Van lente naar zomer in een nacht

Na een dagje rustig aan doen (en vooral: slapen) in Bariloche, hebben we ´s middags de bus gepakt naar Mendoza, waar we 16,5 uur later zouden arriveren. In Mendoza hadden we binnen no-time weer een hostel, al was het niet helemaal zoals beloofd, maar zo gaat het wel vaker. Uiteindelijk sliepen we in een kamer voor acht personen, zonder airco, in een stad waar het zo´n 40 graden was. Slapen kwam er die dag sowieso niet van, maar in elk geval wel een douche, ook wat waard...

Mendoza is een kleine provinciestad van zo´n 140.000 inwoners en afgezien van een groot park en een fraai centraal plein, is er niet veel te doen.
Het hoogtepunt was een wijnroute die ons langs twee bodega's, een likeurproducent en een olijfoliefabriek bracht. Mendoza staat vooral bekend als hét wijngebied van Argentinië en het klimaat is er dan ook voor gemaakt.....

De likeurproducent had er een grote variëteit aan interessante likeuren, afgezien van de bekende, zoals whisky, ook absint en allerlei interessante mixen, zoals de Muerte Rusa (Russische Dood)... en als iets zelfs te sterk is voor een Rus, dan is het echt wat. De Muerte Rusa is een likeur met groene peper... En het was inderdaad erg pittig... Het toppunt was wel de Hypocras, al zou ik niet weten wat er allemaal in zit... Er was naast de likeur zoveel lekkers om mee te nemen, zoals chocola en allerlei overheerlijke tapenades met aubergine en olijf... Mmmm

Daarna was er een bezoekje aan de eerste bodega, waar ons het een en ander werd uitgelegd over hoe van druiven, wijn wordt gemaakt en welke soorten wijnen er door Don Arturo allemaal gemaakt worden. Het hoogtepunt was uiteraard het proeven en ook als niet wijn-expert zijnde, was het toch interessant om te proeven hoe de verschillende houtsoorten die gebruikt worden voor het opslaan van de wijn in de vaten, de smaak beïnvloeden. Een Cabernet Sauvignon smaakte naar zwarte peper, een Malbec was wat fruitig en de beste van allemaal, de Syrah (de Bijbelse wijn, als referentie naar zijn streek van oorsprong) heeft een soort kaassmaak... We hebben meteen maar van de mogelijkheid gebruik gemaakt om een fles van die Syrah 2004 mee te nemen, aangezien het om een absolute bodemprijs ging van omgerekend zo'n 4,50 euro, terwijl de fles in Europa verkocht wordt voor een bedrag tussen de 100 en 200 euro. Vervolgens bezochten we nog een bodega en tenslotte nog een olijffabriek, waar we ook nog diverse soorten olijfolie konden proeven, zoals een olie met rozemarijn en een met knoflook.

Na een vrijwel slapeloze nacht, door de verzengende hitte, hebben we het de tweede dag in Mendoza rustig aan gedaan. Maar dat is geen probleem, omdat er sowieso niet veel te doen, tenzij je in de regio wil raften, bergbeklimmen of allerlei regionale uitstapjes wil maken. Vlak voor de middag liepen we door het centrum en opeens was de tas van Elena open... Het resultaat was een gestolen camera en het verlies van alle foto's van Chili en Argentinië tot nu toe. Een gigantische domper! Zeker omdat we net daarvoor een tweetal Dvd's hadden gekocht om alle foto's op te branden juist voor dit soort gevallen. Blijkbaar heeft iemand de tas opengemaakt en de camera gepikt, een oplettend iemand die gebruik had gemaakt van het feit dat we daarvoor even de tas hadden geopend om iets te pakken, zodat ´ie wist dat er iets te halen was. Maar goed, weg is weg en je krijgt de foto's toch niet meer terug, dus uiteindelijk is het, ondanks een dag treurnis, niet het ergste. De foto's waren van de afgelopen 11 dagen, want die van Brazilië hadden we in Sao Paulo al gebrand. Jammer van deze 11 dagen, maar gelukkig staan een aantal foto's al op het blog en op Facebook...Tegenwoordig maak je met een digitale camera 2000 foto's in die 11 dagen, 10 jaar geleden met een camera met rolletje had je er 50 gemaakt, dus het is altijd relatief.

De politie was vriendelijk, maar in grote mate inefficiënt, aangezien er twee politie-agenten en een administratief medewerkster nodig waren om twee keer hetzelfde te vragen en een uur aan de computer te zitten om tien regeltjes te typen, vervolgens nog de helft niet juist omschrijvend..
We hadden al niet zo veel op met Mendoza en nu al helemaal niet meer. We hebben ons tot 20.30 u. nog maar beziggehouden, totdat we eindelijk de bus konden pakken voor een 10-uur durende reis naar Cordoba, de tweede stad van het land.

Het bussysteem in Argentinië is minder efficiënt dan in Chili en op de stations is het veelal een chaotische aangelegenheid. Waar je in Chili concurrentie hebt tussen busmaatschappijen, heb ik sterk het vermoeden dat er in Argentinië prijsafspraken gemaakt worden. Het kan toch geen toeval zijn dat alle maatschappijen - we hebben bij een viertal navraag gedaan - voor een 'semi-cama' bus exact 135 peso's (=25 euro) vragen, met als gevolg dat de bussen, ondanks de nog altijd lage prijs, duurder zijn dan aan de andere kant van de Andes. De Argentijnse NMa heeft nog een hoop werk te doen. Uiteindelijk hebben we voor 140 peso's een enkeltje met maaltijd en ontbijt kunnen regelen. Simpelweg de vraag 'is er studentenkorting', is vaak al genoeg voor een korting, of je nou kunt bewijzen dat je student bent of niet...

Eenmaal in Cordoba hebben we meteen een bus geregeld naar Alta Gracia, op een uurtje rijden van Cordoba. Frappant: het kaartje kostte 4,75 peso's, ofwel 90 eurocent. Doorredenerend kom je dan uit om 47,50 peso's voor een bus van 10 uur, dus je vraagt je dan af waarom je 130 peso's betaalt voor een busrit van 10 uur. Is een busrit niet juist goedkoper over langere afstanden?

In Alta Gracia hebben we het Casa-Museo Che Guevara bezocht. In dit huis heeft de familie Guevara-De La Serna - vader, moeder en vier kinderen - tussen 1935 en 1943 gewoond. Ernesto Guevara De La Serna kwam uit een gegoede familie en zijn ouders besloten vanwege zijn astma-problemen in Alta Gracia te gaan wonen, waar het klimaat gunstiger is dan in Cordoba. De familie kocht er een groot huis, dat in 2000 door de gemeente is overgenomen. Het werd een jaar later geopend als museum. In het huis vind je een groot aantal objecten en attributen van Ernesto, alsmede zijn levensloop, van zijn jeugd in het dorp tot aan zijn dood in La Higuera in Bolivia. Voormalige schoolvrienden en de huiskokkin van de familie vertellen in een filmpje over de familie en de persoon Ernesto, als zijnde een sociale en vriendelijke jongeman die niet zoveel op had met het benauwende leven van zijn ouders, die een bepaalde status hoog te houden hadden. Alta Gracia werd beïnvloed door de komst van duizenden politieke vluchtelingen van de Spaanse Burgeroorlog - republikeinen - en Ernesto ging later medicijnen studeren en maakte een drietal reizen door Zuid-Amerika. De eerste was een kleine, de tweede en derde (de beroemde reis per motorfiets door heel Zuid-Amerika), tweemaal deels met een vriend. Eenmaal in Midden-Amerika ontmoette hij een Cubaan, die hem 'Che' noemde, alsook zijn eerste vrouw waarmee hij een kind kreeg. Later trouwde hij nog een keer, een relatie waaruit nog vier kinderen voort zouden komen. In Centraal-Amerika werd hij geënthousiasmeerd voor het omverwerpen van het regime van de Cubaanse dictator Batista. Eenmaal geschied, heeft hij een tijdlang diverse politieke functies bekleed in de Cubaanse regering, voornamelijk de wereld rondreizend. Later koos hij een andere weg, niet die van de politiek, om gewapende revoluties tegen het gevestigde gezag te steunen, waaronder in de Congo, alsook in Bolivia, waar hij later, ondanks zijn nieuwe identiteit als Uruguayaan en vals paspoort, gepakt werd en op last van de President annex militair leider van Bolivia, Renè Barrientos, geëxecuteerd.
Een interessant museum als historische plaats, dat in 2001 bezocht werd door Fidel Castro en Hugo Chávez. Tegenwoordig is Che vooral een gemythologiseerde hype en geen historisch figuur en dat maakt het allemaal een beetje tegenstrijdig.
In Alta Gracia is verder nog wel het een en ander te zien, zoals een Jezuïtische Estancia - waarvan er velen zijn in Argentinië - uit 1643 waar de Jezuieten, totdat ze werden uitgewezen door de Spaanse koning, verbleven, als een soort basis voor het kerstenen en christelijk houden van de omgeving, alsmede voor het produceren van het een en ander.

Omdat het zo ongelofelijk heet was die dag, de zon brandde werkelijk door je huid heen, zijn we niet zo lang gebleven en ook eenmaal terug in Cordoba hebben we slechts een uurtje door de stad gelopen. Cordoba is een interessante plaats, met een fraai centrum en diverse indrukwekkende bouwwerken en is absoluut meer de moeite waard dan het nietszeggende Mendoza. Echter om 22.36 u. vertrokken we weer, richting Buenos Aires ditmaal. Dit was de tweede avond zonder hostel en hoewel het tijdbesparend en goedkoop is om 's nachts te reizen, het sloopt je wel. Het gebrek aan comfort is immers geen pretje. Gelukkig hebben alle busstations in Argentinië douche-mogelijkheden en voor € 1,25 kun je een douche nemen... Na twee dagen in de hitte, een héérlijk moment.
Wederom 10 uur in de bus en, je raadt het al, voor een prijs van 135 peso's...