Esto es España y al que no le guste que se vaya – Een voetbalzondag bij Atlético de Madrid!

Zondag 11 mei
Een dag die geheel in het teken van voetbal staat. En zo hoort het ook op zondag. Rond de middag ging ik naar het stadion om een kaartje voor Atlético Madrid – Deportivo la Coruña te halen want het zou wel eens druk kunnen worden. De een na laatste speeldag van het seizoen en Atlétic kan Champions League behalen en Deportivo is nog in de race voor een UEFA Cup ticket. Vanuit mijn weekendverblijfplaats is het slechts zes metrostations naar halte Pirámides. Het is gelukkig niet druk bij het stadion, waar de kassa’s vanaf 11.00 onafgebroken geopend zijn. Voor €30 heb je een kaartje voor de “Segundo Anfiteatro”, hoog in het stadion, op de tweede ‘ring’ achter de goal. De eerste mensen waren hun stalletjes al aan het openen of hadden die al geopend. Sjaals, shirts, vlaggen, toeters, het wordt allemaal verkocht, evenals de typische Spaanse ‘voetbalsnacks’ zoals zonnepitten, andere nootjes, snoep en chips. Een belangrijke dag voor de Atlétis…
Eenmaal terug kon ik twee uurtjes uitrusten en vervolgens weer terugkeren naar het stadion. Het leek me verstandig op tijd te vertrekken en om 18.40 stond ik in de metro, waar ik al de eerste mensen in Atlético-shirts zag lopen. Eenmaal uitgestapt bij Pirámides was het een drukte van jewelste en duizenden mensen liepen op deze prachtige zondagavond richting het stadion. Eerst maar een kebab scoren (in de nabijheid was er van fast food verder niks te vinden, dus het moest maar weer) en vervolgens met de stoet naar het stadion, waar duizenden mensen zich rondom het stadion verzameld hadden om te zingen, praten, drinken en eten. Na wat sfeerimpressies ben ik naar binnen gelopen, waar ik merkte dat de veiligheidscontroles een echte flop zijn. Mijn tas werd vliegensvlug met een oog bekeken door een bewaker en dat was het dan. Vervolgens kon ik de trappen op naar mijn zitplaats. Vicente Calderón is een oud stadion en dat is te merken wanneer je binnen bent. Buiten ziet het er redelijk nieuw uit, maar eenmaal binnen op de prachtige balustrade zie je dat het stadion in verval is. Afbrokkelend beton, smerige wc’s en oude stoeltjes, zo is de staat van het stadion. Aan de sfeer doet dat niks af, want die is toch zeer behoorlijk en liet bij mij een veel betere impressie achter dan bij Real Madrid, waar ik in maart 2006 Real Madrid – Betis Sevilla (0-0) bezocht. Eenmaal op een stoel werd ik vrij snel van mijn plek gejaagd want blijkbaar had ik de verkeerde plaats ingenomen…Uitgerekend door vijf Nederlanders (twee mannen en drie meisjes). Eenmaal een rij naar boven, werd ik iets later ook daar een stoeltje naar rechts gestuurd. Zodoende zat ik achter vijf Nederlanders, voor negen Engelsen en voor de vijf Nederlanders zat nog een groep van tien Nederlandse jongens. Overal vind je Nederlanders, dus ook bij Atlético Madrid.
De wedstrijd was bijzonder matig en alleen de creativiteit en individuele kwaliteit van de Uruguayaan Diego Forlán en de Argentijn Sergio "Kun" Agüero maken Atlético Madrid tot een sterke ploeg. Achterin en op het middenveld vond ik ze niet bijster sterk, maar Deportivo speelde zo zwak dat de ploeg nauwelijks in gevaar kwam. Op de tribune zat ik tussen een vrouw van rond de 50 en een meisje van 18, die beiden zeer enthousiast supporterden. Het meisje schreeuwde wat af en sprong op en neer vanuit haar stoeltje, dus het deed me wel ergens aan denken…Ik zat er redelijk neutraal tussen al was ik natuurlijk wel voor Atlétic. De 1-0 viel vlak voor rust en het was een frommelgoal, binnengetikt door Forlán. Voor de rest weinig kansen, al kreeg Deportivo op het einde toch die ene kans en had Atlétic daarna tweemaal de kans om 2-0 te maken. De scheidsrechter was niet echt populair en achter mij zei men al “un arbitro de mierda, es Andaluz”. In de tweede helft was het nog even lachen toen de grensrechter door de verzorgers behandeld moest worden. Een gespannen avond en de opluchting was zeer groot toen het laatste fluitsignaal klonk. Atlético Madrid is zeker van de voorronde Champions League en staat nu zelfs op gelijke hoogte met Barcelona (beide 64 punten). Het clublied werd vervolgens uit volle borst meegezongen…Eigenlijk ideaal om nog even een biertje te drinken maar ik ben te gast bij Homero en ging meteen naar zijn huis. Het was nog even druk bij de metro en toen we net met een stoet de metro inliepen, kwam vanuit de andere richting een groep…Hollanders. Die wisten ongetwijfeld niet dat er net een wedstrijd geweest was…Eenmaal bij Homero thuis heb ik nog tot bijna 1.00 op tv voetbal gekeken. Een voetbalzondag. Zo hoort het.

De video’s van de wedstrijd:

Goal:
http://www.youtube.com/watch?v=e0RF7wBCJow

Gemiste kans:
http://www.youtube.com/watch?v=MHPQ_nvOid0

Zingende fans:
http://www.youtube.com/watch?v=uWMUVV2QfDE

Clublied voor de wedstrijd:
http://www.youtube.com/watch?v=swEFmsC-Ah8

Penalty of niet? Iedereen boos…:
http://www.youtube.com/watch?v=2-yBO8VtNX4

Nog een gemiste kans:
http://www.youtube.com/watch?v=4RWNxfAI2Ss

Arme Deportivo fans:
http://www.youtube.com/watch?v=cUeocpOEbSE

Blije Atletis:
http://www.youtube.com/watch?v=q1rtBueBQl8

Champions League:
http://www.youtube.com/watch?v=Q-udkjG_IPU

En het clublied:
http://www.youtube.com/watch?v=B_1vbtkp5t8

Maurice