Andorra, you rock!

Maandag 21 juli tot en met donderdag 24 juli
De lange reis naar Andorra bracht ons eerst richting West-Catalonië, Lleida om precies te zijn. Je zou verwachten dat Catalonië ontzettend rijk is, zeker in vergelijking met Castiliaans Spanje, maar niets is minder waar. Ik heb in Spanje zelden zo’n vervallen, aftandse stad als Lleida gezien. Overal werkzaamheden, geen fraai karakter en armoedig. En opvallend veel Afrikaanse immigranten, blijkbaar om te werken in de fruitvelden. Na een paar uur konden we gelukkig weer weg uit deze vieze stad en zaten we in de bus naar Andorra. Een mooie reis door een fenomenaal mooi landschap en vlak voor het compleet ondergaan van de zon reden we de grens over. Grens? Ja, een heuse!! Spaanse en Andoriaanse douane scheidt de twee landen. Met 80.000 zielen is Andorra zeker een dwergstaat, verstopt in de Pyreneeën, maar zeker niet onbekend, getuige de vele toeristen en belastingvluchters. De Andorianen zijn met 30.000 de grootste groep inwoners, maar wel een minderheid in eigen land, tussen tienduizenden voornamelijk Spanjaarden en Portugezen.
Twee nachten zouden we blijven slapen bij ene Gabi. Hij wachtte op ons bij het busstation en op het eerste gezicht zie je zijn brede gestalte, zijn tatoeages en korte legerbroek, maar dat is allemaal maar schijn, die eerste impressie. Voor twee dagen opende Gabi zijn huis en hart. Hij rijdt rond in wellicht de oudste auto van Andorra, een Mitsubishi uit 1984, maar het ding gaat als een banaan. De eerste vraag, “wat brengt jullie in Andorra”, was meteen een fraaie. Tja, we wisten nagenoeg niks van dit bergstaatje, dus we wilden ons laten verrassen.

Andorra is een belastingparadijs, waar geen BTW wordt geheven en benzine, tabak en alcohol ouderwets goedkoop zijn. Het is er heerlijk fris, overdag was het zo’n 30 graden (maar met een frisse bergwind) en ’s nachts koelt het af tot zo’n 8 graden. Het land heeft twee staatshoofden. Twee? Juist. Door historische omstandigheden is de Franse president nu ook staatshoofd van Andorra (de graaf van Foix was dat eerst, maar later werd dit de Franse koning en daarna dus de president), tezamen met de bisschop van La Seu-D’Urgell in Catalonië, waardoor ze een co-prinsschap voeren. De officiële taal is er Catalaans, waardoor het Catalaans officieel vertegenwoordigd is in de Verenigde Naties. Zullen de Barcelonezen trots zijn. Iedereen spreekt Catalaans en Spaans, al spreken de meesten ook wel wat Engels en/of Frans. Andorra heeft zeven provincies, zogeheten Parochies, vanwege de religieuze indeling van voorheen. Het land is geen lid van de EU, maar heeft wel enkele speciale akkoorden met Brussel en gebruikt daarnaast de euro. Andorra is voor 80% afhankelijk van toerisme, in de winter skiërs, in de zomer bergwandelaars en dagjestoeristen. De inwoners hebben met 83,5 jaar de hoogste levensstandaard ter wereld. Oud worden in Andorra, klinkt hip.

Gabi woont in La Massana, een dorpje op enkele minuten van de hoofdstad Andorra La Vella. Hij woont daar met zijn ex Melanie en haar nicht Melissa, beiden uit Peru, maar met Spaanse en Italiaanse voorouders. Oh ja, en dan weer een hond, deze keer Fly, een rustigere hond heb ik nog nooit in mijn leven gezien heb. Blaft niet en bijt niet....

Na het avondeten zijn we eventjes uitgeweest in een leuk gedecoreerd barretje, gerund door een Argentijn. Er werken een hoop Argentijnen en Chilenen in Andorra. Na een heerlijke nacht op een uiterst relaxte bank (beter dan ons barbaarse bed in Madrid), zijn we de volgende dag met Gabi en Melanie naar een skipiste gegaan om even wat te gaan wandelen. In de winter is het vol met skitoeristen en worden de bergen en wegen gebruikt als skipistes, maar in de zomer is Andorra rustig. De lucht lijkt zuiver. Melanie moest vervolgens werken (in een hotel) en Gabi reed ons langs de belangrijkste bergen en valleien. Andorra is erg divers, meer dan je zou verwachten. Gabi is geboren in Barcelona, maar zo’n 6 jaar geleden ging hij op de bonnefooi, met slechts één tas als bagage, naar Andorra, weg van de herrie en hectiek van de grote stad. In de Pyreneeën vond hij zijn rust. Het is er zeer zeker rustig wonen, maar saai is het allerminst. Men kent elkaar en er is altijd wat te doen, of het nou skiën is in de winter of barbecueën in de groene velden langs de rivier en zwemmen in de zomer. Er zijn zelfs Andoriaanse tv-zenders! Gabi ontpopte zich tot de ultieme ambassadeur van Andorra. En dan een relaxte en gezellige wel te verstaan! Een leuke anekdote is, dat Andorra TABAK verbouwt. Tabak in de Pyreneeën in plaats van de Cariben? Juist ja. Tabak. Waarom? Vanwege het simpele feit dat het land goedkoop sigaretten produceert, maar vooral verkoopt. Om dit te kunnen doen, moet het land zelf een tabaksproductie hebben en een quotum halen. Puur om het quotum te halen, want volgens Gabi is het vreselijk slechte tabak. Niet vreemd. Het is immers geen Cuba.

Een dagje door Andorra rijden is een verademing. Het is er fantastisch mooi. Wat een landschap. Alles is er ook nieuw, of het nu de uitstekende wegen zijn, de mooie, nieuwe, maar toch passende huizen of de winkels. Alles lijkt nieuw en modern. De rijkdom straalt er vanaf en aangezien de salarissen hoger zijn dan in Spanje, is het niet vreemd dat er zoveel Spanjaarden en Portugezen zijn. Overigens is het er vol met Nederlanders. Misschien zijn er nog iets meer Fransen, maar voor de rest zie je vooral Nederlandse auto’s. Hoe kan het ook anders. Het was een lekkere dag van toeren door Andorra. En wat waren we blij met Gabi, want zonder hem hadden we nog niks over het land geweten en vooral niks gezien. Zonder auto en gids ben je verloren. Epische held, die Gabi. En hij weet sowieso veel. Hij werkt momenteel als vleeshouwer, maar door zijn zesvoudige hernia (je leest het goed ja), moet hij daarmee stoppen en gaat hij wellicht weer de keuken in, want voorheen was hij kok. Tevens is hij DJ en een graag geziene gast in Andorra. Overdag liet hij ons de pure natuur van Andorra zien en ’s avonds maakte hij een heerlijke Spaanse tortilla en nam hij ons uit naar een tent waar hij DJ is. Ah, ik wist trouwens niet dat honden ook ronken als ze slapen…

Woensdagmorgen gingen we eerst, zo dachten we, een ticket kopen voor Madrid. Volgens de website van Andorra gaat er een bus van Andorra naar Madrid, met stops in Lleida en Zaragoza. Eenmaal aan de kassa bleek dat die lijn geschrapt is. Leuk..... De beste optie was om eerst van Andorra naar Barcelona te reizen en dan door naar Madrid. Een reis van 12 uur, nopjes. In de tijd die we nog hadden, liepen we eerst nog even de winkelstraat van Andorra la Vella af om wat te shoppen. Dan merk je pas echt hoe goedkoop veel dingen zijn. Groenten, fruit en andere supermarktproducten zijn uiteraard duur, maar de meeste andere zaken zijn goedkoop. Met ons vijven daarna nog even lunchen (Kebab in Andorra, uitstekend) en daarna opnieuw een afscheid. Twee fantastische dagen…Het spreekt voor zich dat we dit vanaf nu dus altijd proberen te doen. Scheelt een hoop geld en het is vele, vele malen leuker. De terugreis was lang, eindeloos, maar na een stop van twee uur in een stoffig Barcelona, waren we om 4.00 u. eindelijk op Marqués de Lozoyo. Eindelijk.