La EUROCOPA

Zondag 8 juni tot en met zaterdag 14 juni
Zondag is vanwege het feit dat nagenoeg alle winkels gesloten zijn en musea gratis zijn de museumdag bij uitstek. Geen fraaie zomerdag in Madrid want een dik pak wolken maakte het fris en onaangenaam. Het Museo de América zou deze grauwe dag helemaal goed maken. Het mooie, oude, statische gebouw in het westen van de stad, nabij Moncloa, heeft twee verdiepingen en bestaat uit vier delen, die allemaal betrekking hebben op de Nieuwe Wereld. Europa heeft de nieuwe wereld leeggehaald, geplunderd en in het geval van de inheemse bevolkingsgroepen zelfs grotendeels uitgeroeid en een boel ‘souvenirs’ (bijna beschamend, ik weet het) staan in dit museum uitgestald. Van die inheemse bewoners kregen en stalen de Spanjaarden aardewerk (keramiek), kledingstukken, sieraden, wapens, opgezette dieren, geschriften en allerlei andere eigenaardigheden. Het museum is na een lange en uitgebreide renovatie in 1994 opnieuw voor het publiek opengesteld en het ziet er prachtig uit. Via teksten en afbeeldingen en de dus de voorwerpen wordt de bezoeker langs de verovering van Amerika, de ontdekkingsreizen, de lokale tradities, gebruiken, leefwijze en leefomgeving gebracht. Een paar eeuwen worden overbrugd met alles uit deze nieuwe wereld. Voor de Europese ontdekkingsreizigers (iets wat wellicht enkel van toepassing was op de eerste groep reizigers, later was het niet minder dan plundering en verovering) was al dit nieuws natuurlijk bijzonder interessant en je ziet meteen waarom. Interessant en vernuftig wapentuig, mooi vervaardigde kano’s, uiterst decoratief handwerk (potten, pannetjes, alsook mooie sieraden, kleding, kleedjes, tapijten, schoeisel), nagebouwde woningen en hutten van de diverse inheemse stammen. Daarnaast zijn er ook veel kaarten te zijn van Europese cartografen, schilderijen van een ijverig Sevilla ten tijde van de ontdekkingsreizen, zelfportretten van de conquistadores, viceroys en lokale bestuurders. Om 15.00 ging het museum dicht en toen waren we al drie uur binnen, maar nog moesten we het laatste deel in vogelvlucht passeren. Een enorme rijkdom…maar wel met de wetenschap dat ‘wij’ Europeanen dit alles zonder schaamte meegenomen hebben. De lokale bevolkingen zijn veelal uitgeroeid of op zijn minst gedecimeerd door ziektes en geweld. Interessant was dat we net de dag ervoor gelezen hadden over ene inheemse stam in Brazilië die nog nooit contact gehad heeft met andere mensen buiten die van hun eigen stam. Ja, ook in het grote en toch nog deels ongerept Zuid-Amerika zijn ze er nog. In Guatemala, Ecuador, Bolivia en Peru vormen ze zelfs een grote minderheid of zelfs de meerderheid van de bevolking. Hier wordt de “ontdekking” (in feite geschiedvervalsing) van Amerika gevierd, terwijl dat daar het begin van het verzet betekent. Eeuwenlang racisme, onderdrukking en uitsluiting, maar de laatste tijd winnen de nakomelingen van de grote inheemse rijken, zij het Inca’s, Maya’s, Azteken of al die vele kleine andere groepen, langzaam terrein. Na de Europese verovering kwam de kolonisatie vanuit de Verenigde Staten, alleen nu in de vorm van grote bedrijven en transnationals die de kleine, machteloze landen van Zuid-Amerika in rap tempo leeg aan het roven zijn. In naam zijn de landen van Latijns-Amerika al ruim anderhalve eeuw onafhankelijk, maar in werkelijkheid is het schijn. Erg vreemd om door zo’n museum te wandelen…

Museo de América

Maandag was een bijzondere dag. Het ging maar om één ding: voetbal.
Nederland – Italië 3-0. De grootste nederlaag van Italië op een eindtoernooi sinds de WK-finale van 1970 tegen Brazilië (4-1) en zelfs het grootste verlies op een EK- eindronde. Wat een wedstrijd…De sfeer in Dubliners was uitstekend. Nederlanders en Italianen die gebroederlijk naar de wedstrijd kijken en zien hoe Italië almaar wanhopiger wordt…Een verdiende overwinning, vonden de Italianen en de Duitser met wie ik na de wedstrijd sprak.

De eerste drie punten...

De rest van de week stond in het teken van de scriptie, wat werk op het IECAH (voor de stage) en nagenieten van het voetbal. En natuurlijk al het andere voetbal kijken. TV-zender Cuatro zendt elke dag één wedstrijd uit en ook al begon het toernooi met enkele bijzonder saaie vertoningen, langzaamaan kwamen er leuke resultaten en wedstrijden voorbij. Spanje wordt inmiddels ook helemaal gek en is in de veronderstelling dat de titel al bijna binnen is.
“PODEMOS” heet het hier. Ofwel “WIJ KUNNEN”, een verwijzing naar het “Yes, WE CAN” van Barack Obama. Ze zijn wel blij om Nederland te ontlopen, maar of ze nu zo blij moeten zijn met Roemenië? (ervan uitgaande dat zij het redden).

En dan vrijdagavond:

Nederland-Frankrijk 4-1. Afgemaakt, vernederd en te kijk gezet. Oh ja, kansen kreeg Frankrijk zeker. Ja ja, we kwamen af en toe goed weg, maar toch. Zeven goals tegen de WK-finalisten van 2006…Opnieuw waren we in Dubliners en nu waren “we” in de minderheid tegen de Fransen. Na de snelle 1-0 (KUIJT!) waren “ze” gauw stil. En terecht. Het mooiste moment van de avond was de 2-1. Ja, dat lees je goed. De 2-1. De Fransen werden wild na de 2-1 en verwachtten al een mooi laatste kwartier. De camera was net klaar met de oeverloze herhalingen, toen Robben in sneltreinvaart alle Fransen hoop aan diggelen schoot. En toen waren “ze” weer stil. Muisstil. “Wij” sprongen op en neer en vierden de 3-1. Na de 4-1 waren “ze” snel gevlogen. Op straat nog even wat Fransen uitgelachen en daarna naar Quevedo voor wat overwinningstapas. Nopjes.

Ook de Fransen weggespeeld...

De erna vroeg op voor een uitstapje naar Toledo. Na zo’n avond is een toeristisch uitstapje uitstekend. Om 11.30 namen we de bus en vijftig minuten later waren we in de hoofdstad van Castilla La Mancha (en ooit de hoofdstad van Spanje). Deze prachtige, ommuurde, Middeleeuwse stad had ik in 2006 met mijn studievereniging ismus al eens aangedaan, maar juni is toch anders dan maart. Nu was het tegen de 35 graden en dat maakt het toch nog wat beter. Een stadskaart is nutteloos in Toledo, want je zal hoe dan ook verdwalen in dit labyrint. We brachten een bezoek aan een oude Sefardische synagoge, een Moorse mezquita en slenterden wat door de nauwe, koele, van zonlicht verschoten straatjes. Ondertussen nog een “Menu del día”, een dagmenu voor 12 euro dat je écht onbeweeglijk maakt. Hoe die Spanjaarden zo’n menu naar binnen krijgen is een raadsel…Na vieren was het rustig in de stad en keek iedereen naar Spanje-Zweden. Om 20.30 namen we de bus terug en waren we uitgeteld na zo’n dagje hollen door Toledo…Volgende week donderdag eindelijk terug naar GRANADA.

Uitzicht vanaf Toledo

Prachtige stad, op een uurtje van Madrid

Op de laatste dag van de Feria del Libro moesten we gewoon even terug naar de boekenbeurs in Retiro om nog even te genieten van al deze kraampjes met boeken. En ’s avonds een geweldige PARTIDAZO. Ik viel bijna in slaap na een helft Tsjechië-Turkije maar na de 2-1 was het genieten…Zelfs de “beste keeper ter wereld”, zoals sommigen zeggen, ging een aantal flink en de fout. Tja, en dan verlies je. De Tsjechen zijn geen schim meer van de levensgevaarlijke ploeg van 2004. Turkije ook niet, zeker niet met zo’n grabbelaar als Volkan Demirel in de goal. Zaterdag de kwartfinale kijken in Granada en hopelijk ben ik dan niet de enige Nederlander daar…