Van bijna dakloze naar een linkse botellón

Zaterdag 10 mei
Net op de dag dat ik weer met twee koffers moest gaan leuren en sleuren regende het pijpenstelen. Leuk. Een paraplu had ik wel al gekocht, maar met twee koffers in de hand kwam ik net een hand tekort…Enfin, verregend en wel stond ik om 10.30 al in de vestibule van het gebouw op de Avenida de la Ciudad de Barcelona. Ik ging naar de derde verdieping naar het huis van de Aziatisch uitziende Teresa maar er was niemand en om 11.30 was er nog steeds niemand. De conciërge van het gebouw probeerde me nog te helpen maar ze was er simpelweg niet. Terwijl het buiten een waterballet was en de Avenida in een wildwaterbaan veranderde stond ik met twee koffers dakloos te zijn. Toch maar een hostel of hotel proberen te regelen? Om op een zaterdagmiddag voor diezelfde dag in Madrid nog een hotel te vinden voor een fatsoenlijke prijs is schier onmogelijk en dus overwoog ik de andere optie. Toevallig kwam er iets na twaalven iemand binnen lopen en de conciërge maakte me attent op het feit dat hij óók voor Teresa kwam en om 12.00 een afspraak had. Ik raakte met hem aan de praat en nadat ik vertelde min of meer dakloos te zijn bood hij me aan bij hem thuis te blijven slapen. Een geluk bij een ongeluk. Met dank aan deze Homero had ik een slaapplek voor het weekend. Hij woont bij zijn ouders in zuidwest Madrid en heeft een Algerijnse moeder en woonde tot zijn 18e in Marokko en Rusland, maar kwam ter wereld in Algerije. Nu studeert hij voor ingenieur in Madrid. Enfin, het was al heel fijn dat hij me hielp met mijn koffer, want niet alle metrostations zijn voorzien van roltrap en het is een hels karwei om alles te verslepen. Zijn ouders zijn op vakantie en ik kon in de logeerkamer blijven slapen. Homero heeft een jaar in Ancona, Italië, gestudeerd en ontmoette daar zijn Italiaanse vriendin. Zij studeert nu in Bordeaux, Frankrijk, maar komt vanaf de zomer naar Madrid om daar te gaan werken bij het toeristenkantoor. Daarom was Homero dus op zoek naar een kamer…De eerste overeenkomsten tussen ons beide zijn dus al duidelijk. Buiten dat het me een hoop geld scheelt is het ook erg gezellig om bij een Spanjaard thuis te zijn en wat te kunnen kletsen. Mijn enigszins in verval geraakte Spaans kon ook wel een opkikker gebruiken trouwens.
Na een gezamenlijke lunch heb ik hem ’s avonds vergezeld bij het uitgaan. Dat was al een geweldige ervaring op zich. Puur toeval dat ik deze Homero tegen het lijf liep, maar ik kon me wel vast laten informeren door een inwoner van de stad en tussen de Spanjaarden komen. Als hij daarna voorstelt om kebab te gaan eten dan zit het natuurlijk helemaal goed. Vervolgens kwam ik terecht in een soort van sociaal centrum voor studenten, waar eerst een live concert was en daarna het bier rijkelijk begon te vloeien. Elke stad in Spanje heeft zo’n beetje zijn eigen benaming voor de grote plastic bekers waaruit gedronken wordt. Ze zijn 75cl en heten in Madrid “Mini” (Mooie naam voor zo’n joekel van een beker), in andere plaatsen noemen ze die Maceta, Megavaso, Cachi, Litro of Cuba. Een belangrijk onderdeel van de befaamde Spaanse botellones. Het was een behoorlijk linkse bedoeling (in Granada was me al lang duidelijk geworden dat grote meerderheid van de Spaanse studenten erg links is) en het hing er vol met banieren en posters met teksten als “Rompamos el silencio. Luchando por la dignidad, mil veces venceremos”. Ook was er een deur waarboven een bord hing van Lacoste, alleen waren de letters veranderd in “Sincoste” en daar kon je zonder geld te gebruiken je eigendommen omwisselen. Bijvoorbeeld, je geeft er je jas af en krijgt er een trui voor terug of je laat een handtas achter en neemt een sjaal mee…Het antikapitalistische druipt er vanaf (en het herinnert je aan het Cambodja van Pol Pot en zijn Khmer Rouge dat tijdens het brute regime simpelweg het geld afschafte). Ik heb daar met een aantal mensen gepraat, iemand uit Barcelona die Madrid toch écht helemaal het einde vond (en veel gezelliger dan zijn thuisstad), een Italiaan uit Milaan (samen met mij volgens mij de enige niet-Spanjaard) en nog een meisje dat twee jaar in Berlijn gezeten had. Een buitengewoon gezellige avond wel te verstaan. Als zo’n Mini dan ook maar 4 euro kost…tja…Dit gebouw (of een soort van vrijstaat van studenten) sloot om 1.30 en daarna eindigden we in een lokaal (bar) van de IU, de Izquierda Unida, een unie van linkse partijen in Spanje. De vlaggen van de PCE (Partido Comunista de España) hingen buiten, binnen was uiteraard Ernesto “Che” Guevara alom aanwezig aan de muur, stond er een lange tafel met allerlei propagandafolders en politieke flyers en petities. Niet zo mijn ding al dit oud-linkse gedoe, maar ik was volledig afhankelijke van Homero en kon dus niet op eigen houtje vertrekken. Uiteindelijk was het zeker gezellig met onze groep van zo’n 15 Spanjaarden, maar echt teleurgesteld dat om 2.30 de kroegen sluiten was ik niet. Het mooie is wel dat ook al rijden er na 1.30 geen metro’s meer, er wel bussen zijn die dezelfde route volgen en de hele nacht het uitgaanspubliek naar huis vervoeren.
Zo kom je nog eens ergens…Het ene moment ben je een in dakloze in spé, het volgende moment zit je tussen een groep linkse Spanjaarden aan de driekwartliters…Welkom in Madrid.

Maurice