Un trozo de Ecuador en Caesar Augusto

Zaterdag 19 tot en met maandag 21 juli
In Zaragoza zouden we het weekend doorbrengen bij Rony en Noemi, twee Ecuadorianen van begin 40 die al zo´n 10 jaar in Spanje wonen. Het leek ons een leuk idee om via couchsurfing ergens een slaapplek te vinden. Zaragoza wordt door de Expo helemaal overspoeld met toeristen en is dus helemaal vol. Buiten het feit, dat je je met Couchsurfing een hoop geld uitspaart, is het ook nog eens veel leuker dan in een hotel verblijven. Je komt écht in de stad terecht, tussen de inwoners en je ontmoet nieuwe, leuke mensen. Dat je wellicht niet in een bed slaapt, maar op een bank, is verder ook geen enkel probleem. De eerste ervaring was meteen fantastisch!
Omdat Rony moest werken, kon hij ons niet ophalen op het station, dus zijn we uiteindelijk in de verzengende hitte gaan lopen naar hun appartement in het zuiden van de stad. Eenmaal aangekomen was het natuurlijk spannend om te kijken hoe de ontmoeting verliep, maar de hitte en de vermoeidheid waren snel vergeten. Rony en Noemi, alsmede hun jonge Dalmatiër Manchas, ontvingen ons met open armen, cq. poten. Binnen een uur kwamen de trouwfoto’s van het stel al langs en dan weet je dat alles in orde is…Ze wonen al zo’n tien jaar in Spanje, net als vele andere Ecuadorianen trouwens, want na de Marokkanen en Roemenen is het de grootste immigrantengroep in Spanje. Er wordt geschat, dat zo’n 20% van de Ecuadorianen de laatste tien jaar uit het land is vertrokken, voornamelijk naar de Verenigde Staten en Spanje. Niet vanwege oorlog, maar vanwege de slechte economische omstandigheden. En gelijk hebben ze. In Spanje wordt er gelukkig niet zo moeilijk gedaan over iets natuurlijks als immigratie. Vier zussen van Noemi wonen in de Verenigde Staten (in New York, Chicago en Washington), maar Noemi en Rony besloten naar Spanje te gaan. Rony studeerde journalistiek, maar werkte in Zaragoza eerst voor een financiële instelling en is nu buschauffeur, wat hem goed bevalt. Een zeer vriendelijk, open en opgewekt persoon. Noemi is fysiotherapeut/osteopaat in een verzorgingstehuis. Een paar uur na onze aankomst kwam de vader van Rony, die ook in Zaragoza woont. Hij verzorgt een autistische man. Tegen Rony’s vader werd verteld dat we medestudenten van Noemi zijn (ze doet een Master aan de universiteit van Zaragoza), want de man is nogal ‘clásico’, conservatief dus en zou het idee van couchsurfing niet helemaal begrijpen. Ook prima.

Na een korte siësta zijn Elena en ik naar het centrum gegaan om deze werkelijke prachtige stad te bezichtigen. Zaragoza is een topbestemming dit jaar, vanwege de Expo. Het is er echt vol met toeristen en ook al is het naar mijn mening wat overdreven allemaal, de stad heeft er duidelijk profijt van. De jaren voor de Expo is de hele stad opgeknapt en nu liggen er overal prachtige gemoderniseerde pleintjes en vind je er overal fonteinen. De Plaza de Nuestra Señora del Pilar, met de Fuente de la Hispanidad, een fontein in de vorm van Latijns-Amerika, met zijn gigantische basiliek, is werkelijk fenomenaal. ’s Avonds hebben we, net als een hoop andere mensen, ruim een uur met onze voeten in het water van de fontein gezeten. Héérlijk dat Zaragoza. Aan het einde van de avond kwamen Rony en Noemi en hebben we in het centrum op een terrasje gezeten voor wat regionale tapas. Grappig dat aan het tafeltjes naast ons vier Nederlanders zaten. Ontsnappen aan Nederlanders is onmogelijk, ze, of we, zijn overal…en altijd.

Een warme nacht verder, begonnen we zondagmorgen met een bezoek aan enkele musea in de stad. Zaragoza is een oude stad en was enorm belangrijk ten tijde van de Romeinen. Het is ook uit die tijd dat de naam Zaragoza komt. Die is namelijk afgeleid van Caesar Augusta, Keizer Augstus dus, en met weinig moeite kun je de verbastering tot Zaragoza volgen. Het Museo del Foro en het Museo Fluviano waren zeer de moeite waard, maar toen we eenmaal buiten waren was het veel te druk om de rest te bezoeken. De toeristische invasie was weer op gang gekomen. We zijn daarom naar het Palacio Aljafería gelopen, dwars door een arbeiderswijk, bevolkt met immigranten en met zelfs een Vereniging voor Senegalezen in een van de straten. Grappig. Het paleis is in de Moorse tijd gesticht en past in de stijl van het Alhambra en is dan ook een woonpaleis. Het is niet te vergelijken met de Alcazaba’s of Alcázar’s zoals je die vindt in Mérida, Almería of Málaga, want dat zijn meer forten. Tja, aan de Moren ontsnappen kun je niet in Spanje en Portugal. Je vindt de nalatenschap overal, behalve in het verre noorden van Spanje. In Zaragoza zijn ook nog een drietal Moorse gebouwen te vinden, die later tot kerken verbouwd zijn, maar heel veel was er van de Moorse invloed niet meer te zien in de ene kerk die we bezochten. Het paleis is tijdens een periode van meer dan 50 jaar gerestaureerd, want het was in een ernstige staat van verval. Het merendeel is herbouwd. Nadat de Moren Zaragoza uitgejaagd waren, hebben de Spaanse koningen het paleis uitgebreid, maar de Moorse basis is overal waar te nemen. Een prachtig paleis.

Na dit dagje toerisme kregen we een Ecuadoriaanse maaltijd voorgeschoteld van gekookte maís (popcorn dus), gebakken banaan, mote (in water en uien gekookte maís), avocado’s en iets van varkensvlees. Een lekkere variatie na drie maanden Spaans eten. Met de uiterst lieve en rustige Manchas zijn we vervolgens het grote Parque de Primo de Rivera ingedoken om daar enkele uren rond te lopen. Het klikte fantastisch tussen ons en Rony en Noemi, dat is wel duidelijk.

Helaas dat we maandagmiddag alweer moesten vertrekken. We gingen nog even langs het verzorgingstehuis, waar een zeer krasse 96 jarige oma nog verhaalde over haar bezoekjes aan Andorra en Nederland. En toen was het moment van het onvermijdelijke afscheid aangebroken. Je kunt wel zeggen, dat we in korte tijd een vriendschap opgebouwd hebben. Het was onze en hun eerste ervaring met couchsurfing, maar voor een eerste maal had het niet beter kunnen verlopen!