Fascinerend Peru

In alle vroegte moesten we weer opstaan om onze handel in te pakken en af te dalen richting de pier om daar onze boot terug naar Copacabana te nemen. Naar beneden gaan is gelukkig een heel stuk eenvoudiger dan omhoog lopen. Binnen een half uur waren we dan ook weer op meerniveau en konden we anderhalf uur lang, gezeten bovenop de boot, genieten van het uitzicht over het meer en van de vele, vele eilandjes om je heen.

Wat later dan de officiële vertrektijd zaten we dan eindelijk in een drie uur durende busreis naar Puno, Peru. De grensformaliteiten waren opnieuw laks, voor ons Europeanen dan, want voor sommigen blijft het een moeilijk verhaal. Puno binnenrijdend was het even slikken, want het was vooral een chaos van half gebouwde huizen, zandstraten en een op het eerste oog, algehele ongeorganiseerde stadsplanning. Eenmaal op de moderne terminal heb je binnen een paar minuten weer een rits locals achter je aan hobbelen met de ene na de andere aanbieding voor een hotel en het is dan ook nooit moeilijk een slaapplek te vinden...
We zouden wederom maar een dag blijven, maar het centrum is toch nog redelijk fraai en gezellig. Dat we 's avonds zouden dineren in een restaurant van de absolute topcategorie - waar we in Europa enkel van zouden kunnen dromen - voor nog geen tien euro, liet letterlijk een goede nasmaak achter!

Op onze enige morgen en middag in Puno besloten we om voor een drie uur durende excursie naar de drijvende eilanden te gaan. We hadden geen idee wat te verwachten. We overwogen van te voren zelfs om dit over te slaan, omdat we dachten Titicaca nu wel gezien te hebben. Maar we waren achteraf heel blij...De drijvende eilanden zijn namelijk ongelofelijk fascinerend. Stel je een enorm meer voor, waar mensen besloten om van riet kleine eilandjes - tussen de 55 en 60 in totaal - te maken om daarop te gaan wonen en je hebt een beetje een idee. Het is niet precies bekend wanneer en waarom men op zulke eilanden is gaan wonen, maar het is een fraai gezicht. In de meest uiteenlopende kleuren geklede mensen, die toeristen ontvangen op hun eilandjes op het water? Apart. Het is een intens karwei om eilandjes te maken, maar het gebeurt nog steeds. Niet alleen zijn de eilanden van drijvend riet, maar ook de huisjes, bedden en alle faciliteiten zijn van dat riet gemaakt, met uitzondering van de keuken uiteraard (het zou anders wat gevaarlijk worden). Toch heeft men, met dank aan zonnepanelen, elektriciteit en dus televisie.
Met ons bootje met Europese en Amerikaanse toeristen was het wellicht allemaal iets tè toeristisch en het was geen verrassing dat je voor een euro of wat souvenirs kon kopen, in een rieten kano over het water kon varen of in een van hun kleine restaurantjes kon eten. Als concept in elk geval zeer fascinerend en op zo'n zonnige dag opnieuw een memorabel uitstapje...

`s Middags moesten we alweer verder en hadden we een zes uur durende busreis naar Arequipa, een stad met meer dan een miljoen inwoners, gelegen in een vallei omringd door vulkanen en twee canyons. Arequipa heeft een uitstekend klimaat, waarbij het overdag rond de 23 graden is en 's nachts rond de 14 graden, met 360 zondagen per jaar. Arequipa is na Cusco, zo zegt men, de stad met de meest koloniale architectuur van Peru. Arequipa is inderdaad een fantastisch mooie koloniale stad, waar het goed toeven is voor een paar dagen. Je vindt er enkele mooie musea, zoals het museum van de Universidad Catolica, waar je een Inca-skelet vindt van een meisje dat in de hoge bergen in de regio gevonden is. Het meisje, genaamd Juanita, behoort ook aan het museum toe en zij is, samen met drie anderen, gevonden op rond de 5500-6000 meter in de vulkanische bergen in de buurt. Zij was een offer van de Inca's. Omdat zij op het hoogste punt begraven is - het dichtst bij de goden - was zij dan ook het belangrijkste en behoorde het meisje tot de Inca-notabelen. Ze is tijdens een expeditie, onder leiding van een Amerikaanse onderzoeker, ondersteboven gevonden. Dit als gevolg van een vulkaanuitbarsting in de buurt. Een aantal andere tombes zijn ook blootgelegd met Inca-kindoffers en attributen als kleding, decoratie, etc. Juanita is echter in perfecte staat gevonden met de huid intact. Het is daarom beslist geen mummie. Net als in Salta ook nu weer een interessant museum en je vraagt je af, hoeveel meer tombes er nog in de bergen te vinden zouden moeten zijn. Bovendien, waar haalden de Inca's de kracht vandaan om ze op zo'n grote hoogte te offeren en begraven in die barre weersomstandigheden door wind, sneeuw en ijle lucht?

Arequipa heeft te veel om in een dag te kunnen zien en een dag later moesten we om 2.00 u.opstaan om deel te nemen aan een lange, eendaagse excursie naar de Colca Canyon. De Colca Canyon, afgeleid van het Quechua-woord Colpa dat opslagplaats betekent, is de diepste canyon ter wereld. Als je eenmaal op de Cruz de Còndor staat en de Andescondor met zijn machtige vleugels die een spanwijdte hebben van 3 meter over en rondom je heen ziet vliegen, is het een majestueus gezicht. Te midden van al deze vulkanen is het niet verrassend, dat het landschap steeds weer opnieuw gevormd wordt. Het is prachtig om er tussen te staan! Op de terugweg kom je nog door een paar kleine dorpjes en door een natuurreservaat, waar je de wilde Vicuñas en de gedomesticeerde Alpaca's en Lama's in grote groepen rond ziet lopen. Enige afwezige is de Guanaco, die we helaas niet tegen zijn gekomen en van de vier verwanten het meest bedreigd is, behoorlijk gedecimeerd in aantallen...

We waren al wat laat op de terugweg en eenmaal in Arequipa was het spitsuur. Uiteindelijk moesten we nog rennen om onze spullen bij het hostel op te pikken, een taxi te nemen en naar de busterminal te snellen. Daar wachtte onze bus die ons in 16 uur naar Lima zou moeten brengen. Vanwege de afstand en omdat we eigenlijk geen bus meer kunnen zien, hadden we al de meest luxe (en voor Peruaanse begrippen duurste) bus genomen, met ruime, leren stoelen. Compleet met kussen en deken, warme maaltijd, ontbijt, een stewardess en zelfs internet aan boord. Na zoveel eindeloze bussen is het tijd voor wat meer comfort, want het is op een gegeven moment wel genoeg geweest met die reuzenafstanden. Welnu, onze laatste bus voor terugkeer naar Europa. Nog drie dagen Lima en dan een dag vliegen...