"A POR ELLOS": VIVA ESPAÑA

Zondag 29 juni
Toen brak eindelijk De Grote Dag aan voor Spanje. Een verdeeld land als Spanje zou een sportief succes zeer goed kunnen gebruiken en ondanks de goede voortekenen, weet je het met een tegenstander als Duitsland immers maar nooit. Op deze zondag de 29e juni zijn we eerst nog naar de grote markt, de “Rastro” geweest om een en ander te kopen en daar merkte je al dat de verkoop van rood-gele shirts zéér goed verliep. Een teken dat heel Spanje, voetbalminnend of niet, geïnteresseerd was in deze wedstrijd. Een oneindig aantal Spanjaarden zocht een plekje op het grote Plaza Colón, alwaar een podium en enkele televisieschermen voor een feest zouden moeten zorgen. Elena en ik besloten om naar het Palacio de Deportes te gaan. Een indoor stadion, voorzien van airconditioning en met de juiste ingrediënten voor een fantastische avond. Om 19.30 u. waren we bij het stadion waar grote drommen, in rood- en geel uitgedoste mensen naar binnen gingen. Op de tribunes was plaats voor zo’n 10.000 mensen en beneden op de grote vloer nog eens voldoende plaats voor een paar duizend mensen. Wij besloten beneden voor het scherm te gaan staan…Een uitstekende keuze. Het hele stadion zong zijn keel leeg, het publiek werd voor de wedstrijd opgezweept en het bier en de pizza’s (Telepizza was zo slim in het stadion pizza te verkopen) kon bijna niet aangesleept worden. Een veelal jong publiek, dat maar wat graag danste op de muziek en dat niet kon wachten op een groot feest. Niemand zou teleurgesteld worden. De urenlange apotheose die volgde was er een om nooit te vergeten. In de beginfase was het even spannend toen Duitsland het overwicht leek te hebben, maar daarna was het spel voor Spanje. Heer en meester gedurende tachtig minuten en toen de bevrijdende 1-0 van niño Torres viel was de vreugde-explosie ongekend…Wij waren in onze rood-gele outfit al net zo enthousiast als de Spanjaarden en even wilden we vergeten dat we eigenlijk geen Spanjaarden zijn. Het feest was na de 1-0 compleet en ondanks enkele speldenprikjes van Duitsland kwam de zege niet meer in gevaar, ook al had Spanje enkele van de vele kansen moeten benutten…Het bleef daardoor echter tot de laatste minuut spannend. De vreugde is met geen pen te beschrijven. De eerste Eurocopa in 44 jaar…Zoals iemand later in een krant schreef: eerst in zwart-wit, nu in kleur, eerst onder Franco en nu in een democratie…Zij die beide kampioenschappen meegemaakt hebben, weten hoe speciaal het is…Onvergetelijk…Heel de wereld weet dat Spanje de onbetwiste kampioen van 2008 is. Na het afbraakvoetbal van Griekenland, nu weer een kampioen om trots op te zijn. In de kwartfinale, halve finale en finale kreeg Iker Casillas (die hier echt een held is) geen enkel doelpunt tegen. En “Villa Maravilla” stond met zijn vier doelpunten al op een voetstuk. Onder het toeziend oog van premier José Luis Zapatero (vooraf was er angst dat hij ongeluk zou brengen) en de immens populaire koning Juan Carlos, alsmede zijn vrouw Sofia, ging Spanje aan de haal met deze prachtige prijs. Nederland zal ongetwijfeld beteuterd toegekeken hebben. Het had gekund ja.
Na de wedstrijd brak het feest écht los en ging heel Madrid de straat op. Nabij een miljoen mensen zal op straat zijn geweest…Wij liepen van het Palacio de Deportes naar de FUENTE (fontein) en onderweg liep Spanje zingend, lallend, springend, juichend en vuurwerk afstekend over straat, terwijl de auto’s hier toeterend doorheen kruisten. Geen mens die zich eraan kon onttrekken. Een gigantisch feest. De gemeentewerkers waren ondertussen al bezig om het vele afval op te ruimen (in totaal 44 ton op deze avond) en later bleek dat tussen 23.00 en 6.00 u. het alarmnummer 112 zo’n 5600 maal gebeld werd, 1800 keer vaker dan in een normale week.

Eenmaal op Plaza Colón zagen we al een geknakte lantaarnpaal en later zagen we een hoop afvalbakken midden op de wegen liggen. Dat was al een eerste indicatie dat sommige groepen jongens vandaliserend door de straten trok. We stonden voor een kapperszaak waarvan de winkelruit gesneuveld was en de eigenaresse ongetwijfeld met andere gedachten voor de deur stond…Er lag op een gegeven moment zoveel glas op straat, dat de passerende auto’s toch écht problemen gehad moeten hebben. Op dat moment kwam ook de M.E. te voorschijn. Elena en ik liepen die kant op met de bedoeling om vervolgens af te buigen van deze grote straat, maar al passerend zagen we dat sommige criminele jongeren met stenen naar de politie begonnen te gooien. Een man passeerde en zei, dat hij zich schaamde voor Spanje, dat het tóch weer zo moest gaan, iets wat hij in vijftien jaar (gelukkig!!) niet meer gezien had. Onmiddellijk daarna hoorden we kabaal en toen we ons omdraaiden, zagen we op twintig meter dat de oproerpolitie zich hergroepeerde en enkele seconden later werden met geavanceerde wapens de eerste kogels (grote, rubberkogels vermoed ik) afgevuurd. Ineens sta je er middenin. Elena en ik renden weg om deze onzin te ontlopen, maar het (voor het overgrote deel) jonge schorem had er blijkbaar plezier in…Voor ons was het feest voorbij en we liepen via enkele straten naar de metro, om vervolgens naar onze kamer te gaan. Het is (zoals bijna overal) een zeer kleine minderheid van enkele honderden jongeren die geweld gebruikt, maar het is en blijft toch jammer. Een miljoen mensen op de been, dus je weet dat er iets kan gebeuren, maar het blijft triest. Nu zou dit in elk land gebeurd zijn, maar het blijft zeer treurig dat het steeds weer gebeurt.

De avond was echter onvergetelijk en het feest op Colón was immens en verliep in een triomfantelijke sfeer. Om juist op deze dag in Madrid te zijn, is natuurlijk zeer bijzonder en prachtig om mee te maken. Voor Elena grappig genoeg de tweede keer op rij, na de WK-zege van Italië in 2006. Als Nederlander moet je het blijkbaar buiten je eigen land zoeken om dit mee te kunnen maken…

Viva España.