The tale of the three boxes of cornflakes: Chileense Jut & Jul in onze casa

Woensdag 21 mei
Ik had al eerder gemeld, dat we hier fraai volk in huis hebben, dus vandaag ging de soap weer door. Ik weet nu, dat er vier Chilenen in huis zijn; twee stelletjes die ook een dubbele kamer hebben. Ze houden de cliché's van luie, apathische en nietsdoende Latino's wel in stand. Da's jammer. De deur van de badkamer zat vandaag dicht en eerst dachten wij nog, dat die bezet was. Later kwam echter een van de Chilenen naar onze kamer. Eigenlijk om te vragen of een van ons op de badkamer zat. Wel...we zaten allebei in de kamer, dus wat moet je dan antwoorden? Tja, als wij daar niet zijn, dan zit er óf iemand anders of de deur zit vast. Het bleek het laatste. Elena en ik liepen naar de badkamerdeur en de twee Chileense meiden vertelden, dat er niemand anders in huis was en dat de deur dus vast zat. Dat kan. Vervolgens zei ik maar, "zullen we dan Gonzalo bellen"? (de Argentijn van de organisatie) Elena deed dat toen, terwijl de Chilenen zich weer terugtrokken in hun kamer... Zucht... Zelf actie ondernemen zit er niet in voor dit quasi-autistische Piet-Lut-gezelschap. Ik wilde zelf ook wel de deur open proberen te maken, maar ja als er iets kapot zou gaan wilde ík niet verantwoordelijk zijn. Gonzalo was er binnen no-time, sneed een stuk plastic uit een plastic fles en ging aan de slag om de deur in dievenstijl open te maken. Ik had al het vermoeden dat dat niet zou lukken, want de deur heeft een schuifslotje en geen klinkslot. Het was mij wel duidelijk, dat het slot klem zat en dat je met een combinatie van vernuft en kracht de deur wel open kon krijgen...maar ik moest dat eerst even uitleggen in het Spaans. Tja, mijn 'technische' Spaans is nog niet zo vergevorderd.
Enfin, toen de Argentijn even uit het zicht was, rook ik mijn kans en uiteindelijk heb ik maar wat aan de deur gerammeld en aan de knop gedraaid net zolang tot 'ie openging. Een van de Chileense meiden kwam naar buiten met een "oh, het is gelukt" en een "de volgende keer vragen we jou wel als er iets gerepareerd moet worden". Zelf iets doen zit er blijkbaar niet in. Stel je voor zeg. Een van hun mannen die de handen uit de mouwen steekt? Vergeet het maar.
Onmogelijk voor die twee Chileense 'kerels' (vanaf heden aan te duiden met: Jut & Jul), die als wereldvreemde jan doedels achter hun laptop zitten. Duidelijk niet gewend om zelf een probleem op te lossen. Het is dus helder, dat ik met deze vier figuren geen vriendschapsrelatie op zal bouwen. Dat hoeft ook niet. Laten we hopen, dat ik ze na drie weken niet zo beu ben dat er een Europees-Zuid-Amerikaanse oorlog in Calle Marqués de Lozoya uitbreekt...
De twee jongens (van de termen mannen en kerels dalen we af naar de term benaming jongens) komen nooit uit hun kamer en zeggen geen woord. Eentje is een bebaarde nietsnut, de andere is een nep-Rasta. Nep-rasta? Ja, echte rasta's zijn meestal vrolijke, open en spraakzame gasten. Deze niet. Deze is dus nep.
En dan ben ik met Elena in huis juist degene die het minste Spaans spreekt, in vergelijking met de vier Chilenen, de Mexicaan, de Andalusiër en de jongen uit Equatoriaal Guinee (voor degenen die niet weten waar dat ligt: het ligt in Oostelijk Afrika en het is het enige Spaanssprekende land van Afrika). Niets van te merken.
De Chilenen hebben ook de gewoonte om voor een hele week eten te maken. Beter gezegd: ze maken een grote pot met soep en worst en eten daar dan de hele week van. Of het nou geldgebrek of tijdgebrek is (of luiheid) weet ik niet, maar ik vind het maar vreemd. Als een van die dames dan ook nog zegt "hebben jullie zelf pannen gekocht? Wel een goed idee, want hier is het niet schoon"...is het hek van de dam. Ja hallo, DOE ER DAN WAT AAN. Misschien, and it is just a wild guess, you could start cleaning this mess!

Op deze dag paste het geheel in het sfeertje om de koelkast schoon te maken. Na onze eigen kamer en de keuken was het nu de beurt aan de koelkast. Er lagen liefst drie lege dozen cornflakes op de koelkast, gedateerd (verloopdatum) van oktober 2007, november 2007 en maart 2008. Ze lagen daar waarschijnlijk al maanden stof te vangen. Bovendien lagen er oude kranten en tijdschriften en een bankbrief van iemand die niet meer in dit huis woont...Niemand die ooit op het idee kwam een en ander schoon te maken. Die stof waait zo je koelkast met eten in. Lekker. Met zwaar geschut heb ik dat geschrobd, terwijl Elena de kookplaat weer eens onder handen heeft genomen. De koelkast is in ieder geval weer, al is 'ie van binnen nog niet helemaal te vertrouwen (en dan heb ik nog niet eens verhaald over een groen stuk paprika dat we vorige week in de koelkast vonden. Het was eigenlijk grijs van de schimmel. Wist niet dat dan kon). Voor de rest hebben we nu onze eigen pannen, onze eigen snij- en schoonmaakplankjes, eigen bezem...eigenlijk delen we niks meer met de rest van dit volk. Uitstekend! Ben je nu nog verbaasd ,dat de levensstandaard van Latino's lager is dan van Europeanen? Ok, ok, dat was een grapje, maar toch. Van je huisgenoten moet je het hebben. Does it ring a bell? Ah, Granada...

Na deze ervaringen zijn we 's avonds richting QUEVEDO gegaan voor weer twee biertjes en tapas. Goedkoop en overheerlijk. Nu iets van "panzerotti" gehad, of "empanadas" in Spanje. Het zijn deegkoekjes met tomaat en kaas. En dan nog kroketjes. Voor €3,75 weer de deur uit. Viva Madrid! Viva Quevedo!
Vervolgens de avond afgesloten (al zijn we eerst nog naar een andere Flamenco-bar geweest) in La Soleá voor uitstekende flamenco. Met Ismus ben ik daar in 2006 blijven hangen met enkele volhouders (de rest had geen geduld om te wachten), want de sfeer bouwt langzaam op. Er zitten helaas vooral toeristen, maar goed, niks aan te doen. Daar zong dezelfde man als in 2006 en hij lijkt toch wel 'de grote man' daar. Een zeer sterke, hese stem van het zingen en roken, maar je kunt in La Soleá uitstekend je avond doorbrengen. Nog gepraat met een blanke Mexicaan die nog wat woordjes Nederlands wilde leren en daarna toch maar weer eens de laatste metro genomen...We ontdekten ook nog hoe misleidend de metrokaartjes zijn. La Latina lijkt ver weg, maar is uiteindelijk maar een paar minuten verwijderd van Plaza Mayor.
Eenmaal in ons huis bleek onze zeep gebietst...Door wie? Uiteraard de Chilenen. Omdat de fles later weer in de badkamer stond, bleek dat die gebruikt was om te douchen. Geld en tijd om zeep te kopen hebben ze blijkbaar niet. Het zal niet het laatste verhaal zijn over de Jut, Jul & aanhang...

Maurice