en voor Elena een bord kip & friet) en voor Thijs en Sjaak een rits chupitos (alcoholshots). Een geslaagde avond. We hadden eigenlijk het plan om niet te laat terug te gaan en sowieso de laatste metro te nemen, maar dat plan viel in het water...Maar ja, naar huis gaan was ook geen optie. Elena en ik zijn en fin dus naar huis gelopen en omdat het Parque del Retiro 's nachts dicht is, was het nu ongeveer 50 minuten lopen. Flink doorlopen, maar ach?
Een dag waarop ik in elk geval vooruit ben gekomen met mijn stage en Elena bericht kreeg uit Maastricht dat haar Masteraanvraag in orde was...Nu alleen nog aangenomen worden.
Op dinsdag hebben we op internet voor Elena gezocht naar werk en voor ons tweetjes naar congressen, conferenties en cursussen. Na wat zoekwerk merkten we, dat zo'n beetje alle universiteiten zomercursussen aanbieden. Deze cursussen zijn meestal tussen of een maand lang of een week. Er wordt heel veel aangeboden en dat biedt perspectief. Omdat ik sowieso nog studiepunten nodig heb, wil ik er minimaal één doen, maar het liefst nog meer. Buiten dat, is het interessant, leerzaam en leuk. Kan ik weer wat meer de Spaanse taal oefenen en misschien nog wat mensen ontmoeten. De cursussen zijn vrij voor buitenstaanders en er wordt vaak maar een bescheiden vergoeding gevraagd. Het worden er naar alle waarschijnlijkheid vier:
- 30 juni-4 juli: "Cultura Europea, Cultura Nacionales", Universidad Carlos III de Madrid
- 7-11 juli: "La Posibilidad de otro mundo en América Latina: respuestas colectivas a la exclusión", Universidad de Alcalá
- 14-18 juli: een programma over de Europese Unie op de Real Academia Europea de Jaca, Universidad de Zaragoza.
- 21-25 juli: "La Fuerza Política de la Política Exterior", Universidad Rey Juan Carlos
Nuttig voor mijn thesis en als voorbereiding op volgend collegejaar in Maastricht wellicht. Drie cursussen vinden plaats op drie verschillende universiteiten in Madrid en eentje in Jaca, provincie Huesca...ofwel in Baskenland. Eigenlijk ligt dat Palacio de Congresos onderhand in Frankrijk. Ver van Madrid en omdat de trein hier ineens belachelijk duur is (ja, DUURDER dan ons aller NS) gaan we dan met de bus (als we aangenomen worden, dat spreekt). Een prestigieus instituut, waar je een diploma krijgt als je het examen met goed gevolg aflegd. De andere cursussen geven studiepunten en ook certificaten/diploma's, maar hebben geen examens.
Als ik in Madrid ben, wil ik wel wat te doen hebben...Stage en studeren en tussendoor hopelijk nog tijd voor wat "toeristje zijn" in Madrid, Granada...en hopelijk Barcelona of Valencia.
Vamos a ver.
Maurice
Onze zondag was rustig en verrassend genoeg regende het in onze wijk niet, terwijl ik tot mijn grote verbazing op de televisie zag dat het in het stadion van Real Madrid - Santiago de Bernabeu - een behoorlijk natte bedoeling was (het lijkt hier wel herfst want het is bewolkt en winderig). Real won 5-2 in een jubelstemming ,want na de wedstrijd werd de beker uitgereikt en kon het feest begonnen...Was het voor Thijs en Sjaak toch zeer zeker de moeite waard om daarbij aanwezig te zijn. En Levante werkte nog mee ook. Toch knaken ontvangen en dan nog meewerken aan een Real-feestje...(Atlético verloor met 3-1 bij Valencia). Wel nog de keuken schoongemaakt, want het zijn me toch een stel varkens hier (nou ja, eigenlijk is dat een belediging voor de varkens). Een grondige schoonmaak van ons eigen keukenkastje en het kopen van EIGEN pannen om in te koken (stel je voor dat je moet delen, je moet er niet aan denken...) en er is weer een proper plekje in dit huis...
Maandag was het de bedoeling om naar het IEPALA te gaan. Uiteindelijk zijn Elena en ik aan het einde van de middag met de metro naar García Noblejas gegaan in de hoop om eindelijk eens te kunnen spreken met de directrice. Eenmaal daar, bleek dat ze aan de telefoon was en konden we geduldig gaan wachten ...Het wachten duurde lang en inmiddels was het 18.00 u. en verliet een aantal mensen al het gebouw om naar huis te gaan...Je zou bijna denken dat deze vrouw niet bestaat, maar ineens stond ze voor mijn neus. Eindelijk de mogelijkheid om een gesprek te hebben. De directrice is een vriendelijke, enthousiaste en ietwat alternatief uitziende vrouw, die erg geëngageerd lijkt in haar werk.
De vraag is natuurlijk, waarom ze nauwelijks meer reageerde op mijn mails (onze laatste fatsoenlijke correspondentie was van maart)? Het bleek dus dat het IEPALA over was gegaan op een nieuwe server en klaarblijkelijk leidde dat tot het verlies van een hoop e-mails. De meeste komen zelfs niet eens aan. Da's fraai. Ze veronschuldigde zich hiervoor, ook al vond zij het op háár beurt vreemd, dat ik niets meer van me liet horen. Ze dacht zelfs, dat ik niet meer geïnteresseerd was in de stage! Dat is pas mooi! E-mails en telefoontjes werkten blijkbaar allemaal niet. Nu is ze dan ook de directrice van dit instituut; ze heeft het erg druk en er zijn zoveel lopende projecten dat dit alles wel te begrijpen is. Uiteindelijk moet je gewoon de zogeheten stoute schoenen aantrekken en besluiten om naar Spanje te gaan. Ook al weet je niet of het gaat lukken, gewoon gaan en dan alles ter plekke regelen. Hieruit blijkt eens te meer dat het niet por falta de interés is, dus geen gebrek aan wil, maar simpelweg een stroeve communicatie. Als je eenmaal op de plaats van bestemming bent (net zoals in Granada), dan is alles zo geregeld. En zo geschiedde. Es la manera de actuar en España.
Wat is mijn functie bij het IEPALA? Kort gezegd houdt dat het opzetten van een 'conflictmeter' in, waarbij ik een glossarium op moet stellen van de terminologie van conflicten aan de hand van krantenartikelen, zodat een georganiseerde database opgezet kan worden waarbij informatie op een gemakkelijke manier te raadplegen is. Nadat zij overlegd had met een team van experts op dit onderdeel bleek iedereen enthousiast en werd ik dus toegevoegd aan een onderzoeksteam dat dit gaat opzetten. Het was een leuk gesprek, waarin ik ook de toezegging kreeg om met iemand te kunnen spreken die mij kan helpen met mijn thesis. Ik ben op zoek naar professoren, experts, congressen, conferenties, seminars en allerlei andere manieren om informatie te krijgen voor mijn thesis.
Het komt er allemaal op neer dat ik 's morgens voor het IEPALA ga werken en 's middags aan mijn thesis werk. Bovendien maakte men al duidelijk, dat ik wellicht ook in de toekomst betrokken kan blijven bij het instituut...Dat is alvast mooi.
Na dit nuttige gesprek waren we wel in voor een pizza...al was de keuze voor het restaurantje naast het IEPALA de blunder van de maand. Het restaurant was eigenlijk nog dicht maar pizza's konden ze wel serveren. En dat hadden we kunnen weten. We kregen een magnetronpizza, of iets wat er op leek, want het was zacht, slijmerig en de smaak was vreselijk. Mijn pizza "mediterraneo" was er eentje met verdacht veel tabakgeur- en smaak. Het scheen gewoon paprika te zijn, maar het was niet te eten. De pizza "kebab" van Elena was beter, maar ook niet echt lekker. Was dit de laatste pizza in Spanje? Vermoedelijk. De oven in ons huis is kapot en de verhalen van Thijs over een niet bijster smakelijke tagliatelle met een stukje ijzer. Nou, laten we het Italiaanse eten maar bewaren voor in Italië...of als het van de hand van Elena komt...
Iets met thuiskomen en koude kermis zou ik willen zeggen...De halve avond rondgelopen met een verstoorde maag. De enige redding is dan bier. Eerst snel naar huis, want we hadden van het IEPALA een grote stapel documenten en boeken meegekregen. Daarna de metro in om Thijs en Sjaak te zoeken, die zich in de Dubliners gevestigd hadden. Na wat bier & mojito aldaar zijn we naar Quevedo (onthoud die naam maar, ze zal nog wel vaker langskomen) gegaan om wat tapas te krijgen. Nadat we de vorige keer vier rondes hadden gehad zonder de traditionele, oorspronkelijke tapas (ham) voorgeschoteld te krijgen, was vooral Elena nu dolgelukkig met "vers van de pers" (of eigenlijk "vers van het rund dat op de bar stond") JAMÓN. Het smaakte uitstekend. De eigenaar werkt zes dagen per week (op zaterdag is ie dicht) keihard om voor bier & tapas te zorgen. Ik had bijna medelijden met het feit, dat we voor vier bier en tapas maar €5 betaalden (ofwel €1,25 voor een biertje)...
Daarna zijn we na veel zoeken (zelfs met mijn stadskaart lukte het maar half) in de Cava Baja beland, waar we naar een Flamenco-bar (La Soleá) wilden gaan, maar die was...dicht. Op zondag en maandag gesloten. Dan maar een barretje ingedoken waar Elena de chipsvoorraad plunderde. Vervolgens weer terug naar Dubliners, waar nog een paar pints volgde (en voor Elena een bord kip & friet) en voor Thijs en Sjaak een rits chupitos (alcoholshots). Een geslaagde avond. We hadden eigenlijk het plan om niet te laat terug te gaan en sowieso de laatste metro te nemen, maar dat plan viel in het water...Maar ja, naar huis gaan was ook geen optie. Elena en ik zijn en fin dus naar huis gelopen en omdat het Parque del Retiro 's nachts dicht is, was het nu ongeveer 50 minuten lopen. Flink doorlopen, maar ach?
Een dag waarop ik in elk geval vooruit ben gekomen met mijn stage en Elena bericht kreeg uit Maastricht dat haar Masteraanvraag in orde was...Nu alleen nog aangenomen worden.
Op dinsdag hebben we op internet voor Elena gezocht naar werk en voor ons tweetjes naar congressen, conferenties en cursussen. Na wat zoekwerk merkten we, dat zo'n beetje alle universiteiten zomercursussen aanbieden. Deze cursussen zijn meestal tussen of een maand lang of een week. Er wordt heel veel aangeboden en dat biedt perspectief. Omdat ik sowieso nog studiepunten nodig heb, wil ik er minimaal één doen, maar het liefst nog meer. Buiten dat, is het interessant, leerzaam en leuk. Kan ik weer wat meer de Spaanse taal oefenen en misschien nog wat mensen ontmoeten. De cursussen zijn vrij voor buitenstaanders en er wordt vaak maar een bescheiden vergoeding gevraagd. Het worden er naar alle waarschijnlijkheid vier:
- 30 juni-4 juli: "Cultura Europea, Cultura Nacionales", Universidad Carlos III de Madrid
- 7-11 juli: "La Posibilidad de otro mundo en América Latina: respuestas colectivas a la exclusión", Universidad de Alcalá
- 14-18 juli: een programma over de Europese Unie op de Real Academia Europea de Jaca, Universidad de Zaragoza.
- 21-25 juli: "La Fuerza Política de la Política Exterior", Universidad Rey Juan Carlos
Nuttig voor mijn thesis en als voorbereiding op volgend collegejaar in Maastricht wellicht. Drie cursussen vinden plaats op drie verschillende universiteiten in Madrid en eentje in Jaca, provincie Huesca...ofwel in Baskenland. Eigenlijk ligt dat Palacio de Congresos onderhand in Frankrijk. Ver van Madrid en omdat de trein hier ineens belachelijk duur is (ja, DUURDER dan ons aller NS) gaan we dan met de bus (als we aangenomen worden, dat spreekt). Een prestigieus instituut, waar je een diploma krijgt als je het examen met goed gevolg aflegd. De andere cursussen geven studiepunten en ook certificaten/diploma's, maar hebben geen examens.
Als ik in Madrid ben, wil ik wel wat te doen hebben...Stage en studeren en tussendoor hopelijk nog tijd voor wat "toeristje zijn" in Madrid, Granada...en hopelijk Barcelona of Valencia.
Vamos a ver.
Maurice
Sunday, May 18, 2008
Una semana de otoño en Madrid...Y bienvenidos a España otra vez Elena
Zondag 18 mei
Het weekje van maandag 12 mei tot en met zaterdag 17 mei...
Na een weekje toch maar weer eens wat op het weblog zetten. Na de fantastische ervaring van Atlético Madrid was maandag een rustige dag en na wat aan mijn thesis gewerkt te hebben ben ik ’s avonds met Homero naar een tapas restaurantje – Quevedo – gegaan. Er werd me altijd verteld dat tapas in Madrid (of eigenlijk buiten Andalucía) niet gratis is bij een drankje en dat klopt tot op zekere hoogte ook wel. Tenzij je een ‘local’ kent die de weg weet…Deze tapasbar is fantastisch en doet denken aan de legendarische Bella y La Bestia van Granada. We hebben twee uur gepraat en samen vier biertjes verder was de rekening slechts €11.50, wat neerkomt op zo’n €1.50 voor een biertje. En dat in de hoofdstad van Madrid. Zo, weer een adresje om te onthouden. De tapas smaakte bovendien prima. Friet, kaas, worstjes, ham, het smaakte allemaal prima…Nederlanders waren er ook weer in de bar, maar het was gelukkig nog genoeg authentiek Spaans. Zo’n bar waar de vloer bezaaid is met papiertjes, sigarettenpeuken en andere viezigheden.
Dinsdagmorgen ging de wekker al vroeg omdat Homero moest werken op de universiteit en ik besloot om met hem mee de deur uit te gaan. Ik ging alvast naar mijn toekomstige adres, Marqués de Lozoya 15, 4A en daar belde ik met iemand van het agentschap. Ik zou eigenlijk pas om 17.00 u. naar binnen mogen maar uiteindelijk kon ik er 15.00 u. van maken, al betekende dat wel urenlang zitten en wachten. Echt beweeglijk was ik al niet met mijn twee koffers, waarvan er eentje alweer brak door het gewicht. Na uren lezen, Sudoko’en en niksen werd ik om 13.20 u. uit mijn lijden verlost door Gonzalo, de Argentijn die me eerder al de kamer had laten zien. Ik kon al naar binnen…Gelukkig. De kamer was wel vies en niet gepoetst maar dat maakte me even niks uit. Mijn koffers had ik snel geleegd en daarna ben ik maar Madrid ingelopen om wat rond te kijken. Ik had even getest hoe ver het was om naar het centrum te lopen vanuit mijn appartement en dat bleek wel mee te vallen. Je loopt door de lange Calle de Alcalde Sainz de Baranda en dan door het gigantische Retiro park en niet veel later ben je in het centrum, veel langer dan drie kwartier duurt het niet. Overigens was er in Madrid een staking van de vuilnisophaaldienst en dus was de Spaanse hoofdstad een Napoli-in-wording. Na veel geslenter en geloop ging ik om 21.30 u. de metro in richting vliegveld Barajas. Om 0.05 u. zou het vliegtuig van Elena landen, maar na uren wachten en het zien passeren van passagiers van een Al Italia vlucht uit Rome om 23.50 u., bleek dat ik in de verkeerde terminal stond (blijkbaar waren er meer vluchten vanuit Ciampino om dit late tijdstip…) Eenmaal naar de metro gerend om in de gloednieuwe terminal 4 te geraken stond Elena daar al…Het was inmiddels al laat (haar vliegtuig was laat en er reden geen metro’s meer) dat we maar een taxi genomen hebben. Al kosten die gelukkig ook niks…
Woensdag vonden we een ideale Chinese winkel waar je al benodigdheden vindt, die nodig zijn voor je kamer. Bijna alles is er spotgoedkoop en ze hebben de meest uiteenlopende dingen, van gereedschap tot schoonmaakspullen en kantoorspullen. We hadden inmiddels al een IKEA opgezocht en die hebben we daarna even geplunderd, want de keuken van ons huis is zo ranzig dat er geen haar op mijn hoofd aan zou denken om met deze ranzige Neanderthalers bestek, borden en pannen te delen. ’s Avonds hebben we 2.5 uur besteed aan het poetsen en schoonmaken van de kamer. En dan ook echt helemaal. De dude die er voorheen woonde was niet zo proper en dus hebben we alles gepoetst, alle meubels, de vloer, de ramen, de verwarming en zelfs de muren! De lakens en hoeslakens vertrouwden we ook niet en die hebben we ook bij IKEA maar meegenomen. Tja, in Spanje is wel meer niet zo schoon…Voor je het weet is het overigens 0.30 u. en heb je je avondeten overgeslagen…
Donderdag bleven we zo’n beetje de hele dag binnen maar ’s avonds zijn we naar het centrum gegaan, want het is immers San Isidro. De patroonheilige van de stad wordt gevierd en dat doen ze uitbundig. In Retiro, op Plaza Mayor en in allerlei andere parken staan podia en zijn er optredens. De Madrileños lopen in traditionele, nette klederdracht rond (zo’n beetje als de Boerebroelof in Venlo) en overal wordt er gedronken. Wij eindigden bij Parque de las Vistillas. Goedkoop was het daar niet, maar als je weer goed zoekt vind je wel een Chinese supermarkt waar je voor 2 euro een fles bier krijgt in plaats van de 7 euro voor een Mini 100 meter verder in het park…Echt warm was het niet, maar lekker genoeg om buiten te hangen…
Tja, op vrijdag moesten we toch terug naar IKEA om een paar dingetjes te kopen. De IKEA ligt bij metrostation Las Suertes, bijna aan het einde van lijn 1. De laatste paar stations vanaf Congosto zijn helemaal nieuw want de wijk waar de IKEA ligt is geheel nieuw en ziet er nog uit als een nieuwe, moderne spookstad. Overal flats en woonwijken en trottoirs en parkjes in constructie…en een gigantische blauwe hal waar de IKEA gevestigd is. Het ligt op 500 meter van het metrostation, enkele meters van de snelweg. En in de IKEA kun je nog heerlijk eten voor weinig geld ook. Albóndigas waar je u tegen zegt...’s Avonds toch maar weer even terug naar Quevedo voor wat heerlijke tapas, want van dit etablissement kon ik Elena toch onmogelijk nog langer weerhouden?
Zo is het dan weekend. Al een week niks meer gehoord van het IEPALA en ze beginnen me langzamerhand behoorlijk te irriteren. Maandag ga ik erheen en dan zal ik ze vertellen, dat ik hier niet van gediend ben. Allemaal leuk en aardig die Spaanse mentaliteit maar ze kunnen op zijn minst iets van zich laten horen. Up yours met je mañana mañana…
Ah, ’s middags was Thijs aangekomen in Madrid en na een kebab zijn we ’s avonds naar het Plaza Mayor gegaan waar zij zich rijkelijk gevestigd hadden op dit ‘paleiselijk binnenhofje’ (insiders joke). De afgelopen week was het weer nog altijd bar en boos in Madrid, redelijk fris (18-20 graden), regenachtig, bewolkt en winderig ,maar op deze zaterdag trok het langzamerhand open en kwam de zon er volledig doorheen. Als de zon eenmaal schijnt is het ook meteen lekker weer…Via een Irish Pub waar ze rekeningen niet goed bij kunnen houden en waar een lokaal bandje speelde, belandden we in een of andere gezellige discobar en uiteindelijk voor de ingang van Kapital, een grote discotheek met zes verdiepingen…Elena en ik gingen hier uiteindelijk niet naar binnen ,want de entreeprijs was een absurde €20 en na een gratis drankje was een consumptie een compleet belachelijke €11…Dat geld sparen we ons liever uit…Hopelijk had ons Venlose gezelschap uiteindelijk niet de hele portemonnaie leeg naar een paar uurtjes Kapital…
Het weekje van maandag 12 mei tot en met zaterdag 17 mei...
Na een weekje toch maar weer eens wat op het weblog zetten. Na de fantastische ervaring van Atlético Madrid was maandag een rustige dag en na wat aan mijn thesis gewerkt te hebben ben ik ’s avonds met Homero naar een tapas restaurantje – Quevedo – gegaan. Er werd me altijd verteld dat tapas in Madrid (of eigenlijk buiten Andalucía) niet gratis is bij een drankje en dat klopt tot op zekere hoogte ook wel. Tenzij je een ‘local’ kent die de weg weet…Deze tapasbar is fantastisch en doet denken aan de legendarische Bella y La Bestia van Granada. We hebben twee uur gepraat en samen vier biertjes verder was de rekening slechts €11.50, wat neerkomt op zo’n €1.50 voor een biertje. En dat in de hoofdstad van Madrid. Zo, weer een adresje om te onthouden. De tapas smaakte bovendien prima. Friet, kaas, worstjes, ham, het smaakte allemaal prima…Nederlanders waren er ook weer in de bar, maar het was gelukkig nog genoeg authentiek Spaans. Zo’n bar waar de vloer bezaaid is met papiertjes, sigarettenpeuken en andere viezigheden.
Dinsdagmorgen ging de wekker al vroeg omdat Homero moest werken op de universiteit en ik besloot om met hem mee de deur uit te gaan. Ik ging alvast naar mijn toekomstige adres, Marqués de Lozoya 15, 4A en daar belde ik met iemand van het agentschap. Ik zou eigenlijk pas om 17.00 u. naar binnen mogen maar uiteindelijk kon ik er 15.00 u. van maken, al betekende dat wel urenlang zitten en wachten. Echt beweeglijk was ik al niet met mijn twee koffers, waarvan er eentje alweer brak door het gewicht. Na uren lezen, Sudoko’en en niksen werd ik om 13.20 u. uit mijn lijden verlost door Gonzalo, de Argentijn die me eerder al de kamer had laten zien. Ik kon al naar binnen…Gelukkig. De kamer was wel vies en niet gepoetst maar dat maakte me even niks uit. Mijn koffers had ik snel geleegd en daarna ben ik maar Madrid ingelopen om wat rond te kijken. Ik had even getest hoe ver het was om naar het centrum te lopen vanuit mijn appartement en dat bleek wel mee te vallen. Je loopt door de lange Calle de Alcalde Sainz de Baranda en dan door het gigantische Retiro park en niet veel later ben je in het centrum, veel langer dan drie kwartier duurt het niet. Overigens was er in Madrid een staking van de vuilnisophaaldienst en dus was de Spaanse hoofdstad een Napoli-in-wording. Na veel geslenter en geloop ging ik om 21.30 u. de metro in richting vliegveld Barajas. Om 0.05 u. zou het vliegtuig van Elena landen, maar na uren wachten en het zien passeren van passagiers van een Al Italia vlucht uit Rome om 23.50 u., bleek dat ik in de verkeerde terminal stond (blijkbaar waren er meer vluchten vanuit Ciampino om dit late tijdstip…) Eenmaal naar de metro gerend om in de gloednieuwe terminal 4 te geraken stond Elena daar al…Het was inmiddels al laat (haar vliegtuig was laat en er reden geen metro’s meer) dat we maar een taxi genomen hebben. Al kosten die gelukkig ook niks…
Woensdag vonden we een ideale Chinese winkel waar je al benodigdheden vindt, die nodig zijn voor je kamer. Bijna alles is er spotgoedkoop en ze hebben de meest uiteenlopende dingen, van gereedschap tot schoonmaakspullen en kantoorspullen. We hadden inmiddels al een IKEA opgezocht en die hebben we daarna even geplunderd, want de keuken van ons huis is zo ranzig dat er geen haar op mijn hoofd aan zou denken om met deze ranzige Neanderthalers bestek, borden en pannen te delen. ’s Avonds hebben we 2.5 uur besteed aan het poetsen en schoonmaken van de kamer. En dan ook echt helemaal. De dude die er voorheen woonde was niet zo proper en dus hebben we alles gepoetst, alle meubels, de vloer, de ramen, de verwarming en zelfs de muren! De lakens en hoeslakens vertrouwden we ook niet en die hebben we ook bij IKEA maar meegenomen. Tja, in Spanje is wel meer niet zo schoon…Voor je het weet is het overigens 0.30 u. en heb je je avondeten overgeslagen…
Donderdag bleven we zo’n beetje de hele dag binnen maar ’s avonds zijn we naar het centrum gegaan, want het is immers San Isidro. De patroonheilige van de stad wordt gevierd en dat doen ze uitbundig. In Retiro, op Plaza Mayor en in allerlei andere parken staan podia en zijn er optredens. De Madrileños lopen in traditionele, nette klederdracht rond (zo’n beetje als de Boerebroelof in Venlo) en overal wordt er gedronken. Wij eindigden bij Parque de las Vistillas. Goedkoop was het daar niet, maar als je weer goed zoekt vind je wel een Chinese supermarkt waar je voor 2 euro een fles bier krijgt in plaats van de 7 euro voor een Mini 100 meter verder in het park…Echt warm was het niet, maar lekker genoeg om buiten te hangen…
Tja, op vrijdag moesten we toch terug naar IKEA om een paar dingetjes te kopen. De IKEA ligt bij metrostation Las Suertes, bijna aan het einde van lijn 1. De laatste paar stations vanaf Congosto zijn helemaal nieuw want de wijk waar de IKEA ligt is geheel nieuw en ziet er nog uit als een nieuwe, moderne spookstad. Overal flats en woonwijken en trottoirs en parkjes in constructie…en een gigantische blauwe hal waar de IKEA gevestigd is. Het ligt op 500 meter van het metrostation, enkele meters van de snelweg. En in de IKEA kun je nog heerlijk eten voor weinig geld ook. Albóndigas waar je u tegen zegt...’s Avonds toch maar weer even terug naar Quevedo voor wat heerlijke tapas, want van dit etablissement kon ik Elena toch onmogelijk nog langer weerhouden?
Zo is het dan weekend. Al een week niks meer gehoord van het IEPALA en ze beginnen me langzamerhand behoorlijk te irriteren. Maandag ga ik erheen en dan zal ik ze vertellen, dat ik hier niet van gediend ben. Allemaal leuk en aardig die Spaanse mentaliteit maar ze kunnen op zijn minst iets van zich laten horen. Up yours met je mañana mañana…
Ah, ’s middags was Thijs aangekomen in Madrid en na een kebab zijn we ’s avonds naar het Plaza Mayor gegaan waar zij zich rijkelijk gevestigd hadden op dit ‘paleiselijk binnenhofje’ (insiders joke). De afgelopen week was het weer nog altijd bar en boos in Madrid, redelijk fris (18-20 graden), regenachtig, bewolkt en winderig ,maar op deze zaterdag trok het langzamerhand open en kwam de zon er volledig doorheen. Als de zon eenmaal schijnt is het ook meteen lekker weer…Via een Irish Pub waar ze rekeningen niet goed bij kunnen houden en waar een lokaal bandje speelde, belandden we in een of andere gezellige discobar en uiteindelijk voor de ingang van Kapital, een grote discotheek met zes verdiepingen…Elena en ik gingen hier uiteindelijk niet naar binnen ,want de entreeprijs was een absurde €20 en na een gratis drankje was een consumptie een compleet belachelijke €11…Dat geld sparen we ons liever uit…Hopelijk had ons Venlose gezelschap uiteindelijk niet de hele portemonnaie leeg naar een paar uurtjes Kapital…
Friday, May 16, 2008
Chulos! Vivir para contarlo es la LEY! Aquí estoy!
16.05.2008
Hola a todos! (nonchè a me stessa, perchè scrivere è un pò come parlare con la propria coscienza)...
Bene, in perfetto spirito spagnolo, mi sono ridotta a scrivere sul blog dopo ben 2 giorni che già mi trovo in terra hispanica! No me lo puedo creer. Ma tanto si sà che la Spagna ha già un fuso orario tutto suo rispetto al resto dell'Europa e infatti fai tutto due ore dopo il tuo "orario normale"!
Allora, con ordine...Il 13 maggio (apparve maria coi tre pastorelli...solo Je può capire :P) fu una giornata dedicata ONLY a viaggiare, e con la mente (pensando già di arrivare) e praticamente tra bus, taxi, treni e aereo! La vueling ha anche pensato bene di partire con quasi UN'ORA di ritardo! E quindi è soltanto alle 22.25 che l'aereo si è deciso a decollare...Si sono poi mezzi-scusati dando caramelle a tutti! Poi, tra lo scendere e il prendere le valigie s'è fatta l'una e dieci!!! Intanto Mau, preso forse dalla troppa emozione o già rallentato dai ritmi spagnoli, era andato a un altro terminal e appena se n'è accorto ha ripreso la metro (perchè per muoversi a Madrid-Barajas che è tipo il 4° aeroporto in Europa per grandezza, la metro è d'obbligo!) e ha fatto in tempo ad arrivare quando io arrivavo. "Grazie" Vueling. Madrid era tutto fuorchè quello che doveva essere: fresca, odorosa di pioggia e bagnaticcia. Ma la mamma direbbe che la pioggia porta fortuna. Io, per scaramanzia non dico niente e mi limiterò a verificare...alla Paolo Fox... :)
Il resto del tempo è volato tra Ikea e simili per personalizzare e disinfettare (!) la camera, sennò gli acari diventavano i nostri migliori amici e poi ci magnavano...Ebbene, durante le pulizie, (la nostra stanza è praticamente all'entrata, chi entra ci vede, se non altro ci nota) entra a casa una tizia, fa "Hola" e se ne va in camera sua...Boh...Dopo circa 20 minuti arriva un altro elemento del genere, entra, hola e si rintana. Cioè, della serie 'Ciao-siete nuovi-avete un nome???' Niente! Per fortuna poi arriva Rodrigo, un sangue ibrido mezzo andaluso e mezzo tedesco che ascoltando i Rage Agaisnt The Machine a 20.000 decibel si mette a parlare con noi, bienvenidos e cose varie! poi con calma ci illumina sul regime qui in casa: ognuno ha la sua vita, ci sono tizi che non vede mai, poi ci chiede di noi...insomma, SI PARLA! Bene, uno che si salva tra quei misantropi di prima! Alle 4.30 della notte facciamo la conoscenza di Daniel, messicano in cappotto nero di pelle lungo, che avendo dimenticato le chiavi in casa si era messo a suonare il citofono all'impazzata sperando che qualcuno dei suoi simpatici coinquilini gli aprisse...Cosa che non è avvenuta...Alla fine siamo stati noi a sottrarlo al buio della notte e ad accoglierlo in casa...le 4 e mezza! Poi alle 10 era già in piedi! Un pazzo...ma s'è già capito che è degno di qualche birra insieme :)
E poi è anche festa: San Isdro, 4 giorni di festeggiamenti e baldoria! Ma stasera niente stanchezza e niente 'a letto presto', stasera si va a tapear :) e poi fiestas
Hola a todos! (nonchè a me stessa, perchè scrivere è un pò come parlare con la propria coscienza)...
Bene, in perfetto spirito spagnolo, mi sono ridotta a scrivere sul blog dopo ben 2 giorni che già mi trovo in terra hispanica! No me lo puedo creer. Ma tanto si sà che la Spagna ha già un fuso orario tutto suo rispetto al resto dell'Europa e infatti fai tutto due ore dopo il tuo "orario normale"!
Allora, con ordine...Il 13 maggio (apparve maria coi tre pastorelli...solo Je può capire :P) fu una giornata dedicata ONLY a viaggiare, e con la mente (pensando già di arrivare) e praticamente tra bus, taxi, treni e aereo! La vueling ha anche pensato bene di partire con quasi UN'ORA di ritardo! E quindi è soltanto alle 22.25 che l'aereo si è deciso a decollare...Si sono poi mezzi-scusati dando caramelle a tutti! Poi, tra lo scendere e il prendere le valigie s'è fatta l'una e dieci!!! Intanto Mau, preso forse dalla troppa emozione o già rallentato dai ritmi spagnoli, era andato a un altro terminal e appena se n'è accorto ha ripreso la metro (perchè per muoversi a Madrid-Barajas che è tipo il 4° aeroporto in Europa per grandezza, la metro è d'obbligo!) e ha fatto in tempo ad arrivare quando io arrivavo. "Grazie" Vueling. Madrid era tutto fuorchè quello che doveva essere: fresca, odorosa di pioggia e bagnaticcia. Ma la mamma direbbe che la pioggia porta fortuna. Io, per scaramanzia non dico niente e mi limiterò a verificare...alla Paolo Fox... :)
Il resto del tempo è volato tra Ikea e simili per personalizzare e disinfettare (!) la camera, sennò gli acari diventavano i nostri migliori amici e poi ci magnavano...Ebbene, durante le pulizie, (la nostra stanza è praticamente all'entrata, chi entra ci vede, se non altro ci nota) entra a casa una tizia, fa "Hola" e se ne va in camera sua...Boh...Dopo circa 20 minuti arriva un altro elemento del genere, entra, hola e si rintana. Cioè, della serie 'Ciao-siete nuovi-avete un nome???' Niente! Per fortuna poi arriva Rodrigo, un sangue ibrido mezzo andaluso e mezzo tedesco che ascoltando i Rage Agaisnt The Machine a 20.000 decibel si mette a parlare con noi, bienvenidos e cose varie! poi con calma ci illumina sul regime qui in casa: ognuno ha la sua vita, ci sono tizi che non vede mai, poi ci chiede di noi...insomma, SI PARLA! Bene, uno che si salva tra quei misantropi di prima! Alle 4.30 della notte facciamo la conoscenza di Daniel, messicano in cappotto nero di pelle lungo, che avendo dimenticato le chiavi in casa si era messo a suonare il citofono all'impazzata sperando che qualcuno dei suoi simpatici coinquilini gli aprisse...Cosa che non è avvenuta...Alla fine siamo stati noi a sottrarlo al buio della notte e ad accoglierlo in casa...le 4 e mezza! Poi alle 10 era già in piedi! Un pazzo...ma s'è già capito che è degno di qualche birra insieme :)
E poi è anche festa: San Isdro, 4 giorni di festeggiamenti e baldoria! Ma stasera niente stanchezza e niente 'a letto presto', stasera si va a tapear :) e poi fiestas
*** ***
Monday, May 12, 2008
Atléti! Atléti! Atlético de Madrid!
Estado Vicente Calderón
Excitement builds up
Het was zeer gezellig voor de wedstrijd
Anti Real Madrid, dat is duidelijk
En van Catalanen, Basken en Galiciërs (Deportivo) ook niet: "Dit is Spanje en wie dat niet bevalt gaat maar weg"
Prachtig stadion
Geen dak...maar dat heb je ook niet nodig (al ben ik blij dat de wedstrijd niet zaterdag was...)
Vamos...
Esto es España y al que no le guste que se vaya – Een voetbalzondag bij Atlético de Madrid!
Zondag 11 mei
Een dag die geheel in het teken van voetbal staat. En zo hoort het ook op zondag. Rond de middag ging ik naar het stadion om een kaartje voor Atlético Madrid – Deportivo la Coruña te halen want het zou wel eens druk kunnen worden. De een na laatste speeldag van het seizoen en Atlétic kan Champions League behalen en Deportivo is nog in de race voor een UEFA Cup ticket. Vanuit mijn weekendverblijfplaats is het slechts zes metrostations naar halte Pirámides. Het is gelukkig niet druk bij het stadion, waar de kassa’s vanaf 11.00 onafgebroken geopend zijn. Voor €30 heb je een kaartje voor de “Segundo Anfiteatro”, hoog in het stadion, op de tweede ‘ring’ achter de goal. De eerste mensen waren hun stalletjes al aan het openen of hadden die al geopend. Sjaals, shirts, vlaggen, toeters, het wordt allemaal verkocht, evenals de typische Spaanse ‘voetbalsnacks’ zoals zonnepitten, andere nootjes, snoep en chips. Een belangrijke dag voor de Atlétis…
Eenmaal terug kon ik twee uurtjes uitrusten en vervolgens weer terugkeren naar het stadion. Het leek me verstandig op tijd te vertrekken en om 18.40 stond ik in de metro, waar ik al de eerste mensen in Atlético-shirts zag lopen. Eenmaal uitgestapt bij Pirámides was het een drukte van jewelste en duizenden mensen liepen op deze prachtige zondagavond richting het stadion. Eerst maar een kebab scoren (in de nabijheid was er van fast food verder niks te vinden, dus het moest maar weer) en vervolgens met de stoet naar het stadion, waar duizenden mensen zich rondom het stadion verzameld hadden om te zingen, praten, drinken en eten. Na wat sfeerimpressies ben ik naar binnen gelopen, waar ik merkte dat de veiligheidscontroles een echte flop zijn. Mijn tas werd vliegensvlug met een oog bekeken door een bewaker en dat was het dan. Vervolgens kon ik de trappen op naar mijn zitplaats. Vicente Calderón is een oud stadion en dat is te merken wanneer je binnen bent. Buiten ziet het er redelijk nieuw uit, maar eenmaal binnen op de prachtige balustrade zie je dat het stadion in verval is. Afbrokkelend beton, smerige wc’s en oude stoeltjes, zo is de staat van het stadion. Aan de sfeer doet dat niks af, want die is toch zeer behoorlijk en liet bij mij een veel betere impressie achter dan bij Real Madrid, waar ik in maart 2006 Real Madrid – Betis Sevilla (0-0) bezocht. Eenmaal op een stoel werd ik vrij snel van mijn plek gejaagd want blijkbaar had ik de verkeerde plaats ingenomen…Uitgerekend door vijf Nederlanders (twee mannen en drie meisjes). Eenmaal een rij naar boven, werd ik iets later ook daar een stoeltje naar rechts gestuurd. Zodoende zat ik achter vijf Nederlanders, voor negen Engelsen en voor de vijf Nederlanders zat nog een groep van tien Nederlandse jongens. Overal vind je Nederlanders, dus ook bij Atlético Madrid.
De wedstrijd was bijzonder matig en alleen de creativiteit en individuele kwaliteit van de Uruguayaan Diego Forlán en de Argentijn Sergio "Kun" Agüero maken Atlético Madrid tot een sterke ploeg. Achterin en op het middenveld vond ik ze niet bijster sterk, maar Deportivo speelde zo zwak dat de ploeg nauwelijks in gevaar kwam. Op de tribune zat ik tussen een vrouw van rond de 50 en een meisje van 18, die beiden zeer enthousiast supporterden. Het meisje schreeuwde wat af en sprong op en neer vanuit haar stoeltje, dus het deed me wel ergens aan denken…Ik zat er redelijk neutraal tussen al was ik natuurlijk wel voor Atlétic. De 1-0 viel vlak voor rust en het was een frommelgoal, binnengetikt door Forlán. Voor de rest weinig kansen, al kreeg Deportivo op het einde toch die ene kans en had Atlétic daarna tweemaal de kans om 2-0 te maken. De scheidsrechter was niet echt populair en achter mij zei men al “un arbitro de mierda, es Andaluz”. In de tweede helft was het nog even lachen toen de grensrechter door de verzorgers behandeld moest worden. Een gespannen avond en de opluchting was zeer groot toen het laatste fluitsignaal klonk. Atlético Madrid is zeker van de voorronde Champions League en staat nu zelfs op gelijke hoogte met Barcelona (beide 64 punten). Het clublied werd vervolgens uit volle borst meegezongen…Eigenlijk ideaal om nog even een biertje te drinken maar ik ben te gast bij Homero en ging meteen naar zijn huis. Het was nog even druk bij de metro en toen we net met een stoet de metro inliepen, kwam vanuit de andere richting een groep…Hollanders. Die wisten ongetwijfeld niet dat er net een wedstrijd geweest was…Eenmaal bij Homero thuis heb ik nog tot bijna 1.00 op tv voetbal gekeken. Een voetbalzondag. Zo hoort het.
De video’s van de wedstrijd:
Goal:
http://www.youtube.com/watch?v=e0RF7wBCJow
Gemiste kans:
http://www.youtube.com/watch?v=MHPQ_nvOid0
Zingende fans:
http://www.youtube.com/watch?v=uWMUVV2QfDE
Clublied voor de wedstrijd:
http://www.youtube.com/watch?v=swEFmsC-Ah8
Penalty of niet? Iedereen boos…:
http://www.youtube.com/watch?v=2-yBO8VtNX4
Nog een gemiste kans:
http://www.youtube.com/watch?v=4RWNxfAI2Ss
Arme Deportivo fans:
http://www.youtube.com/watch?v=cUeocpOEbSE
Blije Atletis:
http://www.youtube.com/watch?v=q1rtBueBQl8
Champions League:
http://www.youtube.com/watch?v=Q-udkjG_IPU
En het clublied:
http://www.youtube.com/watch?v=B_1vbtkp5t8
Maurice
Sunday, May 11, 2008
Mijn entree en Madrid
Beji Kurdistan!
Tom Cruise en vriendjes zijn er ook
Ik ben er in elk geval vast geweest...
Welkom in Ne...eh...Madrid
Van bijna dakloze naar een linkse botellón
Zaterdag 10 mei
Net op de dag dat ik weer met twee koffers moest gaan leuren en sleuren regende het pijpenstelen. Leuk. Een paraplu had ik wel al gekocht, maar met twee koffers in de hand kwam ik net een hand tekort…Enfin, verregend en wel stond ik om 10.30 al in de vestibule van het gebouw op de Avenida de la Ciudad de Barcelona. Ik ging naar de derde verdieping naar het huis van de Aziatisch uitziende Teresa maar er was niemand en om 11.30 was er nog steeds niemand. De conciërge van het gebouw probeerde me nog te helpen maar ze was er simpelweg niet. Terwijl het buiten een waterballet was en de Avenida in een wildwaterbaan veranderde stond ik met twee koffers dakloos te zijn. Toch maar een hostel of hotel proberen te regelen? Om op een zaterdagmiddag voor diezelfde dag in Madrid nog een hotel te vinden voor een fatsoenlijke prijs is schier onmogelijk en dus overwoog ik de andere optie. Toevallig kwam er iets na twaalven iemand binnen lopen en de conciërge maakte me attent op het feit dat hij óók voor Teresa kwam en om 12.00 een afspraak had. Ik raakte met hem aan de praat en nadat ik vertelde min of meer dakloos te zijn bood hij me aan bij hem thuis te blijven slapen. Een geluk bij een ongeluk. Met dank aan deze Homero had ik een slaapplek voor het weekend. Hij woont bij zijn ouders in zuidwest Madrid en heeft een Algerijnse moeder en woonde tot zijn 18e in Marokko en Rusland, maar kwam ter wereld in Algerije. Nu studeert hij voor ingenieur in Madrid. Enfin, het was al heel fijn dat hij me hielp met mijn koffer, want niet alle metrostations zijn voorzien van roltrap en het is een hels karwei om alles te verslepen. Zijn ouders zijn op vakantie en ik kon in de logeerkamer blijven slapen. Homero heeft een jaar in Ancona, Italië, gestudeerd en ontmoette daar zijn Italiaanse vriendin. Zij studeert nu in Bordeaux, Frankrijk, maar komt vanaf de zomer naar Madrid om daar te gaan werken bij het toeristenkantoor. Daarom was Homero dus op zoek naar een kamer…De eerste overeenkomsten tussen ons beide zijn dus al duidelijk. Buiten dat het me een hoop geld scheelt is het ook erg gezellig om bij een Spanjaard thuis te zijn en wat te kunnen kletsen. Mijn enigszins in verval geraakte Spaans kon ook wel een opkikker gebruiken trouwens.
Na een gezamenlijke lunch heb ik hem ’s avonds vergezeld bij het uitgaan. Dat was al een geweldige ervaring op zich. Puur toeval dat ik deze Homero tegen het lijf liep, maar ik kon me wel vast laten informeren door een inwoner van de stad en tussen de Spanjaarden komen. Als hij daarna voorstelt om kebab te gaan eten dan zit het natuurlijk helemaal goed. Vervolgens kwam ik terecht in een soort van sociaal centrum voor studenten, waar eerst een live concert was en daarna het bier rijkelijk begon te vloeien. Elke stad in Spanje heeft zo’n beetje zijn eigen benaming voor de grote plastic bekers waaruit gedronken wordt. Ze zijn 75cl en heten in Madrid “Mini” (Mooie naam voor zo’n joekel van een beker), in andere plaatsen noemen ze die Maceta, Megavaso, Cachi, Litro of Cuba. Een belangrijk onderdeel van de befaamde Spaanse botellones. Het was een behoorlijk linkse bedoeling (in Granada was me al lang duidelijk geworden dat grote meerderheid van de Spaanse studenten erg links is) en het hing er vol met banieren en posters met teksten als “Rompamos el silencio. Luchando por la dignidad, mil veces venceremos”. Ook was er een deur waarboven een bord hing van Lacoste, alleen waren de letters veranderd in “Sincoste” en daar kon je zonder geld te gebruiken je eigendommen omwisselen. Bijvoorbeeld, je geeft er je jas af en krijgt er een trui voor terug of je laat een handtas achter en neemt een sjaal mee…Het antikapitalistische druipt er vanaf (en het herinnert je aan het Cambodja van Pol Pot en zijn Khmer Rouge dat tijdens het brute regime simpelweg het geld afschafte). Ik heb daar met een aantal mensen gepraat, iemand uit Barcelona die Madrid toch écht helemaal het einde vond (en veel gezelliger dan zijn thuisstad), een Italiaan uit Milaan (samen met mij volgens mij de enige niet-Spanjaard) en nog een meisje dat twee jaar in Berlijn gezeten had. Een buitengewoon gezellige avond wel te verstaan. Als zo’n Mini dan ook maar 4 euro kost…tja…Dit gebouw (of een soort van vrijstaat van studenten) sloot om 1.30 en daarna eindigden we in een lokaal (bar) van de IU, de Izquierda Unida, een unie van linkse partijen in Spanje. De vlaggen van de PCE (Partido Comunista de España) hingen buiten, binnen was uiteraard Ernesto “Che” Guevara alom aanwezig aan de muur, stond er een lange tafel met allerlei propagandafolders en politieke flyers en petities. Niet zo mijn ding al dit oud-linkse gedoe, maar ik was volledig afhankelijke van Homero en kon dus niet op eigen houtje vertrekken. Uiteindelijk was het zeker gezellig met onze groep van zo’n 15 Spanjaarden, maar echt teleurgesteld dat om 2.30 de kroegen sluiten was ik niet. Het mooie is wel dat ook al rijden er na 1.30 geen metro’s meer, er wel bussen zijn die dezelfde route volgen en de hele nacht het uitgaanspubliek naar huis vervoeren.
Zo kom je nog eens ergens…Het ene moment ben je een in dakloze in spé, het volgende moment zit je tussen een groep linkse Spanjaarden aan de driekwartliters…Welkom in Madrid.
Maurice
Net op de dag dat ik weer met twee koffers moest gaan leuren en sleuren regende het pijpenstelen. Leuk. Een paraplu had ik wel al gekocht, maar met twee koffers in de hand kwam ik net een hand tekort…Enfin, verregend en wel stond ik om 10.30 al in de vestibule van het gebouw op de Avenida de la Ciudad de Barcelona. Ik ging naar de derde verdieping naar het huis van de Aziatisch uitziende Teresa maar er was niemand en om 11.30 was er nog steeds niemand. De conciërge van het gebouw probeerde me nog te helpen maar ze was er simpelweg niet. Terwijl het buiten een waterballet was en de Avenida in een wildwaterbaan veranderde stond ik met twee koffers dakloos te zijn. Toch maar een hostel of hotel proberen te regelen? Om op een zaterdagmiddag voor diezelfde dag in Madrid nog een hotel te vinden voor een fatsoenlijke prijs is schier onmogelijk en dus overwoog ik de andere optie. Toevallig kwam er iets na twaalven iemand binnen lopen en de conciërge maakte me attent op het feit dat hij óók voor Teresa kwam en om 12.00 een afspraak had. Ik raakte met hem aan de praat en nadat ik vertelde min of meer dakloos te zijn bood hij me aan bij hem thuis te blijven slapen. Een geluk bij een ongeluk. Met dank aan deze Homero had ik een slaapplek voor het weekend. Hij woont bij zijn ouders in zuidwest Madrid en heeft een Algerijnse moeder en woonde tot zijn 18e in Marokko en Rusland, maar kwam ter wereld in Algerije. Nu studeert hij voor ingenieur in Madrid. Enfin, het was al heel fijn dat hij me hielp met mijn koffer, want niet alle metrostations zijn voorzien van roltrap en het is een hels karwei om alles te verslepen. Zijn ouders zijn op vakantie en ik kon in de logeerkamer blijven slapen. Homero heeft een jaar in Ancona, Italië, gestudeerd en ontmoette daar zijn Italiaanse vriendin. Zij studeert nu in Bordeaux, Frankrijk, maar komt vanaf de zomer naar Madrid om daar te gaan werken bij het toeristenkantoor. Daarom was Homero dus op zoek naar een kamer…De eerste overeenkomsten tussen ons beide zijn dus al duidelijk. Buiten dat het me een hoop geld scheelt is het ook erg gezellig om bij een Spanjaard thuis te zijn en wat te kunnen kletsen. Mijn enigszins in verval geraakte Spaans kon ook wel een opkikker gebruiken trouwens.
Na een gezamenlijke lunch heb ik hem ’s avonds vergezeld bij het uitgaan. Dat was al een geweldige ervaring op zich. Puur toeval dat ik deze Homero tegen het lijf liep, maar ik kon me wel vast laten informeren door een inwoner van de stad en tussen de Spanjaarden komen. Als hij daarna voorstelt om kebab te gaan eten dan zit het natuurlijk helemaal goed. Vervolgens kwam ik terecht in een soort van sociaal centrum voor studenten, waar eerst een live concert was en daarna het bier rijkelijk begon te vloeien. Elke stad in Spanje heeft zo’n beetje zijn eigen benaming voor de grote plastic bekers waaruit gedronken wordt. Ze zijn 75cl en heten in Madrid “Mini” (Mooie naam voor zo’n joekel van een beker), in andere plaatsen noemen ze die Maceta, Megavaso, Cachi, Litro of Cuba. Een belangrijk onderdeel van de befaamde Spaanse botellones. Het was een behoorlijk linkse bedoeling (in Granada was me al lang duidelijk geworden dat grote meerderheid van de Spaanse studenten erg links is) en het hing er vol met banieren en posters met teksten als “Rompamos el silencio. Luchando por la dignidad, mil veces venceremos”. Ook was er een deur waarboven een bord hing van Lacoste, alleen waren de letters veranderd in “Sincoste” en daar kon je zonder geld te gebruiken je eigendommen omwisselen. Bijvoorbeeld, je geeft er je jas af en krijgt er een trui voor terug of je laat een handtas achter en neemt een sjaal mee…Het antikapitalistische druipt er vanaf (en het herinnert je aan het Cambodja van Pol Pot en zijn Khmer Rouge dat tijdens het brute regime simpelweg het geld afschafte). Ik heb daar met een aantal mensen gepraat, iemand uit Barcelona die Madrid toch écht helemaal het einde vond (en veel gezelliger dan zijn thuisstad), een Italiaan uit Milaan (samen met mij volgens mij de enige niet-Spanjaard) en nog een meisje dat twee jaar in Berlijn gezeten had. Een buitengewoon gezellige avond wel te verstaan. Als zo’n Mini dan ook maar 4 euro kost…tja…Dit gebouw (of een soort van vrijstaat van studenten) sloot om 1.30 en daarna eindigden we in een lokaal (bar) van de IU, de Izquierda Unida, een unie van linkse partijen in Spanje. De vlaggen van de PCE (Partido Comunista de España) hingen buiten, binnen was uiteraard Ernesto “Che” Guevara alom aanwezig aan de muur, stond er een lange tafel met allerlei propagandafolders en politieke flyers en petities. Niet zo mijn ding al dit oud-linkse gedoe, maar ik was volledig afhankelijke van Homero en kon dus niet op eigen houtje vertrekken. Uiteindelijk was het zeker gezellig met onze groep van zo’n 15 Spanjaarden, maar echt teleurgesteld dat om 2.30 de kroegen sluiten was ik niet. Het mooie is wel dat ook al rijden er na 1.30 geen metro’s meer, er wel bussen zijn die dezelfde route volgen en de hele nacht het uitgaanspubliek naar huis vervoeren.
Zo kom je nog eens ergens…Het ene moment ben je een in dakloze in spé, het volgende moment zit je tussen een groep linkse Spanjaarden aan de driekwartliters…Welkom in Madrid.
Maurice
Wonen nabij Parque del Retiro
Vrijdag 9 mei
Voor vrijdag was het eerst zaak om naar het IEPALA te gaan en eenmaal daar bleek dat de directrice niet aanwezig was, maar iemand anders waarmee ik gemaild heb wel en dus heb ik min of meer te horen gekregen dat ik voor volgende week een afspraak kan maken. Om 14.00 stond er vervolgens een kijkmomentje voor een kamer gepland, maar helaas bleek die kamer uiteindelijk toch niet vrij te zijn. Ze had wel nog een andere kamer vrij maar die was veel te klein voor twee personen. Wel jammer, want de locatie – Avenida de la Ciudad de Barcelona – was ideaal. Niet zo ver van het centrum en met alles in de buurt wat nodig is. Maar goed, daarna heb ik nog een aantal mensen gebeld. Een aantal kamers was inmiddels al bezet en bij sommigen had ik geen gehoor. Dus belde ik met iemand van euroroom.net, een agentschap dat tientallen appartementen in Madrid verhuurt aan studenten. Niet particulier, wat betekent dat je met een contract werkt maar dat maakt op zich niks uit. Er waren bij euroroom nog twee tweepersoonskamers vrij, eentje nabij metrostation Diego de León en eentje iets verder bij Sainz de Baranda. De eerste was alleen beschikbaar tot en met eind augustus, de tweede gelukkig tot en met eind juli. Een mooie kamer in een appartement van in totaal acht studenten, waarvan Elena en ik er dus twee zijn. Ik werd overigens rondgeleid door een Argentijn die voor het eerst in Europa is en bij euroroom werkt. Het appartement heeft vier badkamers (eentje op een van de kamers), waardoor je dus niet met een boel mensen één badkamer moet delen. Verder een keukentje en een wasmachine en wireless internet. Bovendien worden de gezamenlijke ruimtes wekelijks schoongemaakt en dat hoef je als studenten dus alvast niet meer te doen…Ik hoefde niet lang na te denken want de ligging is ook al ideaal. De flat is netjes beveiligd en heeft nog een mooie patio beneden. Het ligt in een park, dichtbij het grote Parque del Retiro in een rustige, groene omgeving. Er is een bank en een supermarkt tegenover de flat en iets verder is er een straat met de andere noodzakelijke winkels. Het metrostation is ook maar enkele minuten lopen. Helaas moest de huidige bewoonster van de kamer nog verteld worden dat ze moest vertrekken (al wist ze dat dat kon gebeuren), maar dat is pas op maandag op dinsdag en dus moest ik voor de tussenliggende dagen een oplossing zoeken…Want op zaterdagmorgen moest ik mijn hostal verlaten…Daarom heb ik maar de vrouw gebeld waar ik eerder de kamer had gezien met de vraag of ik daar – tegen betaling – tijdens het weekend kon blijven. Met haar had ik om 11.00 zaterdagmorgen een afspraak. Een hele dag metroën, lopen, zoeken en bellen...maar dan heb je ook wat.
Maurice
Voor vrijdag was het eerst zaak om naar het IEPALA te gaan en eenmaal daar bleek dat de directrice niet aanwezig was, maar iemand anders waarmee ik gemaild heb wel en dus heb ik min of meer te horen gekregen dat ik voor volgende week een afspraak kan maken. Om 14.00 stond er vervolgens een kijkmomentje voor een kamer gepland, maar helaas bleek die kamer uiteindelijk toch niet vrij te zijn. Ze had wel nog een andere kamer vrij maar die was veel te klein voor twee personen. Wel jammer, want de locatie – Avenida de la Ciudad de Barcelona – was ideaal. Niet zo ver van het centrum en met alles in de buurt wat nodig is. Maar goed, daarna heb ik nog een aantal mensen gebeld. Een aantal kamers was inmiddels al bezet en bij sommigen had ik geen gehoor. Dus belde ik met iemand van euroroom.net, een agentschap dat tientallen appartementen in Madrid verhuurt aan studenten. Niet particulier, wat betekent dat je met een contract werkt maar dat maakt op zich niks uit. Er waren bij euroroom nog twee tweepersoonskamers vrij, eentje nabij metrostation Diego de León en eentje iets verder bij Sainz de Baranda. De eerste was alleen beschikbaar tot en met eind augustus, de tweede gelukkig tot en met eind juli. Een mooie kamer in een appartement van in totaal acht studenten, waarvan Elena en ik er dus twee zijn. Ik werd overigens rondgeleid door een Argentijn die voor het eerst in Europa is en bij euroroom werkt. Het appartement heeft vier badkamers (eentje op een van de kamers), waardoor je dus niet met een boel mensen één badkamer moet delen. Verder een keukentje en een wasmachine en wireless internet. Bovendien worden de gezamenlijke ruimtes wekelijks schoongemaakt en dat hoef je als studenten dus alvast niet meer te doen…Ik hoefde niet lang na te denken want de ligging is ook al ideaal. De flat is netjes beveiligd en heeft nog een mooie patio beneden. Het ligt in een park, dichtbij het grote Parque del Retiro in een rustige, groene omgeving. Er is een bank en een supermarkt tegenover de flat en iets verder is er een straat met de andere noodzakelijke winkels. Het metrostation is ook maar enkele minuten lopen. Helaas moest de huidige bewoonster van de kamer nog verteld worden dat ze moest vertrekken (al wist ze dat dat kon gebeuren), maar dat is pas op maandag op dinsdag en dus moest ik voor de tussenliggende dagen een oplossing zoeken…Want op zaterdagmorgen moest ik mijn hostal verlaten…Daarom heb ik maar de vrouw gebeld waar ik eerder de kamer had gezien met de vraag of ik daar – tegen betaling – tijdens het weekend kon blijven. Met haar had ik om 11.00 zaterdagmorgen een afspraak. Een hele dag metroën, lopen, zoeken en bellen...maar dan heb je ook wat.
Maurice
Llegando en Madrid
Donderdag 8 mei
Bij aankomst op Barajas werd ik verwelkomd met een eindeloze hoeveelheid regen en zeker de eerste dag zou het ook niet echt ophouden met de regen. Het was eerst zaak naar mijn hostel te gaan en daar mijn spullen te droppen. Zo geschiedde maar het leek me wel een goed idee er meteen een siesta aan vast te plakken, wel zo handig want de winkels waren toch gesloten. Ik ben de eerste dag meteen maar een nieuwe telefoonkaart gaan kopen want mijn oude kaart werkte inmiddels niet meer. Vorige keer een Movistar, nu een Orange want ik had gehoord dat die goedkoper zou zijn. Dat klopt ook want bellen met Orange is niet duur, in tegenstelling tot het versturen van sms. Ook heb ik meteen aan metromaandkaart aangeschaft, want ik zal genoeg tijd onder de grond doorbrengen vermoed ik. Dat was het dan ook wel voor de eerste dag, maar alvorens in mijn piepkleine kamer in slaap viel – met dank aan het straatlawaai – waren we een hele tijd verder.
Maurice
Bij aankomst op Barajas werd ik verwelkomd met een eindeloze hoeveelheid regen en zeker de eerste dag zou het ook niet echt ophouden met de regen. Het was eerst zaak naar mijn hostel te gaan en daar mijn spullen te droppen. Zo geschiedde maar het leek me wel een goed idee er meteen een siesta aan vast te plakken, wel zo handig want de winkels waren toch gesloten. Ik ben de eerste dag meteen maar een nieuwe telefoonkaart gaan kopen want mijn oude kaart werkte inmiddels niet meer. Vorige keer een Movistar, nu een Orange want ik had gehoord dat die goedkoper zou zijn. Dat klopt ook want bellen met Orange is niet duur, in tegenstelling tot het versturen van sms. Ook heb ik meteen aan metromaandkaart aangeschaft, want ik zal genoeg tijd onder de grond doorbrengen vermoed ik. Dat was het dan ook wel voor de eerste dag, maar alvorens in mijn piepkleine kamer in slaap viel – met dank aan het straatlawaai – waren we een hele tijd verder.
Maurice
Tuesday, May 6, 2008
Bienvenidos
Tuesday 6 May
Donderdag 8 mei is de dag dan eindelijk daar: het heeft lang geduurd voordat ik mijn vlucht boekte maar donderdagmorgen om 9.30 ga ik van Eindhoven International Airport met de vlieger naar Barajas, Madrid. Het is de bedoeling om daar stage te gaan lopen bij het Instituto de Estudios Políticos de Africa y América Latina (IEPALA) en tegelijkertijd mijn scriptie uit te werken. Uiteraard blijft Madrid ook gewoon de ontzettend leuke, gezellige en hippe hoofdstad van Spanje.
©www.iepala.es
Een stad die genoeg te bieden heeft en daarom vast een rondgang:
©www.nemrutkebap.com
Nemrut Kebap. In Granada heeft de "rey del kebab" drie vestigingen, in Madrid liefst negen. Zonder kebap overleef je het nergens.
©www.finnegansmadrid.com
Hannigan's in Granada, Finnegan's in Madrid. Zo gaat dat. En je moet toch ergens het EK kijken?
©http://travel.nytimes.com
La Soleá, fantastische Flamenco-bar in Madrid
©www.fussballtempel.net
Een wedstrijd van Atlético Madrid is ook de moeite waard. Uiteraard (nee, Real Madrid dus niet)
Bienvenidos y hasta pronto...
Maurice
Donderdag 8 mei is de dag dan eindelijk daar: het heeft lang geduurd voordat ik mijn vlucht boekte maar donderdagmorgen om 9.30 ga ik van Eindhoven International Airport met de vlieger naar Barajas, Madrid. Het is de bedoeling om daar stage te gaan lopen bij het Instituto de Estudios Políticos de Africa y América Latina (IEPALA) en tegelijkertijd mijn scriptie uit te werken. Uiteraard blijft Madrid ook gewoon de ontzettend leuke, gezellige en hippe hoofdstad van Spanje.
©www.iepala.es
Een stad die genoeg te bieden heeft en daarom vast een rondgang:
©www.nemrutkebap.com
Nemrut Kebap. In Granada heeft de "rey del kebab" drie vestigingen, in Madrid liefst negen. Zonder kebap overleef je het nergens.
©www.finnegansmadrid.com
Hannigan's in Granada, Finnegan's in Madrid. Zo gaat dat. En je moet toch ergens het EK kijken?
©http://travel.nytimes.com
La Soleá, fantastische Flamenco-bar in Madrid
©www.fussballtempel.net
Een wedstrijd van Atlético Madrid is ook de moeite waard. Uiteraard (nee, Real Madrid dus niet)
Bienvenidos y hasta pronto...
Maurice
Subscribe to:
Posts (Atom)