Entrando Paraguay

Ciudad del Este. We hadden ons in dit handelswalhalla, dan wel handelshel kunnen storten, maar wij besloten een taxi naar het busstation te nemen om te kijken of er nog bussen vertrokken naar Encarnación. Eenmaal daar aangekomen, werden we meteen aangeklampt door bedelende kinderen en toen was voor ons vrij snel duidelijk dat de opties 'weg of weg' waren. Een bank was in geen velden of wegen te bekennen en dus was de enige optie geld wisselen. Meestal gebeurt dat in een geldwisselkantoor maar in Ciudad del Este was dat een meneer met veel flappen op zak. Daarna was het gokken naar de wisselkoers Dollar-Guaraní, maar gelukkig had ik een goede, eerlijke deal te pakken (wel eerst even kijken of het geld echt is...). Sterker nog: later bleek dat ik minder geld kwijt was op deze 'handjecontantje straattransactie' dan bij de bank, waar men een schandalige vier euro per transactie berekent. De laatste dagen was het sowieso al feest wat betreft geld. In zo'n toeristische zone tussen drie landen is het naar believen betalen. Vooralsnog hebben we enkel in Brazilië problemen gehad met de pinpas, maar verder is het kijken wat het voordeligste is. De koersen zitten goed in mijn hoofd en soms is het goedkoper in Argentijnse Peso's dan in Dollars en dan is de keuze snel gemaakt. Dikwijls betaal je een deel in Braziliaanse Real en een deel in Peso's of Dollars...Overigens is de kwaliteit van de lage biljetten vaak zo slecht, dat je je afvraagt wat je met de vergeelde, gescheurde of vervaagde biljetten moet doen. In Uruguay kan op straat niemand de irritant hoge bankbiljetten die je bij het pinnen ontvangt inwisselen, terwijl in Argentinië en Paraguay de hoogste biljetten maar respectievelijk € 20,- en € 15,- waard zijn. Ook al is de kwaliteit van onze eurobiljetten zeer hoog en lijkt het ten minste niet op gerecycled wc-papier, ik vraag me nog steeds af wie er in Brussel op het idee is gekomen om de compleet nutteloze biljetten van € 100,- € 200,- en € 500,- uit te brengen. Je kunt ze nauwelijks pinnen, je krijgt ze nergens en als je ze eindelijk wél in handen hebt, kun je ze nergens inwisselen omdat niemand ze accepteert! Hoe ver weg van Europa we ook zijn, het nieuws ontgaat je ook hier niet: met dank aan de exorbitante Griekse en Spaanse begrotingstekorten staat de euro behoorlijk onder druk en is de koers ten opzichte van de Real, Argentijnse Peso, Paraguayaanse Guaraní, Uruguyaanse Peso, Peruaanse Sol, Boliviaanse Boliviano en Chileense Peso onherroepelijk verslechterd. Over het algemeen is het overal nog steeds vrij goedkoop (met Uruguay als duidelijke uitzondering), maar de euro-piek van een midden 2008 is voorbij..

Welnu, op het busstation in Ciudad del Este ontmoetten we een Zwitser, die na drie maanden Spaans-studie in Quito, Ecuador, sinds november door Zuid-Amerika aan het reizen was. Hij was al in Peru, Bolivia en Paraguay geweest en dus waren zijn tips zeer welkom. Hij wist ons in elk geval te vertellen, dat het in Encarnación vrij rustig is en omdat we pas 's avonds aan zouden komen, was dat een geruststelling. Na Ciudad del Este hadden we namelijk geen idee wat we aan zouden treffen in dit totaal onbekende stukje Zuid-Amerika. Hij vertelde ons, dat tijdens zijn verblijf in Quito maar liefst 15 van zijn klasgenoten in de Ecuadoraanse hoofdstad op enige manier beroofd waren en dat hij op diverse toeristische hotspots (Nasca bijvoorbeeld) flink was afgezet, maar ja, dat laatste verbaast natuurlijk niet.

Eenmaal in Encarnación was het Hotel Germán waar hij de vorige keer geslapen had, volgeboekt en dus liepen we een paar meter verder naar Hotel Itapúa. Het kostte Elena en mij maar zo'n vijf euro per persoon, maar het was het slechtste hotel tot nu toe. Voor de eerste keer maakten we ook gebruik van onze slaapzakken. Niet vanwege de kou, maar vanwege de bedwantsen. Het leek alsof het beddengoed al een héle poos niet gewassen was en ik had weinig trek in wakker worden met rode bultjes, dus derhalve maar de slaapzak geprobeerd...Een dag later hebben we als de wiedeweerga uitgecheckt en vervolgens twintig meter verder meteen de vrije kamer in Hotel Germán geregeld, waar we voor twee euro per persoon meer een frisse en schone kamer hadden...
Encarnación is net als Ciudad del Este een plaats die leeft van de commercie en de straatverkopers komen je overal tegemoet. Zelfs op het busstation hoef je niet eens moeite te doen naar een loket te lopen, want de bestemmingen worden al roepend naar je hoofd geslingerd en binnen no-time zit je voor een spotprijs in een bus, zij het een verouderd en rammelend exemplaar. Desalniettemin is Encarnación vrij goed georganiseerd en de straten zijn over het algemeen behoorlijk schoon. De wegen en trottoirs zijn in meestal in goede staat. Elke keer op een nieuwe locatie is het altijd interessant om even stil te staan bij hetgeen je op straat observeert. Hoe ziet het er uit en wat zijn de verschillen met voorheen. Verrassenderwijs lijkt dit deel van Paraguay een stuk moderner dan het verouderde Montevideo en waar in Uruguay het straatbeeld bepaald wordt door een oud wagenpark, zie je hier de meest nieuwe en grote minivans en pick-ups. In Uruguay is de btw van Europees niveau en in Paraguay zijn de belastingen volgens mij enorm laag. Ik probeer in elk land wel een lokale krant te kopen om even te lezen waar de lokale discussies over gaan om zo een beeld te krijgen van maatschappij en politiek, maar daarnaast is het ook altijd interessant om even de advertenties door te bladeren. Huizen zijn uiteraard altijd goedkoop vergeleken met Nederland (voor de prijs van een rijtjeshuis heb je hier overal een villa), maar in Paraguay zijn de auto's echt spotgoedkoop. Een tweedehands Mercedes uit 2000 kost hier wat bij ons een tweedehands Renault Twingo uit 2000 opbrengt, so to speak. De verschillen en contrasten zijn echter enorm. Ook hier werkelijk obscene rijkdom en abjecte armoede, die zich in Paraguay voornamelijk concentreert in de Chaco, het wilde noorden van het land, waar infrastructuur afwezig is, analfabetisme gemeengoed is, kinderen niet naar school gaan en er hele families en dorpen enkel de inheemse taal, het Guaraní, spreken en het Spaans niet machtig zijn...

Encarnación wordt bevolkt door een behoorlijk aantal Duitse en Japanse immigranten, maar er zijn ook Oekraïners, Polen en Arabieren en het was enigszins verrassend om een Orthodoxe kerk op straat tegen te komen, alsmede een aantal moslims. En waar Elena en ik in São Paulo door Luiz en Roberta warm zijn gemaakt voor de overheerlijke Japanse keuken (althans, zoals je die in het buitenland vindt, zoals altijd anders dan in het land zelf) en groot was onze verbazing dan ook om van de eigenaar van Hotel Germán te horen dat er twee Japanse restaurants in town zijn. De eerste avond zijn we meteen naar een van de twee, Hiroshima, gegaan...Ja ja, zelfs in Encarnación. De wereld is écht geglobaliseerd.