Ilha Grande

We moesten rennen en rennen om uiteindelijk in het beloofde land Brazilie aan te komen. Onze vlucht was een uur later dan gepland in Madrid en dus hadden we nog precies een half uur om te rennen naar de andere terminal, 4a, waarbij we in de tussentijd ook nog in de metro in moesten gaan en ons door de paspoortcontrole zien te worstelen. Uiteindelijk zaten we op tijd in de Airbus van Iberia en waren we vrijwel op tijd op de luchthaven Guarulhos bij Sao Paulo, waar we vervolgens een uur mochten wachten in de rij met buitenlanders om een stempel in ons paspoort te krijgen. We hadden even geduld nodig, maar uiteindelijk waren wij, compleet met backpacks, goed en wel in Sampa (ofwel Sao Paulo). Het was meteen benauwd en nadat we bij Roberta en Luiz waren, was het gezellig babbelen en vervolgens naar bed, want de volgende dag konden we om 6.30 u. uit de veren...

In alle vroegte namen we de trein en metro's om de bus te nemen naar het busstation, alwaar om 9.00 u. onze bus vertrok richting Angra dos Reis, aan de kust voor het eiland Ilha Grande. Normaal duurt deze busreis 6 uur, maar dit werden nu 9 uurtjes, aangezien het aan het einde van de middag fors begon te regenen. Het landschap onderweg op de beroemde kustweg van Santos naar Rio de Janeiro is fantastisch, maar je merkte ook dat de halve stad aan de kust lag. Het is in Brazilië dan ook hoogseizoen natuurlijk!
Eenmaal in Angra dos Reis bij het haventje, bleek dat de laatste boot naar Ilha Grande al weg was. Op veel plaatsen zou dit 'einde oefening' betekenen voor die dag, maar zeer zeker niet in Brasil, waar er altijd wel een manier is, een jeitinho, om toch iets voor mekaar te krijgen. Het regende nog steeds behoorlijk, maar door wat met de locals te praten konden Luiz en Roberta een vissersbootje regelen. We moesten even geduld hebben, maar uiteindelijk bracht dit bootje ons naar het eiland.

Een ervaring was dat zeker! Het regende hard, heel hard. Wij zaten achterop het houten vissersbootje, met alleen een klein afdakje boven ons. Voor een tiental minuten was dat prima, maar uiteindelijk werden we drijfnat. We zaten dan wel in de baai van Ilha Grande, maar tegelijkertijd ook op de Atlantische Oceaan! Normaal duurt dit boottochtje ongeveer een uur, maar nu ruim anderhalf uur. Halverwege regende het zo hard, sloegen de golven zo hard om ons heen, waren we zo doorweekt en fris, dat het even wat minder was, want er was nog steeds geen land in zicht. Uiteindelijk arriveerde ons bootje aan de kust van het eilandje, waar een klein dorpje ligt. Iets verder konden ook wij van boord. Daarna moesten we in het donker op het strand nog even een bospad zoeken om bij onze chalet te komen, maar we waren in elk geval gearriveerd. Alles was kletsnat, maar in ieder geval hadden we ons bed bereikt, zo rond negenen ´s avonds.

Op de 31e december regende het de hele dag en dus konden we oudejaarsdag binnen vieren onder het afdak bij de bar van deze camping met chalets. Wij hadden in elk geval nog een dak boven ons hoofd, sommigen sliepen in tenten...De elektriciteit was die dag uitgevallen. 's Avonds was ie even teruggekeerd, maar uiteindelijk was het in het nieuwe jaar weer afgelopen en zaten we tot ons vertrek, op 3 januari, zonder. Je mist uiteindelijk niks, want ook met een zaklantaarn en kaarsjes kom je ver genoeg. De dag erna, 1 januari 2010, klaarde het op en konden we naar het strand lopen. We maakten we met ons vieren een tochtje door het tropische bos om een strandje iets verder te bereiken. Door de vele regen echter waren stukken land letterlijk ontbost, waren de beekjes woest kolkende watermassa's geworden en lag er een geknakte elektriciteitspaal op ons pad. Het lukte allemaal tot vlak voor Praia Vermelha, waar helaas een iets te grote stomende watermassa de doorgang passeerde...en dus konden we weer terug.
Een zonnesteekje en vier douches later, hoorden we 's avonds dat Ilha Grande even wereldnieuws was omdat er een hotel was ingestort. Dit hotel was niet goed gebouwd en was vier, in plaats van de toegestane twee, verdiepingen hoog. Ongeveer 25 mensen zijn om het leven gekomen. Het noodweer was echt rampzalig en heeft een spoor van vernieling achtergelaten in het zuidoosten van Brazilië. Een dag later vertelde een vrouw op Praia Vermelha ons, dat er vlakbij het strand vier lichamen waren aangespoeld...
Extreem is het allemaal zeer zeker hier.

Desalniettemin was het weer op de laatste dag van onze mini-vakantie uitstekend en konden we met een speedbootje naar een paar mooie plekjes, zoals het fantastische 'lagoa verde'. Zo werd al snel duidelijk dat Ilha Grande een waar paradijs is. Overdag is het erg heet en vooral in de zon afzien, maar wanneer het 's avonds afkoelt is het heerlijk genieten. Een dag hadden we ook geen water, maar ondanks dat was de sfeer uitstekend en de Brazilianen gezellig, vriendelijk en behulpzaam. 's Avonds wordt de natuur wakker en aan de onvermijdelijke insectenbeten wen je ook wel weer...

De 3e januari was het weer tijd om te vertrekken en om 10.00 u. stapten we in de bus, die bij normale omstandigheden rond 16.00 u., zo'n 6 uur later dus, in Sao Paulo aan had moeten komen. Echter, wanneer de inwoners van de grootste stad van Amerika op de terugweg van vakantie zijn, is het iets anders, heel erg anders. Tot aan Ubatuba stonden we in een ongekend lange file van om en nabij de 100 kilometer en dus duurde onze reis geen 6, maar 20 uur. Met kletsen, wegdoezelen en zes films kijken gaat de tijd een beetje voorbij, maar dit was opnieuw iets zeer extreem, zelfs voor de Paulistas. De buschauffeur zal vast geen 24 uur hebben mogen rijden, maar het moest toch en pas na Ubatuba konden we doorrijden. Na gesloopt te zijn in Milaan door het winterweer, was het nu tijd om de cirkel rond te maken en gesloopt te worden door het zomerweer.

Enfin, nu de stad in. De foto's volgen...