Naar het hart van Uruguay

Thermaalbaden..... niet iets waar je hartje zomer aan denkt! Het heeft toch vooral de reputatie als zijnde een toevluchtsoord voor mensen van de derde leeftijd. Hoe het ook zij, natuurlijk bronwater is gezond én bijzonder prettig! Ons apart-hotel bevond zich pal tegenover de ingang van de thermas van Daymán, gelegen aan de rivier met dezelfde naam en op luttele kilometers van Salto, de tweede stad van Uruguay. De eerste dag was het ongelooflijk drukkend en met een luchtvochtigheid van 100% is het afzien en derhalve zijn we na een lange siësta aan het einde van de middag naar de termas gegaan om een aantal uren te genieten en te relaxen. Voorheen was het vooral een winteroord, maar nu zijn de thermaalbaden ook populair in de zomer. Het was dan ook druk en echt rustig genieten was er helaas niet bij. Het bronwater is ongeveer 46 graden, de baden gelukkig een stuk minder heet, maar het is simpelweg een ideaal toevluchtsoord na een maand backpacken.

Voor onze tweede dag hadden we weinig zin in een drukke bedoeling en Clivia had ons al de tip gegeven naar het vijfsterrenhotel Horacio Quiroga te gaan, omdat daar ook enkele thermaalbaden zijn. Zo geschiedde en bij het Parque Aquatico was het gelukkig rustig en hadden we het park bijna voor onszelf. Het was bovendien een bewolkte ochtend en voormiddag. Het was niet warm of drukkend. Je hebt een bad met diverse types douches met harde en minder harde waterstralen. Eenmaal in het hete water voel je je helemaal vrij... Later op de dag hadden we als slagroom op de taart een massage geregeld in het hotel. Zeer welkom voor lichaam en geest. Ik had het geluk dat mijn masseuse, net zoals ik, een prater was en ze was bijzonder geïnteresseerd in die Nederlander en Italiaanse die door Zuid-Amerika aan het reizen waren. Aan het einde van de sessie nodigde ze ons uit om eind februari, tijdens hun vakantie aan de kust, gezellig te komen logeren in hun vakantiebungalow. Wie weet kunnen we er nog gebruik van maken.....

Enfin, twee dagen relaxen is ook wel weer genoeg en de derde dag zijn we even door Salto gelopen om toch heel even de Rio Uruguay te zien, de natuurlijke grens die Uruguay van Argentinië scheidt. Salto is verder niet speciaal en omdat er geen directe bus was naar San Gregorio de Polanco, onze volgende bestemming, en evenmin naar Tacuarembó, de logische tussenstop tussen beide plaatsen, moesten we eerst naar Paysandú gaan. De enige optie was een bus te nemen richting Paysandú. Een reisje van twee uur. Van daaruit hebben we weer de bus gepakt richting Tacuarembó. Een reis door de provincie en door een vlak, groen en leeg landschap. Bijna oneerbiedig, maar niet incorrect, zou je kunnen stellen dat Uruguay een grote wei is. De grond is vruchtbaar en koeien kunnen er overal grazen. Tijdens het doorkruisen van het land zie je ook een ander Uruguay. Een Uruguay van de Gauchos, de campesinos, volk van het platteland. Je zou het treffend kunnen omschrijven als zijnde cowboys, of eigenlijk cowmen, zij die als eigenaren van de landgoederen de koeien bijeendrijven. Jammer dat de cowboys door Amerikaanse films vooral iets weg hebben van een stel pistoleros, maar het principe klopt. De Gaucho met zijn gezicht van ruwe gelaatstrekken, zongebruinde huid en gekleed in wijd overhemd, leren laarzen en met hoed. Het Uruguay van het binnenland lijkt ook minder Europees en is meer een mix van inheems en immigrant. Interessant.

Eenmaal in Tacuarembó, ontdekten we meteen dat een bus naar San Gregorio er voor die dag niet meer in zou zitten. Dus betekende dat we moesten overnachten in deze kleine, maar fraaie provinciehoofdstad. Uiteindelijk hebben we weinig van het stadje gezien, maar was hetgeen waar we langskwamen toch wel de moeite waard. Eigenlijk is zelfs Montevideo een overzichtelijke stad, dus je kunt je voorstellen hoe het in de rest van het land is. De volgende morgen waren we vroeg uit de veren voor de bus naar San Gregorio, waar we vervolgens maar slechts enkele uurtjes de tijd hadden voor de enige (dagelijkse!) bus naar Montevideo vertrok. San Gregorio is erg klein, maar is bekend geworden door het feit dat een kunstenaar een aantal muren van de stad heeft opgeleukt met schilderingen. De ligging van de plaats is bovendien fraai, gelegen aan de rivier de Rio Negro, die in het midden van Uruguay bovendien een stuk breder (gemaakt) is, artificieel als het ook zijn mag. Ik heb toch even van de mogelijkheid gebruik gemaakt om een duik te nemen! Een leuke plaats om enkele uurtjes door te brengen, zeker ook vanwege zijn leuke, kleine huisjes.

In elk geval was het leuk om een paar dagen in het binnenland van Uruguay te zijn, niet zo bekend bij buitenlandse toeristen (afgezien van de buren, uiteraard) en je leert een land in elk geval wat beter kennen. Zoals eerder al gezegd zijn de Uruguayanen een erg plezant volkje en de openheid en hartelijkheid van de bevolking is hartverwarmend!

Eenmaal terug in Montevideo waren we ook weer terug bij Clivia en het voelde ook wel een beetje als ‘thuiskomen’ in de zin dat na al het verplaatsen we even voor twee weken een vast stekje hebben. De dag na terugkomst zijn we naar Montevideo gegaan om bij wat reisbureaus langs te gaan om de reis naar de watervallen van Iguazú te regelen, maar een pakket is uiteindelijk niet voordeliger en handiger dan alles zelf te regelen, dus hebben we een vlucht geboekt voor 20 februari, van Montevideo naar Foz de Iguaçu in Brazilië, waar we drie nachten zullen overnachten en van daaruit de watervallen aan de Braziliaanse en Argentijnse kant zullen gaan bekijken. Dit bekent ook, dat we nog ruim een week in Uruguay blijven. We willen nog naar Nueva Helvecia om de prachtige kustlijn te volgen en uiteraard ook om van het lokale carnaval genieten.

Hopelijk is het een beetje goed weer, want ook al heeft Europa te maken met een stevige winter, ook hier is het ‘loos’. Overstromingen in Uruguay, aardverschuivingen in Peru, een aardbeving in Haïti, 45 dagen regenval in São Paulo en 45 graden in Rio de Janeiro...